Het is en blijft een angstige onderneming, de vuilnis wegbrengen. Van de week was het weer eens zover. Met een volle zak in mijn ene hand en de andere zo onopvallend mogelijk langs mijn lichaam sluip ik de straat op. Schichtig kijk ik om mij heen, want in Rotterdam loert het gevaar immers altijd. Bovendien valt de over te steken straat net buiten het beeld van de camera’s. Kortom een vrijplaats voor moordenaars, dealers en ander gespuis. Na een minuut of vijf rond te kijken vanuit de struiken besluit ik het sprintje naar de vuilcontainer te wagen. Met een hevig bonkend gevoel in mijn keel kom ik aan. Na een korte ademhalingsoefening ben ik voldoende gekalmeerd om de zak in de container te deponeren, die na een doffe knal zijn bestemming ergens diep onder de grond bereikt.
Tevreden en licht overmoedig gun ik mijzelf de tijd om de container wat beter te bekijken. Het blijkt een stomme keuze te zijn die een nieuwe angst in mijn sinds die dag radicaal andere leven brengt. Op de container prijkt een sticker met daarop een zeer duistere en boos kijkende man met een pet op. De afbeelding doet mij sterk denken aan periodes die je normaliter alleen in geschiedenisboeken tegenkomt. Het gezicht van de boos kijkende man is nauwelijks zichtbaar. Toch lijkt hij mij streng te bestuderen vanuit het donker als een enge voyeur, big brother.
Hoewel de man en zijn scherpe blik boekdelen spreken, bevat de sticker ook tekst. Op een zwarte achtergrond grijpen witte letters mij bij de strot:‘Bevoegd en Bereid. Wees gewaarschuwd’. Met hoofdletters bij Bevoegd en Bereid om het dreigement extra kracht bij te zetten. Uit pure angst schieten mijn gedachten alle kanten op. Bevoegd? Waartoe? En waarom is dat iets waar je toe bereid moet zijn? Het is in ieder geval iets om voor te waarschuwen, en blijkbaar is niet iedereen bereid om het te doen. Dat klinkt heftig.
Gelukkig breekt dan de zon door. Mijn oog valt namelijk op het logo van een gebalde vuist met daarboven de tekst ‘stadswacht’. Gelukkig maar! Het is slechts een sticker van de gemeente die ons waarschuwt voor de stadswacht. Maar waarom? Weer slaat de schrik mij om het hart. Zouden deze normaal zo vriendelijke ordebewakers losgeslagen zijn, waarna de gemeente de controle over hen is kwijtgeraakt? Heb ik net mezelf aangeleerd om de moordenaars, straatterroristen, dealers, dieven en nietsontziende hooligans te ontlopen waar de gemeente mij al zo vaak voor heeft gewaarschuwd, blijken ook de stadswachten niet meer te vertrouwen.
Hijgend kom ik thuis, controleer alle sloten, en zak met mijn rug tegen de deur naar de grond. Nu weet ik het zeker: voortaan verbrand ik mijn vuilnis wel gewoon op mijn balkon. Ik kom mijn huis in ieder geval niet meer uit in deze levensgevaarlijke stad.
De gemeente Rotterdam schuwt angst niet als middel om haar burgers in het gareel te houden. Wees gewaarschuwd.
