De politiek en esthetiek van het illegale wonen Wereldwijd zijn er naar schatting één miljard krakers. Hoewel het kraken in Nederland sinds 2010 weer illegaal is, kiezen ook in Rotterdam nog steeds mensen voor deze ingrijpende levensstijl. Wat motiveert ze? En wat geven ze terug aan hun buurt?
Deze wervende tekst en foto kondigden de gidsentour aan die ik voor de afgelopen editie van het meerkunstenfestival Motel Mozaïque organiseerde. Wat voor mij begon als de fascinatie voor een levensstijl, ontwikkelde zich tot een tocht vol gastvrijheid, illegale burenhulp en triomfantelijk slachtofferschap.
Welkom in de Drievriendenbuurt.
Zaterdag 21 april 2012. We staan met dertig mensen in de keuken van Femke in een bovenwoning aan de Drievriendenstraat. Ze legt uit dat ze de bovenwoning twee jaar geleden samen met een vriendin kraakte. Nadat ze de voordeur hadden opengebroken, zagen ze tot hun verbijstering dat het interieur grondig was gesloopt. De helft van de trap naar zolder lag in de hal, al het sanitair was kapotgeslagen. Femke legt uit dat sloopteams van woningcorporatie Woonstad hun eigen woningen onklaar maken om het krakers moeilijker te maken de panden te bewonen. Met een fris pragmatisme en vindingrijkheid maakten ze hun nieuwe pand weer bewoonbaar. Opgewekt vertelt ze dat een wc-pot werd gevonden op Marktplaats. Trots wijst ze ons op haar aanrechtblad, dat niets anders is dan de stalen voordeur die bedoeld was om haar te beletten binnen te komen. Onze ogen wennen aan de paarse tinten die ze overal heeft aangebracht.

Al 5 reacties — discussieer mee!
De woningen aan de Drievriendendwarsstraat tonen nog een deel van de eind 19e-eeuwse (arbeiders)historie van de wijk, wat voor de afdeling Cultuurhistorie van de gemeente aanleiding is geweest om ze een hoge cultuurhistorische waardering te geven, zie pagina 60-64 van:
http://www.rotterdam.nl/Centrumraad/Document/2010/Cultuurstudie.pdf
De berichten dat de woningen gemeentelijk monument zijn, zijn echter wat voorbarig, er wordt nog over gesteggeld. Aan de fraaie kenmerken van de woningen in particulier eigendom kan je zien dat de oorspronkelijke architectuur veel uitstraling heeft. Tegelijk is daarmee goed zichtbaar hoe de woningcorporatie het onderhoud heeft laten versloffen en met bv. plaatsing van kunststof ramen de uitstraling heeft vernietigd, erg jammer.
Dank voor de informatie, Teun!
Een aantal nauwlettende lezers is het al opgevallen: de uitleg over Jeroen’s woning ontbreekt! Hopelijk kan dit snel alsnog worden geplaatst. Het is wat mij betreft een essentieel onderdeel van het artikel.
Bedankt voor de snelle aanpassing
Leuk stuk, ik loop er graag doorheen onderweg naar het station. Één van de panden heeft een weelderige klimroos dat de straat opfleurt. En de kleine huisjes steken vrolijk af tegen de grauwe jaren zeventig corporatiehuizen eromheen. De straat is een herinnering aan hetgeen de corporaties gezamenlijk met welwillende architecten in de jaren zeventig en tachtig onze stad hebben aangedaan. Misschien wordt de sloopdrift gevoed door een onderdrukt schuldgevoel; of een onrust over de boodschap die de straat uitdraagt dat er wel degelijk alternatieven zijn voor het Rotterdamse woningbeleid. Dat een gemeenschap zich juist kan vormen door zich af te zetten tegen al die bemoeizuchtige instanties.