De gemeenteraad heeft besloten tot de afbouw van banen van Buurt- en Speeltuinwerk Rotterdam per 1 april 2013, waar de containers van Duimdrop onder vallen. Maar wat doet zo’n ‘Meester Ruud’ nou eigenlijk?
Het is zomer. Meester Ruud opent de Duimdrop op het Bospolderplein in Bospolder, Delfshaven. Dit is een container van waaruit hij speelgoed aan de buurtkinderen uitleent, in ruil voor een pasje. Drie kinderen komen aanrennen over het plein. “Dag meester!” en “Oh, hij is al open!”, roepen ze. Het drietal wil graag een fiets en een voetbal. Meester Ruud, die ik heb leren kennen tijdens bezoeken aan het plein voor een onderzoek naar het gebruik van openbare ruimten, werkt al enkele jaren op het Bospolderplein. Veel van zijn collega’s hebben zogenaamde ID-banen (‘Instroom- Doorstroom’), maar treden per 1 april 2013 uit dienst (zie de Verkennende notitie speeltuinen, pdf). De Raad heeft namelijk besloten tot de afbouw van deze banen. Dat betekent dat de subsidie voor het werk van collega’s van Meester Ruud, dat verricht wordt in dienst van Buurt- en Speeltuinwerk Rotterdam, dan stopt. Maar wat doet zo’n Meester Ruud nou eigenlijk?
Al 4 reacties — discussieer mee!
Mooi stuk!
Goed inzicht over hoe ontastbaarheden, tastbaar worden…
Dit soort mensen/posities zijn goud waard en is ook investeren in de lange termijn!
Hopelijk blijft het dan ook niet bij gemeentelijke visies op papier en blijven deze mensen behouden ondanks de bezuinigingen.
Leuk geschreven inderdaad. Niet best dat ook hierop wordt bezuinigd..
Mijn vraag is dan ook hoe dit soort belangrijke voorzieningen voor “kwetsbare groepen” behouden kunnen blijven met een zich terugtrekkende overheid… ideeën graag!
Mooi stuk. Ik maak mij bijzonder veel zorgen over de kinderen in mijn wijk. Een paar keer ben ik vrijwilliger geweest op een kinderevenement en daar werd ik ook niet optimistischer van. Mijn beeld van de kinderspeelplaatsen is voornamelijk één van schrijnende verwaarlozing door ouders. Er is een overdaad aan dikke schreeuwende agressieve kinderen die op straat socialiseren.
Tijdens de zomer at ik ‘s middag een ijsje op een bankje aan de speelplaats op het Tidemanplein. Daar hebben kinderen de Duimdrop trouwens in de hens gestoken. Het gaf een armoedig aanblik, een betonnen voetbalveld met daarachter wat speeltuig op groen en oranje kunstgras voor kleinere kinderen. Aan alle kanten wordt de speelplaats omgeven door woningen en een buurthuis waarop uitvergrote gezichten van vrolijke multiculturele kinderen zijn geschilderd. Het leek nog het meest op een psychadelische Benetonreclame. Het soort van reclame waar je om drie uur ‘s nachts wakker van schrikt omdat je wordt achternagezeten door andermans goede bedoelingen.
De kinderen lieten zich er in ieder geval niet door ontmoedigen. Er was weinig supervisie, er stonden wat dames aan de zijkant maar die hadden meer oog voor elkaar dan voor de kinderen. De kinderen wisten wel raad met de vrijheid. Het tafereel leek nog het meest op Lord of the flies, gemengd met Mad Max en een beetje Ritalin. Ik dacht als ik maar stil genoeg blijf zitten dan laten ze mij wel met rust. Die tactiek werkte. Voor mij was een klein schattig meisje met krulletjes met een stok op het asfalt aan het slaan, als een soort van miniatuur oliepomp. Naast mij werd één van de weinige moeders door één van haar vijf kinderen naar het leven gestaan. Met opengesperde ogen werd de vrouw in een vreemde taal door het jongetje toegeschreeuwd. Mijn ijsje was op en ik vertrok, ik fietste langs de inmiddels ook wegbezuinigde bibliotheek, dat is nu geloof ik ook een (religieus) buurthuis. Ik dacht nog aan het verschil tussen educatie en socialisatie, en hoe een bibliotheek ooit mijn eigen vrijhaven was.
UPDATE: Buurt- en Speeltuinwerk Rotterdam meldt dat Meester Ruud uit het artikel mag blijven. Voor Ruud een WSW indicatie aangevraagd en deze is toegewezen.