2013: opbouwen, onthaasten, genieten….KAMPIOEN!

GELUKKIG NIEUWJAAR!!! Oh sorry, kater?
Vers Beton heeft zin in 2013. We gaan gewoon nóg meer van deze stad houden en blijven er er lustig op los schrijven. En als we de voorspellingen voor het nieuwe jaar mogen geloven, gaan we opbouwen, afbreken, onthaasten, genieten, zuipen en worden we kampioen.

2013 wordt het jaar van actie!

(of nieuwe collectieven of nieuwe liefdes)
De huizenprijzen zakken naar een historisch dieptepunt, de werkloosheid stijgt dramatisch en de crisis wordt niet meer gezien als een tijdelijk ongemak maar als een langdurige verschuiving in onze samenleving, wellicht een transitie?
De termen zelfredzaamheid, doe-het-zelfmaatschappij en actief burgerschap vlogen ons afgelopen jaar om de oren. De zaadjes die hiermee in ieders hoofd zijn geplant, beginnen in 2013 te ontkiemen. Via initiatieven als thuisafgehaald, buurtflirt en hotspot hutspot leren we onze buren kennen, en wij Rotterdammers besluiten dat het inderdaad genoeg is geweest, niet lullen maar poetsen!
We sluiten ons aan bij nieuwe collectieven en (her)ontdekken het genot van samen dingen maken. De stad hangt vol met gezeefdrukte pamfletten van de Meshprintclub, mensen lopen rond in zelfgemaakte jassen en met bannertassen van de Bende, we zitten op zelfgetimmerde bankjes van gerecycled afvalhout, drinken zelfgebrouwen bier in de Biergarten of lezen een boek in de Leeszaal Rotterdam West terwijl we genieten van zelfgekweekte groentes uit je eigen stad en worden warm gehouden door de breisels van Loes Veenstra of Grannies Finest.
Kortom, grassroots wordt het nieuwe mainstream. Deze herwaardering van de samenleving heeft een bijkomend voordeel, in 2013 vindt iedereen een nieuwe liefde.
door Karin van Rooij

Ook in 2013: shag en Happy Hour in De Koperen Toog

Tweemaal per dag zit René in zijn stamkroeg De Koperen Toog aan de West Kruiskade. Helemaal links aan de bar, naast de automaat waaruit je voor vijftig cent een vuist borrelnootjes kan draaien. Zonder erom te vragen zet barvrouw Inge elke middag een bakkie pleur met veel melk en suiker voor hem neer, en elke avond een flesje Heineken. Op de bar ligt een pak zware Van Nelle waaruit René continu sjekkies draait. In de binnenzak van de zware leren jas die hij nooit uittrekt zit een reservepakje. Drie jaar geleden is Renés rechterlong geamputeerd. “Ik heb er zestig jaar over gedaan om die naar z’n grootje te roken. Als ik er met de linker net zo lang over doe, vind ik het wel mooi geweest.”
Inge pakt ondertussen van onder de bar een verkreukeld papier dat ze al jarenlang iedere donderdagmiddag op de toiletdeur hangt: “Vanaf heden iedere vrijdag: HAPPY HOUR!!” staat erop. Bier kost dan een euro, een borrel dertig cent meer. Van het aanstaande verbod op ‘happy hours’ heeft ze nog niet gehoord, maar echt druk maakt ze zich er niet om: “Dan noemuh we het toch gewoon anders?”
In 2013 zal er in De Koperen Toog niets veranderen. René zal in de hoek zijn sjekkies draaien, Inge zal op vrijdagmiddag goedkope bier en borrels schenken. En dat is goed. Stamkroegen horen namelijk niet te veranderen.
door Ties Joosten

Kampioenen

Wij Rotterdammers gaan een verschrikkelijk mooi jaar tegemoet. Eindelijk kunnen we de vruchten plukken van jarenlang in de steigers staan, want gelukkig zijn er enkele steengoede besluiten genomen. Er werd gebouwd aan een nieuw fundament om zo van onderaf weer te bouwen aan een herkenbaar eindresultaat. Nu begint dat fundament zich uit te betalen en wordt 2013 het jaar om te oogsten. Dit wordt het jaar waarin Feyenoord voor het eerst sinds 1999 weer kampioen wordt. Aan de oppervlakte was het een financiële puinhoop. Onderwijl werd er op Varkenoord gewerkt aan de jeugdopleiding van Feyenoord. Een heel bijzonder product: volledige elftallen om niet alleen Feyenoord maar ook Oranje weer eens een beker te gaan bezorgen. Echte Feyenoorders en échte Rotterdammers die zondags in de Kuip schitteren en doordeweeks met ‘Rotterdam All Day’ op hun trui op billboards prijken. Geen overbetaalde vergane glorie meer. In Rotterdam weten wij al lang dat je soms moet afbreken om te kunnen groeien. Nu is het eindelijk zover, we zijn gegroeid. Het zal u dan ook niet verbazen dat ik mijn plekje op de Coolsingel al heb afgetaped.
door Bart van der Zande

Dat niemand dát had zien aankomen!

Ongelofelijk. On-ge-lo-fe-lijk! Dat niemand hiervan wist! En tóch is het gebeurd. Wat zullen we met gene terugdenken aan 2012, waarin niemand dit zag aankomen. Het lag zó voor de hand!
Het ligt niet in de aard van het beestje om op 1 januari het gelijk van de daken te roepen. Welnee. Hup, gewoon de deur van het slot doen, wat lichtknoppen omdraaien, een plaatje opzetten, en dat was het. ‘s Middags loopt er een verdwaalde toerist naar binnen en denkt dat het normaal is dat deze plek toegankelijk is. Wat een uitgewoonde teringzooi, denkt hij nog, maar ook gezellig, dat wel. Na een tonic is hij weer weg.
Pas als het helemaal donker is, wordt er op de deur geklopt door een oude bekende. Met open mond, welhaast in een anafylactische shock door de gebeurtenis, schuifelt hij of zij naar binnen. “Zijn jullie….open?” De bediende knikt, onderwijl de stoffige glazen spoelend en een nieuw fust aansluitend. “Ik liep hier langs, zag het licht branden, en wist niet wat ik moest denken. Is het echt waar?” Nogmaals knikt de barman. “Biertje?”
Nadat de eerste schroom verdwenen is, loopt de gelukzalige bezoeker steeds sneller rond. Beneden staan de oude banken en immer uitzwellende planten, op de begane grond snort de compressor van de biertap, en boven draait de discobol en schelt een slechte italoplaat over de nog lege dansvloer. Het is net als vroeger! Ongelofelijk! On-ge-lo-fe-lijk!
De 457 vrienden van de bezoeker zien luttele minuten na zijn binnenkomst een check-in die nooit eerder heeft plaatsgevonden. Direct daarna schieten de likes en comments door het virtuele dak. “Ben je daar echt?” “IK KOM ER NU AAHAAN!!!!1!ELF!1” “Wáár ben je?” “Haha, weet je wat er rijmt op die naam?” “Mijn ouders liggen op sterven, maar dat komt later wel. Tot zo!”
Binnen 15 minuten is het stampvol. Met tientallen tegelijk komen ze binnen. De uitgerangeerde artiesten die er altijd idolate meisjes van een generatie jonger oppikten. De sociale alcoholisten. De – nog altijd of wederom – vrijgezelle 40+-vrouwen met de hoop op jong vlees en een goedgemutste dj. De stamgasten. De vriendenclubs. Allemaal zijn ze er weer, en bewegen naar hun vaste plek: de dansvloer, de bar, de bank. Er wordt gedanst, versierd, gezopen, gerookt, geschreeuwd en gezongen alsof het nooit weg is geweest.
Dat niemand dát had zien aankomen. En dat we zó lang zonder gedaan hebben. Maar het is echt zo: de Consul is weer open.
Ongelofelijk. On-ge-lofe-lijk!
Inge Janse

Onthaasten

“Rotterdam heeft haast. De stad vecht zich dood om op iets te lijken wat er nog niet is.”, aldus Wilfried de Jong in zijn afscheidsrede voor het NRC. Het klopt. Rotterdam is al zo lang de stad die het gaat maken. Hieraan hebben de Red Apple, Erasmusbrug en het Maritiem Museum ooit hun bestaansrecht te danken gehad. Allemaal ontstaan door een meer of minder succesvolle blueprint die ertoe gaat leiden dat de grootste trekpleister van Amsterdam de Fyra naar Rotterdam wordt. Als die rijdt.
Een blueprint. Deze term hoorde ik dit jaar voor het eerst bij een interview met ZUS en betekent in goed Nederlands gewoon blauwdruk. Die term maakte echter nooit zoveel indruk op mij als zijn Engelse variant. Sinds ik de term ken, concludeer ik: let the blueprints go. We hebben er zoveel en steeds weer een ander. Wellicht ben ik één van de weinigen die enigszins sceptisch staat tegenover de Markthal, ik kom werkelijk niemand tegen die onverdeeld gelukkig is met het reusachtige onbemande rode ruimteschip genaamd Calypso, wegens de plotseling bevonden potentie van de Kruiskade. En ja de ‘Rotterdam ‘is prachtig, vooral als je van hoogbouw en Rem Koolhaas houdt. Ikzelf heb met beide geen bijzondere band en vind de grimmige fabriek bij Katendrecht veel interessanter. Lekker Berlijns en koud. Daar zit potentie in! Wie gaat daar eens genieten van de Rotterdamse vrijheid, uniciteit en betaalbaarheid? Zet er een hoge drukspuit op en zet er leuke houten bankjes voor. Klaar is Kees.
Bovenstaande lijkt niet op een voorspelling, maar meer op een wens. Een wens om te onthaasten. Toch is het een voorspelling: ik denk altijd een trendwatcher te zijn en blijk dan toch een doodsimpele trendvolger te zijn. Zo besloot ik deze zomer plotseling dat geel mij erg goed stond en ik het een mooie en bijzondere kleur vond, maar dit bleek allemaal een vooropgezet plan te zijn van de Zara, Stella McCartney en H&M. De ontwerpers hadden al een jaar daarvoor besloten om deze mooie en bijzondere kleur vanaf de zomer in de rekken te hangen. En zo ging het ook met biologisch voedsel, skihelmen en Oudhollandse scheldwoorden.
Dat zal vast ook met Rotterdam zo zijn. ZUS had het al over het loslaten van de Blueprints, de RAW ART FAIR (ook in hoofdletters, vast ook een trend) toverde bovenstaande fabriek reeds tijdelijk om tot een plek waar ik als Rotterdammer trots op was (minus de tocht) en in Katendrecht vind je nu al geen huurhuis meer onder de 600 euro.
Dus in 2013 gaan we onthaasten. ‘Eerst rustig kijken wat er is, in plaats van wat er moet komen, potjandrie’, zei de hippe ambtenaar. Dit is dus geen wens. Dit is een trend. En ik volg hem maar al te graag.
door Anneke Kortleve

Gezond verstand

Rotterdam is een mooie grote stad met veel nieuwbouw en een beetje oudbouw door elkaar. Dat komt zoals iedereen weet door de oorlog waarbij de Duitsers veel hebben platgegooid, maar moeten we nu dan doorgaan met bouwen? Zelfs nu er al veel kantoren en winkels leeg staan? Ik dacht het niet. Als je wat bouwt, moet je ook wat weg halen, afbreken heet dat. Is dat goed?
Misschien wel. Lege gebouwen waarvan de ramen je aankijken als de holtes in een doodshoofd willen we namelijk niet. Maar ja, hoe doe je dat, afbreken van gebouwen die niet van jou zijn?
Vastgoed is doorgaans van beleggers die door nieuwe gebouwen met lagere huren – want anders komt er niemand – hun huurders zien vertrekken.
Wordt 2013 zo’n jaar?
Dat is de vraag.
Dit jaar kan het voorportaal worden van die ontwikkeling omdat de bouw van nieuwe kantoren dan moet beginnen, zoals van het nieuwe onderkomen voor ambtenaren achter het stadhuis. Maar het kan ook anders. Dit kan ook het jaar worden van het gezonde verstand. Tel de kosten en baten van nieuwbouw en leegstand bij elkaar op en beoordeel dan of het saldo positief of negatief is. De vraag is dan voor wie: het grondbedrijf? De bouwbedrijven? De uitbater van de oude gebouwen? Als de gemeenteraad komend jaar met een helder overzicht zou komen, weten we in elk geval hoe het zit.
Op een tweede Calypso – die glinsterend rode torenflat tegenover Centraal Station die 150 miljoen euro kostte maar zowat geheel leeg staat – zit tenslotte niemand te wachten.
door Lucette Mascini

Rotterdam versus de wereld

Een bar ergens in Wenen, vier uur ’s ochtends. Ik ben op bezoek bij een vriendin die na acht jaar Rotterdam heeft ingeruild voor haar geboortestad. We nemen nog een wodka-soda, maar mijn hart zit er niet in, ik wil naar huis, naar bed, slápen. ‘Ik pak anders zo gewoon de metro hoor!’, roep ik in haar oor, ‘blijf jij hier, ik vind het wel.’
‘Over jou geen zorgen!’, gilt ze boven de muziek uit, ‘jij komt uit Rotterdam, jij hebt street cred!’ True that.
Tijdens mijn verblijf hebben we het veel over de verschillen tussen wonen daar en wonen in Rotterdam. Wenen heeft het: schoonheid, gemoedelijkheid, natuur, uitgaan, lekker eten, minder criminaliteit. Als mijn vliegtuig de Oostenrijkse bodem verlaat, echoot het in mijn hoofd: ‘Hilde, het leven is hier gewoon beter’. Het is beslist, mijn vriendin komt nooit meer terug.
Kwaliteit van leven, het idee laat me niet los. Nu ik er een term voor heb, zie ik om me heen duidelijk dat we daar in Rotterdam met z’n allen hard naar op zoek zijn. We willen hier ook uren op een terrasje zitten in de schaduw van een plataan. We willen leuke winkelstraatjes, talloze barretjes, lekker eten op straat, een levendig stadscentrum. We willen niet alleen maar werken, we willen léven.
Ik denk dat we in 2013 met z’n allen nog harder gaan trekken aan een stad waar ruimte is voor spielerei. We zien in het buitenland talloze voorbeelden van hoe dat moet en apen dat ongegeneerd na. Me dunkt dat we nog op zoek zijn naar een eigen vorm; het geeft ook niet dat we daar een beetje onhandig in zijn. Ontspannen en genieten lijkt in het buitenland, waar de omgeving alleen maar meewerkt, geen probleem. Maar hoe doen we dat hier?
Ik weet zeker dat de crisis, of beter, de veranderde economie, ons daar niet in gaat tegenhouden. Het is juist een aanmoediging om te dromen, grenzen te verkennen en creatief te zijn. Rotterdam, ik heb er zin in. Jullie ook?
door Hilde Westerink