In de jaren vijftig was dé uitvinding van de Lijnbaan de zogenaamde ‘expeditiestraat’, bedoeld om de winkels te bevoorraden. Door deze revolutionaire achterstraat kon de voetganger ongehinderd langs de etalages flaneren, zonder te worden gestoord door vrachtwagens en overig verkeer. Anno 2012 bieden de expeditiestraten voor bewoners van de binnenstad – zoals ik – een aangename mogelijkheid snel van A naar B te komen, zonder te worden gestoord door de shoppende mensenmassa. Op vrijdagavond mijd ik de stille achterafstraatjes echter. Want dan zijn deze het domein van de homo sapiens in zijn meest natuurlijke en pure vorm: wanneer hij zijn oerinstinct volgt en zijn behoefte doet. In de expeditiestraten overheerst de penetrante geur van avontuur, de straatjes zijn veranderd in een groot openbaar urinoir.
Voor elk probleem een oplossing en gelukkig is de gemeente Rotterdam koploper in de integrale aanpak van buitenhygiëne. Er zijn inmiddels 15 geavanceerde zelfreinigende Uri-liften geïnstalleerd. Een Uri-lift is een ergonomisch ontworpen plaskruis dat onopvallend in het trottoir is verwerkt en ondergronds wacht om op een strategisch moment met verhoogd urinerisico omhoog te schieten om zijn dienst te bewijzen. Men noemt de Uri-lift ongetwijfeld dé revolutionaire uitvinding van de eenentwintigste eeuw.
Sinds het Schieblock is getransformeerd in een hip en trendy stadslaboratorium verlaat ik zo nu en dan het Lijnbaankwartier. Aan het einde van de Lijnbaan, vlak voor je het Weena wilt oversteken loop je tegen een prachtig exemplaar van zo’n pispaal aan. De locatie is op z’n minst subliem te noemen. In mijn hoofd zie ik al de besluitvormingsprocedure rondom de plaatsing van deze ingenieuze ingreep om wildplassen tegen te gaan. Aan tafel de producent: “De ronde vorm van de Uri-lift, sluit naadloos aan bij zijn omgeving” en drie man van gemeentewerken, een specialist rioleringen, een adviseur electra en een stagiair ruimtelijke ordening. De verkoper en twee ingenieurs zijn het roerend met elkaar eens, dit is de ultieme plek, electra voor de lifttechniek kan worden afgetapt van het stoplicht en in geval van overstroming is een bestaand afvoerputje nabij. De stagiair mompelt nog wat over verkeersstromen en looprichting, wat wordt geïnterpreteerd als het doorslaggevende argument: hier kan niemand omheen, dit wordt de ’triple A-location’ voor het openbaar urinoir.
Ik heb horen fluisteren dat ze nog bezig zijn met het lichtontwerp, zodat de knaap die staat te wateren wordt uitgelicht in stemmig oranje, rood of groen, en men weet wanneer de volgende zijn behoefte kan doen. De vraag blijft natuurlijk of ‘wildplassen’ nog wel zo leuk is in deze gedomesticeerde vorm… Wil het manvolk wel in de schijnwerpers staan? Het altijd aanwezige aroma van de achterafstraatjes lijkt niet te duiden op een afnemende populariteit van donkere hoekjes en steegjes…
