Vers Beton wijkt uit: het Oude Noorden

De redacteuren van Vers Beton houden van hun stad, maar meer nog houden zij van hun wijk. Het eigen stadsdeel wordt te vuur en te zwaard verdedigd. Na onze ode aan Delfshaven en Feijenoord, schrijft Hilde Westerink deze week over het Oude Noorden.
Op een warme zomeravond doe ik na het avondeten niets liever dan slenteren door het Oude Noorden. Zelf woon ik in de enigszins treurige Agniesebuurt, maar sla ik de hoek om en steek ik de Noordsingel over, dan ben ik er. Ik groet de palmboom op de binnenplaats van het Huis van Bewaring, wandel langs de scheefgezakte woningen van de Burgemeester Roosstraat, en sta midden in de mêlee van de Zwart Jan. Vanaf daar kan ik alle kanten op: het groene Liskwartier in, langs de Rotte lopen, winkeltjes kijken of neerploffen voor een biertje bij De Bel.
Je hoeft niemand meer te overtuigen om in het Oude Noorden te komen wonen, want dat kan de wijk prima zelf. Zo biedt het Noordplein een kleurige samenkomst van evenementen en vormt de Zwaanshals een toverbal van hippe designwinkels, Turkse groentezaken en restaurants. Goed, de Ooievaarsstraat is nog steeds geen lust voor het oog, en ook ik ga nog steeds niet naar binnen bij Café De Klaver voor een biertje (heeft daar ooit een vrouw een stoel gesierd?), maar behalve dat gaat het goed met Noord. Ik heb me er altijd thuis gevoeld, maar tegenwoordig wordt het ook nog eens écht gezellig.

Voor de goede orde: als rechtgeaarde realist ben ik van mening dat je je overal thuis kunt voelen. Ook in, ik noem maar wat, Feijenoord of Delfshaven, zolang je er maar lang genoeg woont. De liefde voor een wijk is namelijk niet afhankelijk van het aantal bakfietsen op de stoep, de cafeetjes in de buurt of de bloemenperkjes voor de deur. Nee, mijn liefde wordt gedefinieerd door de mensen die er wonen en de herinneringen die ik er heb. Zo wonen de meeste van mijn vrienden in een straal van anderhalve kilometer. De stakkers in West of op Zuid zie ik daarom weinig, want daarvoor moeten we agenda’s trekken en vermoeiende fietstochten afleggen. Wij noorderlingen komen elkaar gewoon gezellig tegen in buurthuis de Albert Heijn, spreken ’s avonds iets af, en zijn het gloeiend eens dat we geen zin hebben om de stad in te gaan. Dat treft! Het Oude Noorden is een dorp: je kunt het omarmen, je kunt erin zwelgen, en je hoeft er nooit meer weg als je dat niet wil.
Maar misschien wil ik ooit tóch weg. In deze wijk zie ik namelijk louter schimmen rondslenteren uit een ver en nabij verleden. Zo weet ik soms ternauwernood een 17-jarige versie van mezelf in Dead Kennedy’s-Shirt te ontwijken. In de Benthuizerstraat zie ik mezelf, 22 jaar, voorbijglijden in de BMW van mijn baas, coffeeshopeigenaar extraordinaire. We zijn op zoek naar zijn neefje waar ik ruzie mee heb staan maken om een verdwenen zakje wiet op de toonbank. We moeten elkaar de hand schudden, en nukkig zwijgend doen we dat door het raam van zijn auto. Honderden versies van mezelf fluisteren mij toe na vijftien jaar wonen in Noord, en af en toe ben ik daar helemaal klaar mee.
Maar toch: de mensen en de wijk houden mij hier. Die schimmen kunnen ooit wel eens de reden zijn dat ik hier weg ga, maar nooit (ik zeg nooit!) zal ik verhuizen naar een ander deel van Rotterdam, of zelfs over de rivier. Dan nog liever een andere stad of een ander land waar het noorden een andere betekenis heeft. Want het Noorden, dat is hier.

De volgende keer zal Vers Beton uitwijken naar Crooswijk!
Lees ook: waarom Fiona Fortuin zo gefascineerd is door Feijenoord en hoe de redactieleden uit Delfshaven tegen hun wijk aankijken.