De Beste Stuurlui: Ramblas takeover

Op vrijdag bespreekt Vers Beton in deze commentaarrubriek het grote én het kleine nieuws van de stad. De Beste Stuurlui: uw Eerste Hulp bij VRIJMIBO.

Justus van Effen open?

Spangen heeft er een parel bij. Twee weken geleden werd het Justus van Effencomplex na een grootschalige restauratie officieel heropend. Het complex stamt uit 1922 en betekende een mijlpaal in de Nederlandse volkshuisvesting. Innovatief waren de collectieve voorzieningen, het groene binnenterrein (dat ontsloten werd door een publieke straat) en de galerij, die door zijn royale maatvoering dienst kon doen als verhoogde woonstraat. Na een rampzalige renovatie in de jaren ‘80 is het rijksmonument nu op prachtige wijze in oude luister hersteld.
Het Justuskwartier, zoals het blok inmiddels heet, omvat 154 koop- en huurwoningen en mikt met name op jonge, hoogopgeleide starters. Eigenaar Woonstad hoopt dat deze groep een positieve invloed uit kan oefenen op de omliggende wijk. Een belangrijke troef hierbij is het groene binnenterrein, het ‘Parkhof’, dat overdag publiek toegankelijk is. So far, so good.
’s Avonds vanaf 20:00 uur gaan echter de poorten van het Parkhof dicht, om de volgende ochtend pas weer te openen. In deelgemeente Delfshaven hebben we iets vergelijkbaars al eerder gezien: Le Medi, een mediterraan geïnspireerd woningbouwproject voor de middenklasse in Bospolder-Tussendijken, sluit iedere avond om 19:00 en de gehele zondag haar deuren.
Voor verdedigers van de publieke ruimte zal deze ontwikkeling al snel onbehagen oproepen. Het doet denken aan ‘gated communities’, wijken die op geen enkel moment van de dag vrij toegankelijk zijn, en meestal ontstaan in gebieden waar de kloof tussen rijk en arm groot is, of in stedelijke gebieden waar sprake is van veel criminaliteit. Het zou echter te ver gaan deze projecten een Nederlandse variant op de ‘gated community’ te noemen, een groot deel van de dag zijn ze immers wel onderdeel van de publieke ruimte.
Maar hoe moeten we deze ontwikkeling dan wel zien? Is zij een negatieve, omdat er blijkbaar sprake is van een verlies aan vertrouwen in de publieke veiligheid? Of is het ’s avonds afsluiten van stadsblokken een legitieme manier om de beoogde doelgroep te verleiden hier een huis te betrekken?
Ik neig naar de eerste interpretatie. Hoewel deze woonblokken mogelijkerwijs nieuwe collectieven stichten, brengen ze tegelijkertijd een onwenselijke scheiding aan. Er kan wat mij betreft pas echt sprake zijn van een feestelijke opening wanneer de poorten ook daadwerkelijk geopend blijven.
door Sereh Mandias

Illustratie: hetisRens

Ramblas general take-over

Na dit weekend doemden ze opeens overal op. Foto’s van mijn stijlverantwoorde vrienden, breedlachend en armen-over-elkaar-slaand, met daarboven het logo van Hollywood Music Hall en de opdracht Hollywood te gaan volgen op Twitter. Ik heb exact zo’n exemplaar, maar dan van tien jaar geleden en met een tien centimeter korter shirtje.
Tien jaar geleden? Toegeven. Een maand geleden was ik er ook. Maar toen ging ‘iedereen’ voor één keertje, omdat de Biergarten samenwerkte met Hollywood voor één avond. Bij de Biergarten werden we verleid door een meisje in een pornografisch Delfsblauw jurkje (they do exist) met een schaaltje kaasblokjes, waarna we vervolgens voor de aardigheid eens een kijkje gingen nemen. Eenmaal binnen denk ik achteraf dat ik werkelijk ‘jippie’ dacht bij het weerzien van de interactieve podiumbestanddelen: het podium dat schokkerig naar de hemel rijkt en het podium dat ronddraait in de zaal Urban Heaven Ramblas. Toentertijd door mijn vrienden en mij al ‘de vleeskeuring’ gedoopt. Daarmee verwijzend naar de mannen die om het draaiende podium staan gedrapeerd en met hun armen over elkaar ieder langskomend vrouwmens (tot kinhoogte) keuren, als chagrijnige boertjes op een veemarkt. Een uurtje of twee later stapte ik weer naar buiten, het gevoel hebbend iets unieks te hebben meegemaakt. Wanneer krijg je nu de kans om stijlverantwoord met je vrienden naar Hollywood te gaan, foute herinneringen ophalen?
Iedere maand blijkbaar. Afgelopen zaterdag had Harry Hamelink er ook al de ‘Parfum de Party Party’ georganiseerd. Nu de ‘7 discotheken onder 1 dak’ onverhoopt aan het Schieblock vastzitten en de naastgelegen Biergarten om 1 uur dicht gaat, voorspel ik een general take-over door architectonisch en webdesignend Rotterdam van één van de discokamers van Hollywood. Misschien wel de Ramblas: die zit het dichtst bij de Biergarten, daar draait het podium en krijg je ‘free lollipops all night’
door Anneke Kortleve

R.I.P. Onafhankelijk Toneel

Het grootste slachtoffer van de kunst en cultuurbezuinigingen in Rotterdam is gevallen: het Onafhankelijk Toneel sluit per 1 januari 2013 definitief de deuren. Voor een ieder die het spel rondom het cultuurplan heeft gevolgd, zal het niet heel verrassend nieuws zijn. De RRKC adviseerde al de gemeentelijke subsidie volledig te stoppen en wethouder Laan heeft dit advies opgevolgd.
De Rotterdamse cultuurwereld leek al langer hierin te berusten. Je hoorde veel ‘Ja maars…’ Vaak: ‘ja maar, we hebben toch al het Ro Theater?’ Het Calimerocomplex op z’n grootst. Was het niet juist een kracht dat Rotterdam twee grote theaterinstellingen in huis had? Iets meer dan een jaar geleden zei Gerrit Timmers, samen met Mirjam Koen de artistiek leider van het OT, in een interview tegen Vers Beton dat de gemeente, in tegenstelling tot het rijk, veel meer compassie toonde voor de waarde van kunst en cultuur in de stad. Omdat ze goed begrepen dat die nodig was om de wegtrekkende middenklasse te behouden. Oftewel: toen ze nog appartementen in het Lloydkwartier moesten verkopen, was een beetje cultuur best handig. Nu ze verkocht zijn hoeft het niet meer. En wat gaat er nu met dat prachtige theatergebouw gebeuren?
Zoals inmiddels duidelijk mag zijn: ik ben fan van het OT Theater. Ik heb er prachtige voorstellingen gezien zoals de unieke prodctie Wie is er bang voor Virginia Woolf, het hilarische De Geit, of Wie is Sylvia, het intrigerende Melanie Klein, maar ook Moeders/Zonen/Dochters, Oorlog/Vrede, The Other Hand. Stuk voor stuk voorstellingen die je nog lang bijblijven. U ziet, ik ben geen operaliefhebber anders had ik nóg een rijtje van operaproducties kunnen starten.
Ze gaan strijdend ten onder. OT’s Romana Vrede speelt nog steeds haar voorstelling Will waarin ze de logica achter de populistische roep om bezuinigen in de kunst en cultuursector onderzoekt. Tijdens het lanceerfeest van Vers Beton speelde Vrede hier een scène uit, die ik als volgt interpreteerde: als het besluit al genomen is, dan hebben argumenten geen zin meer.
Dag OT, ik ga jullie missen.
door Eeva Liukku