Ga naar de inhoud

Boven het plaveisel, het strand — betaald artikel

Dit artikel is voorzien van een blokkade in verband met betaalde toegang, waardoor een gedeelte van de inhoud pas leesbaar is wanneer je bent ingelogd en beschikt over een geldig abonnement.

Opgroeien in de binnenstad van Rotterdam is helemaal niet zo naar als mensen van buiten de stad wel eens lijken te denken. Ja, er is niet veel groen en het kan waarschijnlijk een stuk kindvriendelijker. Toch is dat vooral een probleem voor ouders, want als kind weet je niet beter en dat is heus niet zo zielig. Sterker nog, als kind voelt de stad als je natuurlijke habitat. Ik vond speelplekken op de meest onverwachte locaties. Als achtjarige had ik met buurtvriendjes een parkeergarage in mijn blok omgedoopt tot “De Grot”, waar je geweldig naar beneden kon skaten over de autohelling. Maar de mooiste speelplek leerde ik kennen toen ik al een jaar of 16 was. Eén van mijn vriendinnen had een spectaculaire ontdekking gedaan, waarover we op het schoolplein tijdens de pauzes gesprekken voerden en plannen bedachten die gepaard gingen met een sfeer van gespannen geheimhouding, want deze ontdekking was van óns.

De ontdekking betrof een grote ruimte onder de Erasmusbrug, waar je als tiener uitstekend kon hangen zonder dat je werd lastig gevallen. De entree alleen al was erg spannend: we kropen een meter of 2 plat op onze buik en daarna gaven we elkaar een handje om op een muur van 1,5 meter hoog te klimmen. Het was de moeite meer dan waard. We bevonden ons pal onder de brug in een enorme ruimte terwijl de auto’s en de trams over ons heen reden. Aan één kant was de ruimte open aan het water, aan de andere kant bevond zich een blinde muur. We deden wat hangjongeren van die leeftijd meestal doen: iemand nam enkele biertjes mee, een ander had een jointje weten te bemachtigen. Een vriendin zag de blinde muur als een uitstekende plek om haar aspiraties als graffiti-artiest te botvieren. We beklommen loophekken, waarschijnlijk bedoeld voor het onderhoud van de onderkant van de brug. Daar konden we de hele avond zitten genieten van het prachtige uitzicht over de stad. Een tijdje na onze ontdekking is er een betonnen blok voor de ingang geplaatst. Dat was het einde van onze grootstedelijke speelplaats.

Voor mij is een stad, mede dankzij deze ontdekking, méér dan de optelsom van straten, pleinen, winkelcentra, kruispunten, bruggen en gebouwen. De stad is meer dan de optelsom van zijn afzonderlijke functionele delen. Als je de juiste blik op de stad werpt kan hij veranderen in één grote speeltuin, als ware het een nog nieuw en onontgonnen landschap waar de oorspronkelijke functies van de architectuur er niet meer toe doen. Het kon ons namelijk niets schelen dat parkeergarages eigenlijk bedoeld zijn om auto’s te parkeren en dat ruimtes onder een brug verboden terrein zijn. Voor ons waren dit plekken met ontelbaar veel mogelijkheden. Ook freerunners kijken met zo’n blik naar de stad: als heel de stad één grote stoep voor je is, verliezen stoepen en straten hun betekenis. Met deze blik hoef je het strand niet meer onder het plaveisel te zoeken, het plaveisel verandert vanzelf in een natuurlijk landschap.

De Lijnbaan moet wel het meest benauwde plaveisel zijn in Rotterdam centrum, door de strikte scheiding van de functies van wonen, winkelen en verkeer. De stad zit nog steeds met zijn handen in het haar over wat we moeten doen met deze monumentale modernistische erfenis. Een straat die er enkel op gericht is zo efficiënt mogelijk, zonder al te veel afleiding, je geld uit te geven in de winkels. Flaneren is er tegenwoordig niet meer bij, het is eerder een koopsnelweg geworden. Daarom schreeuwt juist deze plek om de speelse blik van stadse kinderen.

ZigZagCity weet deze blik tot leven te wekken en laat ons zien dat de Lijnbaan méér is dan de functie die de architecten haar oorspronkelijk hebben toegedicht. Waarom zou je van ’s lands meest efficiënte koopstraat niet een prachtige ontbijtzaal maken? ZigZagCity laat zien dat je privébalkons om kunt toveren in publieke podia, dat je een etalage kunt gebruiken om elkaar te ontmoeten in plaats van iets op te dringen. En wie had gedacht dat je zelfs in een steegje de natuur opeens tegenkomt? Dat je van snoepwinkels een theater kunt maken? Omdat ZigZagCity de gegeven functies van de stad op zijn kop zet en gebruikt maakt van de achterkanten en de vergeten locaties, maakt het van de stad weer één grote speeltuin, zandbak of strand. Wie wil daar nou niet opgroeien?

Ontbijt Lijnbaan
ZigZagCity: Ontbijten op de Lijnbaan. beeld: Ossip van Duivebode

Al één reactie — discussieer mee!

  • Ik ben zelf opgegroeid in het ‘altijd kindvriendelijke Etten Leur’. Zelf was ik veel liever in de stad opgegroeid, want als kind hield ik al van grote steden, metro’s, wolkenkrabbers etc. Niet dat ik mijn ouders iets kwalijk neem, die op mijn 4e uit Rotterdam daar heen verhuisden, ik heb namelijk een prima jeugd gehad en vrijwel elk gezin deed destijds hetzelfde. Maar dat zo’n kindvriendelijk dorp beter is voor het kind is een grote fabel. Uiteindelijk valt er in de stad voor een kind veel meer over het leven te leren, zeker als je ouders je soms nog mee de stad uit de natuur in nemen!

    ZigZagCity laat inderdaad zien wat een stad allemaal kan zijn als je je er voor open stelt. Daarom is het festival ook zo leuk voor kinderen, en voor de grote kinderen die hun ouders zijn misschien nog wel meer! 🙂

Schrijf hier je reactie

Heb je geen account? Maak hier een gratis reageerdersaccount aan. En bekijk hier de huisregels van dit forum.

Gerelateerde inhoud

Wil je dit soort artikelen blijven lezen?

Vers Beton kan niet bestaan zonder haar leden. Lees onbeperkt artikelen op Vers Beton voor € 7,50 per maand, de eerste maand is gratis.

Misschien vind je dit ook interessant

  • Waarom huurders in de vrije sector hun mond niet opentrekken

    • Architectuur en stedelijke ontwikkeling

    Torenhoge huren met schimmige community- en servicekosten, een bouwput voor de deur, lekkages en een huisbaas die niet thuis geeft. Toch durven huurders in de vrije sector niet snel te klagen, omdat ze zo afhankelijk zijn van hun verhuurder. Maar het kan wel degelijk helpen. Lees het onderzoek van Teun van den Ende.

  • Met het invoeren van 30 kilometerzones rijst de vraag: van wie is de straat?

    • Architectuur en stedelijke ontwikkeling

    De gemeente wil van Rotterdam waar mogelijk een 30 kilometerzone maken. Dat vergt een geheel nieuwe weginrichting waarbij de auto steeds minder de norm is. De vraag rijst: aan wie behoort de openbare ruimte toe?

  • Het Havenkwartier op Katendrecht is vooral voor de happy few

    • Architectuurkritiek

    Het laatste plekje in hartje Katendrecht is gekaapt: nieuwbouwproject Havenkwartier is opgeleverd. Het imposante, antracietgrijze gebouw herbergt tweehonderd woningen. Maar wat voegt het toe aan de Kaap? En voor wie is deze community eigenlijk bedoeld?

  • Alle artikelen

De agenda die je aan het denken zet

  • A new edition of A Mic of One’s Own, a series of collaborations between Kunstinstituut Melly and The Writer’s Guide (to the Galaxy)!

    Venue: Kunstinstituut Melly
    Datum:
  • On Monday 11 December, Rotterdam based platform for metropolitan issues De Dépendance and Lighthouse Reports welcome economist Jennifer Clapp, one of the world’s leading authorities on food systems, in BlueCity. 

    Venue: BlueCity
    Datum:
  • Bekijk de agenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam