Sommige mensen laten zich er op het bordes vereeuwigen op ‘de mooiste dag van hun leven’. Anderen zijn er nog nooit binnen geweest. Zelf betreed ik gemiddeld eens in de twee jaar de monumentale hoofdentree om er – weggeloodst in een zijkamertje – de democratie te vieren.
Dit keer hangt mijn bezoek aan het stadhuis samen met de beperkte houdbaarheid van mijn rijbewijs. Hoewel het mij al een decennium lang trouwe dienst bewijst, heeft ergens iemand besloten dat het aan vervanging toe is, en via een officiële brief word ik vriendelijk doch dringend verzocht mij spoedig te melden. Eerste vereiste om een officiële plastic-bonuskaart aan te vragen is een recente kleurenpasfoto. Hoewel ik in 2002 nog vrolijk lachend de camera in kijk – trots op mijn vers veroverde roze papiertje – schrijft de wet anno 2012 een chagrijnige kop voor. Met foto’s, paspoort en oud rijbewijs in de aanslag stap ik de Stadswinkel aan de Coolsingel binnen. Een charmante dame wijst mij echter direct de deur: “zonder afspraak wordt u niet geholpen”.
Na de praktische obstakels overwonnen te hebben die horen bij het digitale tijdperk (drie keer het verkeerde wachtwoord invullen, verplicht een nieuwe DigiD-code aanvragen), heb ik een week later eindelijk een afspraak. Stipt om 9.40u zit ik in de imponerende neo-renaissancistische hal. De architectuur is om van te smullen; de decoraties, de rijke ornamentiek en het fantastische glazen dak zijn indrukwekkend, maar ik moet me concentreren op de beeldschermen, waarop mijn nummertje elk moment met een vrolijke ‘pling’ kan verschijnen. Het bonnetje dat ik in m’n hand heb is een combinatie van een letter en een cijfer, U 0083. De nieuwe code’s op het scherm volgen elkaar in moordend tempo op. Ik voel me als een demente bejaarde in een bingozaal, de compositie van vrolijke pling’s begint te lijken op een Russische martelmethode. En ondertussen probeer ik rustig te blijven zitten. Op het stoeltje naast mij prijkt de sticker: “Geen zin om te wachten? Maak online een afspraak!”.
Er zijn instanties die zich gespecialiseerd hebben in het verzachten van het wachten. Bij de dokter of tandarts zijn er tijdschriften om de tijd te doden, de Efteling zet muzikanten in om de meute voor de Droomvlucht te vermaken en sommige supermarkten geven gratis boodschappen aan de vierde wachtende in de rij. Bij de stadswinkel niks van dit alles. Hoewel ik grote kansen zie voor een goedlopende koffiezaak, dependance van de bibliotheek, reisbureau, crèche of uitzendbureau. Stel je voor, terwijl je aan een lekkere espresso nipt, je kind vermaakt wordt en jij een goed boek leest of een reisje boekt, ben je voor je het weet aan de beurt om je paspoort, rijbewijs of verblijfsvergunning te verlengen. Dan rest enkel nog de investering in een lampionnetjes systeem zoals bij o.a. Vapiano’s. Zij gebruiken een vrolijk lampje dat je bij je bestelling ontvangt en knippert en trilt zodra je pizza of pasta klaar is. Een dergelijk systeem maakt het neurotische ‘pling’ in het stadhuis overbodig.
In gedachten verzonken schrik ik wakker: Pling. U 0083, balie 32. Als in een Pavlov-reactie floept het uit m’n mond, verheugd spring ik op en roep verrukt: Bingo!
Met schaamrood op de kaken sprint ik snel naar de balie en overhandig voor het laatst mijn roze papiertje.
Al 4 reacties — discussieer mee!
Bedankt. Dit had ik net nodig. Nu weet ik het zeker: ik ga mijn tirade over de bureaucratie in het stadskantoor van deelgemeente Delfshaven uitschrijven. You ain’t seen nothing yet, Karin 🙂
Moordend tempo? En dat zonder online afspraak. Ondanks alle goedbedoelde maar mislukte digitale initiatieven van deze stad is de snelste en meest betrouwbare manier om je zin t te krijgen nog steeds langskomen op kantoor. Mag u zelf kiezen of hoe hard u de ambtenaren wil afzeiken, de ervaring leert dat dat in ieder geval wel snel het gewenste resultaat oplevert.
Uhm, first world problems? Okee, ik ben natuurlijk een oude zeur, maar bij mij drongen zich bij het lezen van dit stukje herinneringen op dat ik in een niet nader te noemen Oostblokland een dag in de rij moest staan voor mijn papiertje, waarna ik een maand later weer mocht opdraven voor ontvangst. Laat staan de doldwaze avonturen toen onze Chinese kameraden laat waren met het leveren van het wc-papier, en je de halve miljoenenstad doorbanjerde op zoek naar de laatste rol.
Dat je een afspraak moet maken is dan misschien wat bureaucratisch, maar als je dat afweegt tegen de gigantische rijen die anders kunnen ontstaan op het stadhuis, is dat een klein offer om te maken.
Maar het is vooral niet de fout van de gemeente dat je het wachtwoord van je digid kwijtraakt. Ik heb alleen maar positieve ervaringen hiermee: belastingaangifte of herinschrijving van mijn opleiding gaan super gemakkelijk.
Zoals Miki zegt: firstworldproblems. Ik heb dezelfde ervaring in Oost-Europa.
En maakte de door jou ontvangen brief ook niet stiekem melding van een afspraakplicht?