Vanuit mijn flat in het Lijnbaankwartier zie ik de stad langzaam veranderen. Gestaag groeit zij verder. Maandenlang werd ik wakker van een heldere hartslag. Inmiddels zijn de heipalen van de B-tower en de Calypso in de grond verdwenen en eindigt mijn slaap door opgewekt zingende bouwvakkers. De radio met Arbeidsvitaminen schalt luid door de nog kale betonnen karkassen. Vanuit elk raam zie ik verschillende hijskranen hun systematische choreografie opvoeren om de cosmetische ingrepen en chirurgische amputaties in het stedelijk weefsel te verwezenlijken.
Men zegt weleens dat je opleiding je blik op de wereld verandert. Zo analyseert een vriendin van me, die inmiddels arts is, automatisch in de trein alle kwaaltjes en ziektebeelden van haar medepassagiers. Een zekere vakidiotie is ook mij niet vreemd. Ik heb bouwkunde gestudeerd, en, hoewel ik me vaak anders voorneem, kliek ik op feestjes vaak samen met de andere archi-freaks. Als het gesprek dan op m’n flatje komt, is iedereen reuze benieuwd naar het rijksmonument waarin ik woon.
Menig vriend, bekende of mogelijke minnaar heb ik zo eens meegenomen in de lift. Eenmaal boven doet het uitzicht dan verstommen. Met een open mond staart men naar de Erasmusbrug, het Schouwburgplein en in de verte de haven. De gemiddelde Rotterdammer weet de Burgerking of H&M op de Lijnbaan blind te vinden maar van de monumentale flats is niet iedereen op de hoogte. De echte die-hard-ontwerpers beginnen, bij het zien van al dat moois, de stad te analyseren: “toch jammer hè die toren daar” of “wat een grijze daken, daar zouden ze wat mee moeten doen!”.
Eén vriendin verraste me echter volkomen. Door haar bril zag de stad er totaal anders uit. Met een opgewonden stemmetje begon ze hoeken, pleinen en straten aan te wijzen. “Kijk daar, tussen stadhuis en Skihut, en naast die winkel, ja en hier voor je deur op die parkeerplaats”. Mijn prachtige uitzicht wist ze in een mum van tijd te veranderen in een set van Crime Scene Investigation, Opsporing Verzocht of een aflevering van Peter R de Vries. Gedetailleerd beschreef ze diefstal, steek-, of vechtpartij en de bijbehorende straf die de daders hadden gekregen.
Vooruit, een studie strafrecht heeft een aantal voordelen: inmiddels heeft die vriendin een glansrijke carrière, vast contract en hypotheek (in schril contrast met de situatie van het gros van de architecten) maar wat ben ik blij dat ik de stad niet door haar ogen bekijk. Laat mij maar genieten van de poezie van de eeuwige wederopbouw en de geur van vers beton.
Al 3 reacties — discussieer mee!
Hallo Karin.
Ik zie dat er nog geen reacties zijn op dit stukje , wat juist zo leuk geschreven is. Vooral voor bewoners die zich hier in herkennen. En de vondst van de “penthouses”is ook grandioos in je andere stukje.
Daarom had ik het idee om een stukje van jou in de “Joost mag het weten”te plaatsen zodat in ieder geval bewoners van zo’n 140 appartementen dit kunnen lezen.
Laat even weten of je hier akkoord mee gaat of misschien een ander stukje wilt schrijven dat we kunnen plaatsen.
Graag een reactie.
MVG, Steef Rietbergen.
Hoi Steef,
Wat leuk een publicatie in de “Joost mag het weten”!
Je mag de tekst en foto gebruiken, zet je er ook een link naar de website bij?
http://www.versbeton.nl
Groet, Karin
Hi Karin. Bedankt voor de toestemming. Ik hoop dat het lukt,maar ik ga mijn best doen . Je krijgt de “Joost” zo wie zo in de bus. Als je goed vind zeg ik dat je bewoonster ben van één van de Penthouses in onze flat, staan de bewoners gelijk op scherp.
Ik hoop dat je het leuk vind, ik in ieder geval wel.
MVG Steef.