Ga naar de inhoud

Vers Beton wijkt uit deze zomer

Na de liefdesverklaring aan Delfshaven vinden wij het tijd geworden voor een ode aan de andere wijken van Rotterdam. In deze column vertellen wij waarom we een moord doen voor Noord, waarom we fluitend naar Zuid fietsen, op z’n best zijn in West en waarom we onze kroost opvoeden in Oost. Met name voor die laatste zoeken wij nog gastschrijvers die trots uitstappen bij metrohalte Alexander!
Deze week schrijft Vers Beton-redacteur Fiona Fortuin over waarom zij van Feijenoord houdt.

Wanneer ik mijn deur uitstap, boort zich een aroma van eucalyptus vermengd met wiet in mijn neus. Bob Marley’s No Woman No Cry staat op hoog volume, het nummer dat mijn buurman sinds de breuk met zijn laatste vrouw op repeat heeft staan. Dat is nu zo’n anderhalf jaar geleden. Hij stapt met een dweil naar buiten om zijn deel van ons halletje te schrobben. ‘Ha buurvrouw’, roept hij en lacht daarbij zijn gouden tanden bloot. Johnny is duidelijk mijn naam vergeten.
Ik woon sinds zes jaar in de flat De Peperklip in de wijk Feijenoord, in de volksmond beter bekend als de Pauperklip. ‘Waarom ga je wonen in het afvoerputje van Feijenoord, tussen de barbaren?’, vroegen vrienden na mijn verhuisbericht. Ik kende de huiveringwekkende geschiedenisverhalen: van de talrijk aanwezige kakkerlakken, de levende kippen in de keukenkastjes, de balkons die dienden als alternatieve slachthuizen, de berghokken als slaapplek voor zwervers, maar ze deden me weinig. En terecht. Sinds ik hier woon heb ik geen kakkerlak ontdekt. Hoogstens een mensendrol in de centrale hal en een plotseling opgedoken slang in het huis van mijn toenmalige buurvrouw waar Johnny nu woont (laat hij het maar niet weten).

De Peperklip
De Peperklip

De Peperklip staat pal naast de Entrepothaven, waar de dorpelingen uit de Hoeksche Waard hun weekenden in de plaatselijke (prachtige!) supermarkt slijten. Beschouw deze plek met je ogen een beetje dichtgeknepen en het lijkt op een Rotterdamse St. Tropez. Sloepen en grote, sjieke boten liggen naast elkaar in de haven. Café Pirates serveert saté en de Italiaan heeft de naam van Margherita veranderd in Bep van Klaveren. Want iedereen weet hier dat de echte jetset nooit zal aanmeren.
Iets verderop deelt de grootste moskee van Nederland de skyline met de MediaMarkt. Wanneer ik vanaf de Rosestraat richting de Maas wandel waar de rivier wordt tegengehouden door de Feijenoordkade, loop ik over één groot zebrapad: zwart, wit, zwart, wit. In de ene straat rijdt een BMW een parkeergarage in, een straat verderop staat een bijna overleden Mercedes voor een ingetrapte deur. Het tot leven gekomen zebrapad is het resultaat van een poging de bevolkingssamenstelling op Zuid meer divers te maken. Terug in de Rosestraat ligt een man op het voetpad. Hij heeft zichtbaar een slok te veel op en hulp nodig, maar men loopt hem voorbij of staart hem aan zonder een hand uit te steken.
Betonijzer Mij
Betonijzer Mij

De strijd met het leven en de troosteloosheid ligt in Feijenoord voor het oprapen. De tegenstellingen zijn groot. Wonen in Feijenoord, met de Peperklip als uitvalsbasis, voelt als leven tussen twee werelden, tussen weelde en armoede. Het is de bittere, harde realiteit waar je direct in belandt wanneer je een stap buiten de deur zet. Maar sinds ik in Feijenoord woon, lukt het mij ook steeds beter om voorbij die tegenstellingen te kijken. Ik zie nu ook een wereld op microschaal waar mensen zich proberen aan te passen aan de situatie zoals die er is. Soms geforceerd vanaf de tekentafel in het gemeentehuis, maar vaak genoeg ook vanuit de bewoners zelf. Langzaam natuurlijk, beetje bij beetje, tasten we elkaar af. Raken we nieuwsgierig naar elkaar, zien we elkaar staan en gebruiken we ons aanpassingsvermogen zoals de sjieke Italiaan aan de Entrepothaven dat doet met zijn pizza’s.
Maar alles op zijn tijd.
Ik zie een ambulance stoppen bij de man die op straat ligt. Vlakbij mijn ingang van De Peperklip kom ik buurman Johnny weer tegen. Hij is op weg naar zijn werk. Terwijl de Peperklipse poetsvrijwilligers naast ons hun emmers lozen, vraagt Johnny me waarom ik nooit de lift naar onze verdieping neem. Blijkbaar houdt hij me in de gaten en doe ik iets waar hij met zijn hoofd niet bij kan. We lachen hard (en hij kijkt met opgetrokken wenkbrauwen) als ik zeg dat ik met mijzelf heb afgesproken altijd de trap te naar boven te nemen. Hij vertelt me dat hij net terug is van zijn vakantie op Curaçao en vraagt of ik geen last heb van zijn muziek. En hoe ik ook alweer heet. Ik merk dat hij het echt wilt weten. De volgende keer nodig ik hem uit voor een Pizza Bep van Klaveren.
Fiona houdt van Feijenoord, maar wil niet dood gevonden worden in het Oude Noorden. Volgende week vertelt Hilde Westerink waarom zij haar hart heeft verpand aan deze wijk.

Gerelateerde inhoud

Steun onafhankelijke journalistiek

Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk.

Misschien vind je dit ook interessant

  • Deze Keulse wijk was vroeger een luchthaven – wat kan Rotterdam daarvan leren?

    • Architectuur en stedelijke ontwikkeling

    Rotterdam is niet de enige stad waar een felle discussie woedt over het bestaansrecht van de luchthaven. In Keulen bouwden ze hun vliegveld om. Daar wordt nu gewerkt, gewoond, gegeten en gedronken. Dat is niet alleen de verdienste van de stad zelf. Wat hebben de bank, Ikea en Schumacher’s Formule 1-wagens hiermee te maken? En wat kan Rotterdam ervan leren?

  • “Er zat een slapende cultheld in hem” – architectuurhistoricus Wouter Vanstiphout over Carel Weeber

    • Architectuur en stedelijke ontwikkeling

    Historicus Wouter Vanstiphout schreef een biografie over architect Carel Weeber, die 2 februari overleed. Hij ontdekte talloze kwaliteiten in zijn woongebouwen, zoals de Peperklip en Pompenburg. Het zijn “gebouwen die men nu niet meer maakt”, en die we daarom moeten koesteren.

  • Met de renovatie van de Ungerpleinflat schieten de meeste Rotterdammers niks op

    • Architectuurkritiek

    Rond de jaarwisseling kwamen er weer 49 woningen bij in Rotterdam: hoera! Elk nieuw woongebouw haalt immers beetje bij beetje de druk van de woningmarkt. Als het aanbod tenminste ook aansluit op de vraag. Hoe zit dat bij deze 49 woningen?

  • Alle artikelen

De Stadsagenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam