Op vrijdag bespreekt Vers Beton in deze commentaarrubriek het grote én het kleine nieuws van de stad. Uw Eerste Hulp bij de Vrijmibo, dát zijn de Beste Stuurlui. Deze week: Rotterdam is niet Manhattan, wel Chicago, en slaat adviezen in de wind.
Politici slaan adviezen in de wind
Gisteren werd door de Rotterdamse gemeenteraad vergaderd over het nieuwe Cultuurplan. Tijdens deze begrotingsvergadering werden door de verschillende fracties een uitbundige hoeveelheid moties ingediend met correcties op het Cultuurplanadvies van de RRKC. Dinsdag 13 november zal definitief over de moties gestemd worden door de fracties. Hoewel gesteld werd dat de RRKC haar werk zo goed gedaan had, en dat men wel van heel goede huize moest komen om hieraan te gaan tornen, is dat precies wat enkele fracties wel deden. Geld ging naar instellingen met een negatief advies, die de partijen om wat voor reden dan ook na aan het hart liggen, ten koste van instellingen die door de RRKC wél van een positief advies zijn voorzien. Inhoudelijk is daar veel over te zeggen, maar het gaat me hier om iets anders. Het is namelijk niet de eerste keer dat de gemeenteraad of het college van B&W een deskundig advies in twijfel trekt.
Dit jaar lag het college van B&W al meermaals overhoop met een ander adviesorgaan, de Rotterdamse Rekenkamer. RTV Rijnmond berichtte in juni dat bijna de helft van de rapporten van de Rekenkamer ongelezen in de prullenbak verdwijnt. Dit lijkt me wat sterk, maar ook het wel lezen van rapporten is geen garantie voor succes. Zo leverde burgemeester Aboutaleb harde kritiek op een rapport over stadswachten. Hij vond het rapport slecht en de conclusies eenzijdig, en wilde de aanbevelingen niet overnemen. Meer recent was er vanuit de Rekenkamer kritiek op het dekken van tekorten met geld uit het Investeringsfonds Rotterdam, tegen het advies van de Rekenkamer in.
Ten slotte een wat ouder besluit, maar wel één waarvan de consequenties zich steeds scherper aftekenen: de Calypso. In 2005 gaf de Rotterdamse welstand hier een negatief advies over. Vervolgens werd door de verantwoordelijk wethouder een ‘second opinion’ aangevraagd bij de Utrechtse welstand, maar toen ook zij een negatief advies brachten werd dit initiatief ontmaskerd als een farce. Het was slechts een laatste poging te legitimeren wat reeds vaststond: de Calypso moest en zou er komen.
Zijn dit slechts incidenten, die ieder op zich gerechtvaardigd kunnen worden? Of hebben we hier te maken met een tendens dat bewindslieden de adviezen van deskundigen als dat zo uitkomt in de wind slaan? Het gemak waarmee aan weloverwogen adviezen voorbijgegaan wordt is op zijn minst verontrustend. Ik laat belangrijke keuzes liever aan bewindslieden die hun adviseurs in woord en daad serieus nemen, dan aan grillige politici die er een gewoonte van maken vakkennis en expertise als irrelevant te diskwalificeren.
door Sereh Mandias
Windy city aan de Maas
Rotterdam is eigenlijk net Chicago. Beide steden ontlenen hun bestaansrecht aan de transportindustrie vanwege hun gunstige ligging ten opzichte van water, weg en spoor. Beide steden hebben ooit hun binnenstad moeten herbouwen: wat voor Rotterdam het bombardement van 1940 was, was voor Chicago de Great Fire van 1871. Beide steden hebben deze – op onfortuinlijk wijze verkregen – blanke lei aangegrepen om een moderne stad met de blik op de toekomst te bouwen, vol hoogbouw, staal en glas. Beide steden kennen van oudsher een demografische samenstelling uit alle windstreken; zo was al in 1900 77% van de bevolking van Chicago niet in de VS geboren, terwijl in 2012 ongeveer de helft van de bewoners van Rotterdam van niet-Nederlandse afkomst is. En als er één stad in Nederland is die zich met het meeste recht ‘The Windy City’ mag noemen, dan is het Rotterdam wel.
Dus met een dikke knipoog van mijn kant is Rotterdam echt, heus, net Chicago. Daarom hoop ik dat iemand in Rotterdam na Barack Obama’s zege van gisteren dacht: “Dát kan ik ook!” Iemand met ouders of grootouders die niet in Nederland geboren zijn, bijvoorbeeld. Of iemand met ouders met een minimumloon, of een handicap, of weet-ik-wat dat van de traditionele hoeksteen afwijkt, en dat vanwege dat moment van inspiratie de minister-president van Nederland in 2020 een trotse Rotterdammer is. Chicago laat zien dat het móet kunnen. Yes we can!
door Fay van der Wall
Een duur ogende poort naar de hel
We hebben iets nieuws in Rotterdam: een enorme blikvanger, en het kostte de gemeente helemaal niets. Het is een rood, helverlicht gebouw waarop staat ‘The Sting, network of brands’. Je kunt het niet vermijden. Zelfs met je ogen dicht dansen de rode TL-lichten op je netvlies terwijl je het gebouw passeert richting de Lijnbaan.
The Sting? Was dat niet gewoon die winkel, verstopt in de Koopgoot, waar je tot je twintigste (oke, als je niet uit een dorp komt zoals ik was je er vast al veel eerder mee gestopt) stomme shirtjes kocht van nietszeggende merken als Sutherland of Bien ‘o Blue? In mijn tijd – ja, inderdaad pas zes jaar geleden – was de Sting voor meisjes die zich net iets meer konden permitteren dan de C&A, maar niet naar de Esprit of Mexx konden gaan wegens budgettaire redenen. Deze marktpositionering is gezien deze duur ogende poort naar de hel vast achterhaald, maar – hoe ver de keten de C&A ook is ontstegen – ik denk niet dat Rotterdam een podium moet bieden voor deze schreeuwende marketingstrategie.
Onder welke blueprint zou deze commerciële uiting nou vallen? De enige die ik me kan bedenken is ‘Manhattan aan de Maas’, maar die vergelijking moet stoppen na het aanschouwen van de skyline van Rotterdam. Voor het werkelijke New York-gevoel missen we namelijk een inwonertje of 9 miljoen, eveneens een flinke dosis Angelsaksische hysterie. Het gebouw van de Sting zou misschien niet misstaan in een felgekleurde straatscene van Sex and the City, maar hier in Rotterdam komt dit knalrood verlichte pand, vooral zo naast het statige gebouw van de Bijenkorf, nogal potsierlijk op mij over.
Als ik in Manhattan wil wonen dan ga ik wel in Manhattan wonen. En als ik in Rotterdam het New York-gevoel wil ervaren, dan koop ik wel een poster vol felgekleurde yellow cabs van de Ikea om boven mijn bed te hangen.
door Anneke Kortleve
Al 17 reacties — discussieer mee!
Willem Sonneveld van CU/SGP is een prima collega. Hij heeft gelijk dat je terughoudend moet zijn en dat is de raad geweest met 2% correctie op het totaal. Het vreemde in de redenatie van Willem is dat hij stelt dat we het advies van de RRKC veel serieuzer hadden moeten nemen. Hij gaat daarbij voorbij aan het feit dat het College van B&W (politici) voor 5% heeft gecorrigeerd van het RRKC advies. Ik heb geen enkel voorstel van hem gezien om die correctie terug te draaien. Maar als vervolgens de gemeenteraad (ook politici) een correctie doet van 2% heeft hij daar principiële bezwaren tegen omdat adviezen serieus genomen moeten worden. Blijkbaar betekent een advies serieus nemen voor Willem het voor 100% overnemen (waarom heet het dan ‘advies’?) en geldt zijn uitgangspunt wel voor de gemeenteraad, maar niet voor het college. Kortom, van Willem mag je wel besluiten, maar mag je je niet bemoeien met de inhoud. Terwijl onze rol als volksvertegenwoordiger natuurlijk juist is controleren of beslissingen die worden genomen in het belang zijn van de stad en daar waar nodig correcties in aanbrengen. Dat hebben we gedaan. Voor 2%. Dat de CU/SGP daar niet aan wenste mee te doen, respecteer ik. Ik denk er alleen anders over.
Bedankt voor je toelichting! Ik moet zeggen dat de hele periode sinds het rrkc-advies tot de afronding hiervan deze week als een mallemolen voelt waarbij alles ieder moment anders kan worden. Hoe het ook gelopen is en wie er ook verantwoordelijk was voor wat: waarom moet dit zo chaotisch verlopen? Kan dat niet beter, strakker, duidelijker, sneller?
ga zo door zuurpruimen. Begin me bijna te verheugen op dit wekelijks stukje afkraken.
Bovenstaande klinkt negatief, maar ik waardeer het zeer. Een compliment dus.
Bedankt voor het compliment! En tsja, men levert nu eenmaal zelden commentaar op iets, waar men dik tevreden mee is.
Ik ben het zo eens met Sereh dat het bijna pijn doet. Ongelofelijk, wat erger ik me eraan dat het Rotterdamse bestuur maar wat doet. Waarom denken bestuurders dat zij slimmer zijn dan gespecialiseerde onderzoeksbureaus? Ja, zullen ze zeggen, wij weten meer wat er in de stad leeft en hoe de sentimenten lopen. Prima, maar huur dan geen bureau in.
Bestuurders, en zo voelt het echt bij mij, draaien ons een rad voor de ogen over hoe besluitvorming tot stand komt en waar deze op gebaseerd wordt. Foei!
Fay, was Pim Fortuyn niet gewoon onze Barack Obama dan? :p
Sereh, dat stukje wilde ik schrijven!
Waarom zo’n heel duur apparaat in stand houden als je hun adviezen toch in de wind slaat.
Ik zeg dKC er uit, RRKC er uit, en gewoon raadsleden op hun hun gevoel de beslissingen laten nemen. Beetje wheelen en dealen, dan komen vast de besten boven drijven, en met een beetje geluk gaat de zon hier dan net zo hard schijnen als in de zuidelijke Europese staten.
Goed om te horen dat ik niet de enige ben die dit opgevallen is. Leon, laat dit dan een voorzet zijn, want over deze kwestie is wat mij betreft het laatste woord nog lang niet gesproken!
Pak die handschoen op, Leon! Oh, wat zou ik blij zijn met een zakenkabinet in Rotterdam. Geen ideologie, maar gewoon slimme mensen die slimme keuzes maken op basis van slimme informatie.
In de categorie ‘zo kan het ook’ trouwens: alleen de CU heeft geen enkel wijzigigingsvoorstel ingediend voor het RRKC-advies. (disclaimer: ik ben lid van de CU, maar ik hoorde pas gisteren dat dit zo was)
Even in perspectief…
Het College van B&W heeft 95% van het verdelingsvoorstel van de Rotterdamse Raad voor Kunst & Cultuur (RRKC) overgenomen. De gemeenteraad wijzigt nu nog 2% als alle moties worden aangenomen.
Hoezo wordt de adviezen van de RRKC niet serieus genomen?
Jos Verveen
D66 Rotterdam
Goed punt, Jos
En natuurlijk moet je ook niet elk advies klakkeloos aannemen, dus dan is 2% erg acceptabel.
Tegelijkertijd gaat die 2% echt over het al dan niet voortbestaan van instellingen. De grote procenten worden opgeslokt door grote vissen.
Ik ben er voorstander van dat alleen het hele voorstel wordt goedgekeurd, of niet, er van uitgaande dat je een visie over het geheel nodig hebt, en dat het binnen individuele gevallen altijd lastig is.
Maar nu krijgen individuele gedupeerden toch hoop en worden er lobby’s gevoerd die een holistische visie missen. En soms wordt die hoop beloond, maar dan gaat er dus ook iemand anders kopje onder, terwijl het proces vaag blijft.
En volgens mij komt het verdelingsvoorstel van de dKC. Dus over het advies is al een, hopelijk deskundige, slag heen gegaan.
De raad is dan een derde slag, en wat mij betreft de minst deskundige.
Maar ik was er niet bij. En ik ben er nu ook niet bij.
Ik ben wel benieuwd naar de uitkomsten vandaag.
@ Jos: ik haal even je gewaardeerde collega Willem Sonneveld op Twitter aan:
@josverveen Geweldig artikel. Gemeenteraadsleden zitten er om te controleren, niet om hun niet onderbouwde wensenlijst erdoor te krijgen.
Wil toch nog even reageren. 2% klinkt weinig en daar maakt Jos in deze discussie handig gebruik van. Maar zoals Leon al aangeeft slokken enkele grote vissen een groot deel op, en vind de discussie juist plaats op de paar overgebleven procenten. Die grote vissen tellen eigenlijk niet mee, dus als je die buiten beschouwing laat, ook in je statistiekjes, dan heb je het wel degelijk over grote verschuivingen.
Oh en Fay, Wilfried de Jong had het in zijn gesproken column bij het vertrek van NRC al over het bombardement van 1945, jij nu 1941… Niet meer doen, gewoon lekker 1940 houden. 😉
Dat dát erdoor is geglipt! Ik schaam mij diep. Excuus. Ik begreep ook al niet dat de redactie van NRC zo’n kapitale fout kon maken.
Oef, dat is slecht zeg! Maar wel een kwestie van een typefout. Als ex-stadsgids weet ik namelijk donders goed dat het in 1940 was.
Ik had dezelfde fout gemaakt kunnen hebben hoor. 🙂 En het stomme is dat je dat soort fouten zelf nooit ziet omdat je er gemakkelijk overheen leest.