Op vrijdag bespreekt Vers Beton in deze commentaarrubriek het grote én het kleine nieuws van de stad. Uw Eerste Hulp bij de VRIJMIBO, dát zijn de Beste Stuurlui.
Dromen van een mooie stad
Het Stadsinitiatief vangt weer aan! Bij Vers Beton hebben we er tijdens de vorige editie uitgebreid over geschreven, en ook dit keer zal het fenomeen hier niet onbesproken blijven. Het Stadsinitiatief is natuurlijk voer voor borrelpraat bij uitstek, want welk plan kan/ga/zul/zou/wil jij inleveren? Het project zoekt plannen die de stad ‘mooier en beter’ maken. Joh, met tien biertjes achter de kiezen schud jij zo twíntig plannen (een 1 op 2 ratio lijkt mij logisch) uit je mouw die de stad ook leuker, welvarender, grootser, welja, bijna New York doen worden.
Ja, het Stadsinitiatief is een onderwerp om lollig over te doen. Maar toegegeven, ik word altijd erg blij als ik langs de Luchtsingel fiets, de winnaar van afgelopen jaar. Het is een ontzettend gezellig en veelbelovend bouwwerk geworden.
Dat is ook precies het punt waar bij mij de tweestrijd de kop op steekt, want als stadsbewoner is het mij opgevallen dat de runner-up van afgelopen jaar, Uit Je Eigen Stad, het erg goed lijkt te doen, ook (en juist?) zónder die 4 miljoen euro. Was dit project achteraf bezien daarom niet de terechte winnaar geweest? Aan de andere kant, als een idee als dit kan draaien op eigen kracht, waarom hebben de plannenmakers dan hun tijd verspild aan het Stadsinitiatief? Hebben de écht goede en levensvatbare ideeën wel zo’n bedrag nodig?
Het gekke is dat dit ook precies de reden is waarom ik het Stadsinitiatief best wel tof vind. De aanvraagprocedure is een perfect toetsingsmoment voor plannenmakers: slaat mijn idee aan, en zo ja, bij wie en waarom? Het biedt de initiatieven ook een goed instrument om ruchtbaarheid te geven aan hun idee, ongeacht of ze winnen of niet.
We kunnen ons niet blindstaren op die zak met geld en dat onder het mom van de crisis (altijd maar die crisis!) van de hand wijzen. Geld is niet het enige wat er te halen valt. Sterker nog, het is jammer dat we de belofte van geld nodig hebben om weer te kunnen dromen over een mooiere en betere stad. Maar als dat ons helpt om die superstad te visualiseren, so be it.
Zoals ik al zei, per biertje komen er minstens twee goede ideeën uitrollen. Je hebt dus wat te doen dit weekend.
door Hilde Westerink
Illustratie: hetisRens
Museum zonder museum
Het dreigt een thema an sich te worden in deze nieuwe rubriek op Vers Beton: zaken in de stad die verdwijnen. De Kuip en het OT Theater werden hier al voorzichtig vaarwel gezegd, en nu is de beurt aan het Schielandshuis. Op dit moment biedt het monumentale pand aan de Korte Hoogstraat nog onderdak aan het Museum Rotterdam (voorheen Historisch Museum Rotterdam). Dit museum was ooit gevestigd op twee historische locaties in de stad: De Dubbelde Palmboom in Delfshaven én het Schielandshuis in hartje centrum, het enige pand in de binnenstad dat dateert uit de 17e eeuw. Het staat nu tussen hoogbouw ingeklemd, maar op foto’s van Rotterdam kort na het bombardement torent het boven de geblakerde vlakte uit. In het ontwerp van de naastgelegen toren (voormalig Fortis) werd rekening gehouden met het aanzicht van de Schielandshuis vanaf de Blaak, want door de constructie aan de onderkant gedeeltelijk open te houden bleef het historische icoon zichtbaar.
Maar dan nu de verdwijntruc: op 30 september sluit De Dubbelde Palmboom de deuren voor het publiek. Dat was al langer bekend, maar de bezuinigingen blijken zo ingrijpend dat op 30 december 2012 ook het Schielandshuis dichtgaat. Het museum blijft niettemin bestaan en richt zich de komende jaren op exposities op diverse locaties in de stad. Het plan is dat Museum Rotterdam uiteindelijk (geschat in 2016) een plek krijgt in het Forum van Rem Koolhaas. Hierover valt nog veel de discussiëren, maar dat laat ik nu achterwege.
Mijn vrees richt zich namelijk vooral op het nieuwe lot van het Schielandshuis. De huur van het pand moet kolossaal zijn. Wie kan dat betalen? Niemand, en dan zal het vloeroppervlak opgeteld kunnen worden bij de grote hoeveelheid vierkante meters leegstand. Het alternatief: een welvarend bedrijf ziet er heil in van dit pand een visitekaartje te maken door er kantoren in onder te brengen. De kans is in ieder geval heel groot dat het binnenkort geen publiek toegankelijke plek meer zal zijn. En dat is voor zo’n schaars stukje historie in de binnenstad heel zonde.
door Fay van der Wall
Project meneer X
Er was eens een stad. Laten we die voor de aardigheid R. noemen. En R. had een burgemeester, die we voor diezelfde aardigheid P. zullen noemen. P. deed veel voor zijn stad. Sterker: de stad brak hem bijna op. Een gestrand huwelijk, alcoholisme, eeuwig chagrijn: het resultaat van de volle 168 uur die een week te bieden heeft tot maximaal effect benutten. Dit alles ter meerdere eer en glorie voor R.
Die stad had verder een krant. Laten we die A. noemen. Of D. Of laten we stoppen met deze nu wel uitgewerkte gimmick en die krant gewoon AD noemen, de stad Rotterdam en de burgemeester in kwestie Peper.
Bram Peper werd ongeveer tien jaar geleden met een eeuwige reputatieschade opgezadeld toen er vanuit het Stadhuis met het AD als wapen geprobeerd werd om hem kalt te stellen. Peper zou tijdens zijn vele handelsmissies exorbitante hoeveelheden gemeenschapsgeld hebben besteed. Van de aanklacht bleef na jaren gesteggel niet veel overeind, maar de opzet was geslaagd: Bram Peper is nooit geheel hersteld van de aanval.
Onlangs was er weer een kleine rimpeling in het water van dezelfde vijver. Burgemeester Aboutaleb zou met wat vazallen tijdens de Spelen in Londen ongeveer 4000 euro per dag hebben uitgegeven. Tja. Ik vind dat peanuts. Daarom is dit een pleidooi voor het zoveel mogelijk stuk slaan van zoveel mogelijk gemeenschapsgeld op handelsreizen. Handelsreizigers van het niveau Peper zijn essentieel voor iedere zichzelf respecterende samenleving. Smeergeld? Ook prima. Het is tijd om te stoppen met onszelf wijs te maken dat ‘het spel’ eerlijk te spelen zou zijn. Niets is eerlijk. Wie als stad niet mee wenst te dansen in de danse macabre die er voor zorgt dat de zaak écht gaat marcheren, heeft het niet helemaal begrepen.
Vandaar dat we een nieuw project moeten starten: project X. En in tegenstelling tot die opgeklopte onzin in de provincie is dit een putsch van kosmopolitisch niveau. De uitvoering is simpel. We selecteren de meest perfecte diplomaat denkbaar. Hij zal voortaan louter bekend staan als Meneer X. Of X, voor intimi. Met prachtig gepoetste schoenen, in de scherpst gesneden smoking (geen half werk!) en met een attachékoffertje van het fijnste Italiaanse kalfsleer zal hij de wereldzeeën overvaren. Zijn enige doel: zoveel mogelijk zaken doen. Prins Bernhard en Lockheed revisited. Wat er precies in zijn koffertje zit zullen we nooit weten, maar dat het een machtig wapen is zal buiten kijf staan.
Soms zullen we hem zien lopen door de stad. Rustig, maar toch gestaag en getuigend van een jaloersmakend zelfvertrouwen. We zullen eerbiedig het hoofd buigen en onze kinderen meegeven: “Daar gaat meneer X. Voor ons. Voor het team.”
door Vincent Cardinaal
Nog geen reactie — begin de discussie!