De Beste Stuurlui: handen af van de Hef en een requiem voor Het Bammetje

Hoera! Het is vrijdag! Dat betekent dat De Beste Stuurlui van Vers Beton u voorzien van vers voer voor de grijze massa én de vrijmibo. Met deze week in de hoofdrollen: De Hef (niet mee fokken!), Het Bammetje (een requiem) en de RET (niet geschikt voor kinderen).

Don’t mess with de Hef

Rotterdam, stad van efficiëntie, aanpakken, vooruitgang, geen woorden maar daden, mouwen opstropen, aanpakken. Afijn, u kent de cliché’s wel. Op het eerste gezicht voldoet de Hef aan al die platitudes. Immers, deze spoorhefbrug was in 1927 één van de grootste van zijn soort in Nederland. Hij werkte dag en nacht om treinen en schepen doorgang door Rotterdam te verschaffen. Een icoon van de Rotterdamse werklust.
Wat de Hef onderscheidt van alle andere bouwwerken aan onze skyline is niet dat hij als enige oud is, maar dat alle andere gebouwen nog een functie hebben. Ik kan me een werkende Hef nauwelijks meer herinneren. Het luchtspoor bij station Blaak staat me nog vaagjes bij. Mijn generatie is opgegroeid met een Hef die niet meer dag en nacht zwoegt, maar compleet werkeloos, functieloos, bijna mystiek, onze skyline versiert. Kortom: een bouwwerk om naar te kijken, niet om te gebruiken.
Je zou toch denken dat zo’n functieloos bouwwerk allang zou zijn opgepoetst in een stad die leeft met het credo ‘niet lullen maar poetsen’. Maar de lezers van het AD/RD hebben het een aantal jaar geleden zelfs verkozen tot mooiste gebouw van Rotterdam. Voor mij is dat hét bewijs dat Rotterdam veel meer is dan dat eeuwige arbeidsethos waar we ons zo graag mee op de borst kloppen. Sinds 1993 is de Hef het grootste kunstwerk van de stad, een objet trouvé dat ons herinnert aan dat ándere Rotterdam: het Rotterdam waar niet efficiëntie en arbeid de boventoon voeren, maar waar de opgestroopte mouwen ook af en toe afgerold worden.
Het Rotterdamse poetsinstinct blijkt niettemin hardnekkig. Vorig jaar hadden we al het stadsnitiatief ‘Eerbetoon aan Rotterdammers’ dat de Hef wilde opleuken. Het zal u nu niet verbazen dat ik dat, in tegenstelling tot anderen, maar een raar en onzalig plan vond. De Hef heeft helemaal geen opsmuk nodig. Mijn opluchting toen project afketste, mocht alleen niet lang duren. Ook dit jaar heeft een kekke ondernemer weer een plannetje onder de naam ‘Hef Experience‘ ingediend bij het stadsinitiatief. Ik zucht nog eens diep en mompel: don’t mess with de Hef!
Eeva Liukku

Wee Het Bammetje

Op 1 januari sloot bakkerij Het Bammetje definitief de deuren, en dat is jammer. Het Bammetje was een begrip op de Nieuwe Binnenweg. Vooral op zondagochtend kwamen Rotterdammers uit alle windstreken er naartoe om een vers broodje te kopen.
Dat kan nu niet meer.
De winkel begon er in 1997, toen de Nieuwe Binnenweg nog een achenebbisj buurtje was waar je na zonsondergang niet zonder omkijken over straat ging.
Nou ja, dat is een beetje overdreven. Maar bij wijze van spreken dan.
Nu, na al die jaren geploeter, is de straat een succes door de unieke mix van winkels en de voortdurende inzet van de ondernemers om de straat te verfraaien. En plots sterft het er ineens van de bakkertjes. En dat zijn dan niet de reguliere bakkers met een wit knipbrood en een slagroomtaart in de etalage. Nee, ze verkopen eigenlijk precies datgene wat Het Bammetje tot een succes maakte: brood van vele granen, luxe belegd en anders dan anders.
Laat ik de nieuwkomers van afgelopen jaar even opsommen: het filiaal van zuurdesembakker Jordy’s, het filiaal van het Vlaamsch Broodhuys (dat bijna zo groot is als drie bakkerijen ineen), plus de winkels die erom heen zitten die vers en biologisch brood als bijproduct verkopen, zoals traiteur Buiten en supermarkt Coop. En dat alles binnen een afstand van een paar honderd meter.
Ja, op een gegeven moment hebben de mensen wel genoeg brood gekocht en is er geen markt meer om nog meer te verkopen. Logisch dus dat er dan een bakkertje dicht gaat.
Natuurlijk, ondernemen betekent risico nemen, en op de etalage van de winkel schrijft eigenaar Patrick Langkruis ook dat een samenloop van omstandigheden hem noopten de deuren te sluiten.
Zo gaan die dingen.
Toch was het leuker geweest als Het Bammetje er nog was. Het Bammetje was een voorbeeld van hoe je wilt dat een bakker er van binnen en van buiten uitziet. Klein maar fijn.
In dit geval iets te klein, dus.
Lucette Mascini

Onzichtbaar maar aanwezig

Een paar maanden geleden beweerde de RET in een reclamecampagne dat zijn medewerkers “onzichtbaar maar toch aanwezig” zijn en achter de schermen voor het welzijn van zijn klanten zorgen. Op metrostation Blijdorp ontmoette ik één van die onzichtbare welzijnswerkers. De lift was defect, en ik was niet van plan om met mijn kinderwagen (inclusief kind) het diepste metrostation van Rotterdam via de roltrap te verlaten. Ik drukte na korte aarzeling, maar met mijn blik op de lange, lánge roltrappen van het station, op de knop van de SOS-paal.
Een onstoffelijke stem klonk in mijn oren.
“Heeft u brandweer, ambulance of politie nodig?”
“Nee, de lift doet het niet.”
“Ik denk niet dat iemand van ons naar beneden kan komen om te helpen. Kunt u niet de roltrap gebruiken?”
Toen ik de wagen richting roltrap duwde, viel mijn oog op een verbodssticker bij de ingang: een kinderwagen met een streep er doorheen. We waren gevangen.
Als u op metrostation Blijdorp met de roltrap naar beneden gaat, moet u eens goed luisteren of u een ratelend geluid hoort. Dat zijn namelijk de botten van mijn zoon en mij die langzaam in de behuizing van de trap vermalen worden. Wij horen nu ook bij de onzichtbare medewerkers van de RET.
Florian Schroiff