De Beste Stuurlui: goede daden, Songbird, wipkipwiet en oorlogsgebied Delfshaven

Op vrijdag bespreekt Vers Beton in deze commentaarrubriek het grote én het kleine nieuws van de stad. Uw Eerste Hulp bij de Vrijmibo, dát zijn de Beste Stuurlui. Deze week: doe goede daden, geniet van Songbird, de dode wipkipwietmus, en het oorlogsgebied in Delfshaven.

Vertrouw en doe goed

Zoals het er nu uit ziet lijkt de wetenschappelijke fraude van Diederik Stapel het mikpunt van de week van ons Nationaal Ongenoegen te zijn. Dat we wielrenners en politici niet kunnen vertrouwen, dat wisten we al langer. Maar dat we nu ook al niet meer kunnen leunen op ‘onze’ wetenschappers!
Ik wil voor Stapel doen wat Leon de Winter voor Badr Hari heeft gedaan. Stapel is namelijk fantastisch! Hij fantaseerde de meest prachtige causale relaties, die vaak goed aansluiten op een vrolijk mens- en/of wereldbeeld (mits je vegetariër bent). Neem bijvoorbeeld het Sinterklaaseffect. Geweldig toch? Kinderen delen makkelijker wanneer ze aan Sinterklaas denken. Dat het niet echt onderzocht is maakt me even helemaal niets uit.
Ik wil graag Diederik Stapel zijn theses aanvullen met een tweetal van mijzelf:

1. Willens en wetens handelen op basis van (erkend) misplaatst vertrouwen maakt gelukkig.
2. Het nalaten de eer op te strijken voor een goede daad maakt het voor begunstigde makkelijker ervan te genieten en voor de dader extra eervol.

Ik kom daarop omdat ik dinsdagavond bij een van de laatste debatten in De Unie was. Het was een bijeenkomst waar werd nagedacht over hoe wij Rotterdammers zonder hulp of bemoeienis van de overheid de stad naar onze hand kunnen zetten. Ideeën genoeg zo bleek, waarbij het organiseren van bijna-dood-ervaringen de meest excentrieke was.
In lijn met de zinsbegoocheling van Stapel roep ik – op basis van mijn do it yourself sociaal-psychologische bijdrage – iedereen op de straten op te gaan om iedereen zomaar te vertrouwen en stiekem goede daden te verrichten. Begin bijvoorbeeld uw eigen ‘witte-fietslampjes-initiatief”: hang aan een lantaarnpaal een bakje op met daarin fietslichtjes die iedereen kan gebruiken in deze donkere dagen. Hang ook een touwtje uit uw brievenbus, zodat u nooit meer naar uw sleutels hoeft te zoeken. Ga vooral ook stiekem ’s nachts banden plakken (beproefd recept).
We moeten toch iets tegenover de beleidshomeopathie van ons stadsbestuur zetten? Ik vind daarom dat iedereen zijn eigen vrolijke sociaal-psychologische theorieën moet formuleren en uittesten in de stad. Rotterdam heeft al vaker met frauduleuze professoren gewerkt, en nu wil ik iets leukers dan de groetzones die dat heeft opgeleverd.
Wij redden ons wel.
door Chris van der Meulen

Alles klopt aan Songbird

Normaal gesproken ben ik geen pleitbezorger voor wéér een nieuw festival in Rotterdam, maar ik maak graag een uitzondering. Afgelopen zondag werd namelijk de tweede editie van het Songbird-festival gehouden in de Doelen. Ondanks het feit dat er te lange rijen bij de garderobe stonden, dat je honger alweer gestild was voordat je eten kon bestellen én dat je gratis blaastraining kreeg, was het een avond om niet te vergeten. met namen als Micheal Kiwanuka, Lianne La Havas, Jake Bugg en Matt Corby.
Douwe Bob was een van de eerste artiesten die los mocht gaan met zijn band. Bekend geworden met de prijs voor beste singer-songwriter van Nederland liet hij horen waarom hij de competitie heeft gewonnen. Uiteraard sloot hij af met ‘Multicolored Angel‘, een ode aan zijn vader, waarna de sfeer er goed in zat.
En hoe later het werd, hoe beter het werd. Lianna La Havas vroeg ons of ‘Our Love Big Enough‘ was. Wat een stem, wat een gevoel. De afsluiter van het festival was niemand minder dan Micheal Kiwanuka, ook wel de man met de moeilijke achternaam genoemd. Als je de kans hebt om hem te gaan zien, doe dat dan ook. De man en de band zijn geweldig goed op elkaar ingespeeld en nemen je mee naar een andere wereld waar geen tijd bestaat. Nummers van zijn debuutalbum Home Again werden onder meer afgewisseld met een cover van Jimmy Hendrix.
Het was een avond waarop muzikaal alles klopte.
door Nabil Bantal

Dode wipkipwietmus

Deze week was een trieste periode voor mijn buurjongen. Zijn handel liep op rolletjes. De overheid leek hem gunstig gezind. Het nieuwe beleid beloofde gouden bergen voor de toekomst. Hij straalde.
Het noodlot sloeg echter een maand geleden toe. Het Kabinet Rutte II maakte namelijk helaas een einde aan het plan van de Wietpas. Nog even had m’n buurjongen een kleine hoop dat het toch nog allemaal goed zou komen, want het nieuwe beleid stelde wel voor om alsnog alle coffeeshopbezoekers zich te laten legitimeren als Nederlander. Helaas berichtte Aboutaleb deze week hier niet aan mee te werken.
Gisteravond zag ik mijn buurjongen staan, in het gemeentetuintje naast de glijbaan en de wipkip. Zijn favoriete handelsplaats. Hij zag er wat triest uit. Ook zijn collega-handelaren keken wat weemoedig uit de ogen. Den Haag maakte ze blij met een dode mus.
door Annelies Lacor

Beste Ludette el Barkany

Grote dank dat je deze week in de Trouw een groot taboe doorbroken hebt. Inderdaad! Delfshaven is een poel des verderfs! De duivel waart hier rond als een briesende leeuw! Het is een postapocalyptisch oorlogsgebied! En het komt allemaal door de Marokkanen!
Ik vind het enorm moedig van je dat je zelf polshoogte bent komen nemen. Kogelvrijvest aan, microfoon onder je kleren, bewakers in de buurt, knuppel met spijkers in de aanslag, kuisheidsgordel vastgegespt, neem ik aan? En dat je heelhuids bent thuisgekomen! Knap hoor!
Want laten we wel wezen, Ludette: Delfshaven is niet zomaar een gebied. Nee nee. “Al jaren maken drugsbendes het leven in de Rotterdamse wijken Bospolder, Tussendijken, Middelland en het Nieuwe Westen ondraaglijk. Winkeliers worden geïntimideerd, bewoners zien dagelijks het geweld toenemen of krijgen er persoonlijk mee te maken en jonge jongens worden gerekruteerd om drugs te verhandelen op straat. Na verschillende schietincidenten heet het westen van Rotterdam in de volksmond al snel ‘Het Wilde Westen’ en dat lijkt geenszins overdreven. De drugsbendes bestaan hoofdzakelijk uit Marokkanen die onderling een drugsoorlog lijken te voeren en die zich heer en meester wanen in de wijken.”
Inderdaad, Ludette. Ik zit hier, schrijvend in mijn appartement aan de Schiedamseweg, op het grensgebied tussen Tussendijken en Bospolder, op de rand van de lichamelijke en geestelijke afgrond. Ki-lo’s valium gooi ik er dagelijks tegenaan om deze misère vol te houden. Gelukkig heb ik, toen ik vorig jaar weer eens naar buiten durfde, voldoende afbakbrood en blikken tonijn ingeslagen om het hier binnenshuis vol te houden. Maar goed: wie weet komen die criminelen wel gewoon mijn huis in! Wat dan, Ludette? Wat dan?!
Bovendien, Ludette, zul je na je diepte-interviews met een representatieve afvaardiging van de wijk tot in de finesses weten dat mijn vrouw het nóg veel zwaarder heeft. Geen moment kan zij zich buiten vertonen of ze wordt beschimpt, bespuugd, geslagen, uitgemaakt voor het hele rotte dierenrijk, en regelmatig doodgeschoten. We zijn inmiddels redelijk bedreven in het stoppen van slagaderlijke bloedingen en uitvoeren van open-hartoperaties, maar het blijft toch altijd een strijd om de dag levend door te komen.
Bedankt dus, Ludette. Bedankt dat je eindelijk de waarheid over drugsrunners in de wijk verteld hebt. Dat wisten we namelijk nog niet. Het is daarom méér dan goed en méér dan reëel dat je – in een verhaal wat eigenlijk over drugsbendes gaat – ook uitgebreid vertelt over Marokkaanse pubers en hun middeleeuwse opvattingen over vrouwen. Die Yassin, die lijkt me namelijk bijzonder representatief en ook exemplarisch voor Delfshaven, en dus is n=1 méér dan voldoende om je punt te maken.
Nogmaals, Ludette, bedankt. Bedankt dat je de ogen voor ons, inwoners van Delfshaven, maar ook iedereen daarbuiten, hebt geopend. Ik blijf daarom ook vandaag veilig binnen, en kijk vanuit mijn raam naar de schietpartijen op straat. Nu maar hopen dat mijn vrouw Yassin niet tegenkomt. Kom jij haar dan redden, Ludette? Bedankt alvast!
door Inge Janse