Op vrijdag bespreekt Vers Beton in deze commentaarrubriek het grote én het kleine nieuws van de stad. Uw Eerste Hulp bij de Vrijmibo, dát zijn de Beste Stuurlui. De beste stuurlui maken zich deze week druk om een verhuizing, lokpieten en vooroordelen. Terwijl Rotterdam juist zo gezellig is (of kan zijn)!
Dag NRC, dahaag, dahaag
Vandaag is de hoofdredactie van NRC definitief verhuisd naar Amsterdam. Twee jaar geleden werd het nieuws over de verhuizing uit Rotterdam bekend, en destijds heb ik me hier al druk over gemaakt op Hard//hoofd. Hoe is het ook alweer zover gekomen?
Het contract liep af in de Alexanderpolder, natuurlijk wilden ze daar weg. In Rotterdam begon het al gauw rond te zingen: waar zouden ze naar toe gaan? De geruchten gingen dat ze in gesprek waren voor het Central Post gebouw nabij het Centraal Station. Dat klonk logisch: midden in de stad, goed te bereiken en een duurzaam, bijzonder pand.
NRC gaf al gauw aan dat ze slechts zochten naar ‘een’ centrumlocatie in ‘een’ stad. In november 2010 maakten ze bekend te kiezen voor Den Haag. Maar ook dat bleek slechts een zet in het onderhandelingsspel. Toen Amsterdam met een ‘killeraanbod‘ kwam, was een maand later de liefde voor de Hofstad gauw ingeruild voor de hoofdstad. Het gevoel dat dit alles vooropgezet spel is geweest, kon niemand onderdrukken.
Het blijft een vreemde beslissing. Ik vind het nog steeds een onopgelost raadsel waarom je als onderscheidende krant nu juist in een stad gaat zitten waar de concurrerende krantenredacties óók al te vinden zijn. Het verhaal dat ze ‘dichter bij de lezer’ zitten in Amsterdam is daarbij een grove belediging voor ál hun lezers buiten de grachtengordel. Van der Laan strooit ondertussen nog wat extra zout in de wonden door tijdens de Nacht van NRC doodleuk te grappen dat de R in NRC voortaan staat voor Rokin.
Toch, niet iedereen is even blij met de verhuizing naar Amsterdam. Journalist Mark Hoogstad heeft zelfs besloten om niet mee te verhuizen en maakt een opmerkelijke overstap naar het AD/Rotterdams Dagblad. Hoogstad gaf hoofdredacteur Peter Vandemeersch een toepasselijk afscheidscadeau: Erasmus die van zijn sokkel valt nu de kwaliteitskrant de stad na 168 jaar verlaat. Ik heb ondertussen al eens het prachtig nieuwe onderkomen van de hoofdredactie van het Algemeen Dagblad mogen bezoeken: helemaal bovenin het Central Post gebouw. Dat ze dát uitzicht hebben laten lopen, bewijst dat de nieuwe eigenaren van de krant geen warme gevoelens voor de stad hebben gekoesterd.
door Eeva Liukku
De Blauwe Piet
Zwarte Piet is na een politiek hangijzer ook een justitiële ingreep geworden. In Rotterdam zijn er ‘lokpieten’ actief: handlangers van de mannen in blauw. Zo vangt men twee vliegen in één klap. Blauwe Pieten vallen niet op in het decemberstraatbeeld en houden elke verdachte situatie in de gaten. Gestolen iPads en fietsendieven zijn al gespot door deze nieuwe uiting van feestelijk opportunisme. Cadeaus kopen vanuit achterbakken in een van de vele Rotterdamse prachtwijken is er dit jaar ook al niet meer bij.
Nederlandse feestdagen kunnen vanaf nu worden benut om criminelen van ieder wenselijk allooi op te sporen. Denk hierbij aan paashazen voor dierenmishandeling, kerstmannen voor winkeldiefstal en tijdens Sint-Maarten maken we komaf met bedelen. Als iemand zich hierdoor uitgenodigd voelt tot het beledigen van de traditie in kwestie kan dat óók weer leiden tot een prent. De festiviteiten zijn niet alleen een zegen voor de middenstand maar zeker ook voor de Nederlandse staatskas.
De brutaliteit om een uitdossing tot hulpmiddel op te waarderen zou niet misstaan in een komische film uit de jaren ’80 en ‘90. Denk hierbij aan tijdloze klassiekers als “Hot Shots” en “The Naked Gun”. Het is namelijk niet alleen het Pietenpak ten deel gevallen, ook de postbode heeft al eens ondergronds moeten gaan.
Operatie Maneschijn, zoals de actie in de wandelgangen heet, roept veel haat op. In de wijken Crooswijk en Kralingen kreeg de lokpiet namelijk meer dan eens beledigingen van zowel racistische als seksuele aard naar het hoofd geworpen. Kinderlokker in plaats van kindervriend, er zijn plekken in Thailand waar dit gewoon is. Maar om dit aan een Nederlandse traditie te verbinden gaat mij net te ver. Maar uiteindelijk is de politie je beste vriend en dan is de stap naar Sinterklaas snel gemaakt. Ik kijk al weer reikhalzend uit naar de lokjudas, want dat is de perfecte vermomming.
door Gino van Weenen
Typisch Amsterdamse Gezelligheid in Rotterdam
Sinds drie maanden woon ik in Rotterdam. Na een jeugd in Nijmegen en studentenjaren in Utrecht en Amsterdam wilde ik graag nog eens een andere stad ontdekken. En geen stad is zo anders als Rotterdam, toch? Tenminste, dat bleek wel uit de reacties toen ik in de hoofdstad over mijn nakende vertrek vertelde. “Ga je bij die kakkerlakken wonen?!” “Ik voel me nooit echt op mijn gemak in die stad.” En natuurlijk: “Het is daar toch helemaal niet gezellig?”
Kortom, de Amsterdammer vindt Rotterdam maar niks. Sterker nog: ik sprak laatst een Amsterdammer die zijn kinderen een Monopoly-boete liet betalen als ze op de Blaak, Coolsingel of Hofplein terecht kwamen. Serieus! Omdat de Amsterdammer in zijn leven doorgaans niet veel verder komt dan Purmerend (alles daarachter heet ‘provincie’), berust het negatieve imago van onze stad in de basis op drie overbekende en daarom slaapverwekkende stereotypen. Komen ze: Rotterdam is gebombardeerd in de oorlog (geen oude gebouwen = niet gezellig); Rotterdam is een arbeidersstad (niet lullen maar poetsen = ook niet gezellig); en in Rotterdam wonen veel immigranten (en buitenlanders = al helemaal niet gezellig).
Als kersverse Rotterdammer en levenslange Feyenoorder vind ik dit soort redeneringen natuurlijk ergerlijk. Temeer omdat die in 724 televisieseries verheerlijkte ‘Typisch Amsterdamse Gezelligheid’ in de hoofdstad nauwelijks nog bestaat, maar in Rotterdam nog alom aanwezig is. Waar je in de Amsterdamse kroeg alleen nog geholpen wordt door hippe twintigers met V-hals, daar wordt je bier in iedere Rotterdamse buurtkroeg nog getapt door een tante Leen met strijdbaar coupe soleiltje. Waar de Amsterdamse Wallen tegenwoordig overspoeld worden door vrouwen die zowel in afkomst als in arbeidsrelatie Slaven zijn, daar wordt deze zeer vrouwonvriendelijke raamprostitutie in Rotterdam al sinds de jaren ‘70 niet meer gedoogd. En waar de Amsterdamse binnenstad het eigendom is van kotsende en schreeuwende Engelsen, is de Rotterdamse binnenstad nog gewoon het eigendom van kotsende en schreeuwende Rotterdammers.
Rotterdam is de gezelligste stad van Nederland. Zelfs Amsterdams eigen gezelligheidskoning André Hazes was voor Feyenoord! Daarom zou ik tegen al mijn voormalige stadsgenoten uit de hoofdstad willen zeggen: fuck al die vooroordelen en kom eens kijken! Het eerste rondje is van mij.
door Ties Joosten
