Zelden sta ik in mijn eentje stil. Als ik stil sta ben ik iets aan het doen, dan sta ik met anderen te wachten. Toch nooit heb ik het gevoel écht stil te staan. Van de week deed ik dat wel, ik ben ineens echt stil gaan staan, midden in het station, of wat het station gaat worden. Ik begaf mij in een time-lapse. Alles om mij heen schoot heen en weer. Mensen hebben haast op een station, ze huilen, schreeuwen, lachen, praten en turen richting waar ze moeten zijn. Maar hoe hard de mensen ook ruziën, vechten, kroelen, rennen: Centraal groeit rustig en onvermoeid door.
De mensenstroom schiet aan mij voorbij, als lemmings hollend over de alsmaar veranderende route die Centraal voor hen op een organische manier neerlegt. Gaten in de grond openen zich als doorgang naar de metro en zuigen en spuwen mensen in en uit. Om kort daarna weer te sluiten en ergens anders te openen. Hoog boven de meute schieten kraanwagentjes heen en weer. Ze bewegen als kleine insectenpootjes die zorgvuldig het enorme web creëren dat boven de hoofden ontstaat.
Ik begin weer te lopen en hoor staal op staal, voel de ijzige kou, zie het flikkerende licht van de lasser hoog in de nok en ruik de lucht van bouw en nieuw.
We leven door het groeiende station heen, hunkerend naar het eindresultaat. Deze tijd is uniek, het station is elke dag anders. Iedereen die passeert zou daarom stil moeten staan en de groei aanschouwen. Er bestaat geen dynamischere architectuur dan een gebouw dat om je heen wordt gebouwd. Laten we genieten van dit tijdelijke station. Straks is het gewoon een gebouw, waar de route altijd hetzelfde is, het uitzicht onveranderd en de mensen nog steeds turen naar hun eindbestemming.
