Jaren geleden stond ik ergens ver buiten Rotterdam in een platenzaak. Ik moest op iemand wachten, dus de vingers gleden nogal willekeurig langs de diverse genres. Tot mijn verbazing zag ik een paarse genre-flap tussen de cd’s staan met daarop in grote witte letters ROTTERDAM geschreven. Rotterdam als genre! Hardcore weliswaar, maar toch. Jaren later overkwam mij in Azië iets soortgelijks. Voor de zoveelste keer stelde ik mij voor, in dit geval aan een Australiër, en vertelde dat ik uit Nederland kwam. Met mijn ogen dichtgeknepen wachtte ik tot de vreemdeling de eeuwige lofzang over Amsterdam en wiet zou afsteken, maar dit bleef uit. Hij vloog me om de nek en riep: “RO-TUR-DEM!” Dát was voor hem de enige plek in Nederland, een bedevaartsoord waar hij de afgelopen jaren wilde dromen over had. “The rave capital of the world, man. Everyday a massive rave!” Rotterdam Terror Corpse, Neophyte, Dj Paul, hij kende ze allemaal. Hoewel het maar incidenten zijn, zet het toch aan tot denken. Een stroming die wereldwijd populair was vond zijn hoofdstad in Rotterdam.
