De Beste Stuurlui: vuurwerk en een sprookje

Op vrijdag bespreekt Vers Beton in deze commentaarrubriek het grote én het kleine nieuws van de stad. Uw Eerste Hulp bij de Vrijmibo, dát zijn de Beste Stuurlui. Deze week wil Nabil in Rotterdam beginnen met een vuurwerkverbod en Ivan is licht teleurgesteld dat hij toch een doodnormale dreuzel is.

Vuurwerk

Ook dit jaar heeft het Oogziekenhuis weer honderden brillen weggegeven om de ogen van kinderen te beschermen. Het verleden heeft ons geleerd dat vuurwerk willekeurig is in het maken van slachtoffers. Ook dit jaar was het willekeurig. Dit jaar las ik dat er een kind met derdegraads brandwonden in de hals is opgenomen in het ziekenhuis. Hier heeft het Oogziekenhuis nog geen passend antwoord op gevonden. Wellicht dat het Maasstad-ziekenhuis als brandwondencentrum volgend jaar gratis branddekens kan uitdelen op scholen, en als we dan toch bezig zijn kan de vereniging van plastisch chirurgen speciale ledemaatbeschermers gaan uitdelen, zodat we uiteindelijk met zijn allen goed ingepakt en veilig naar het vuurwerk kunnen kijken. Helaas hebben we dan nog geen methode om onze brievenbussen, telefooncellen, auto’s en treinstations te beschermen en alle andere meldingen die binnen zijn gekomen bij het meldpunt van Arno Bonte, fractievoorzitter van GroenLinks in Rotterdam.
Wellicht dat het tijd wordt voor een nieuw beleid. En laten we daarmee in Rotterdam beginnen. Rotterdam is immers de proeftuin van Nederland. Laten we het afsteken van vuurwerk louter over aan de professionals, zoals jaarlijks op de Erasmusbrug, maken we er een nog groter spektakel van dan in Sydney. Zodat we geen ogen, huid en ledematen meer hoeven in te leveren. Lang geleden heb ik geleerd dat voorkomen beter is dan genezen, en waarom passen we onze wetgeving hier niet op aan? Wie vuurwerk kan laten staan, kan er in het nieuwe jaar met ogen en ledematen weer tegenaan!
door Nabil Bantal

Een Sprookje

Wil je snel naar Amsterdam, zo gaat het gerucht, dan moet je met de Fyra. Ik had haast dus snel door de stationshal van Rotterdam Centraal, een soort slecht verlicht schoolplein, naar het vertrekbord dat mij vertelt dat ik op spoor 10A moet zijn. Lopend door de passagierstunnel waar Julia links een carbonara kookt en Achmed rechts een kapsalon groot de oven in schuift, tel ik de sporen. Spoor acht, spoor negen, spoor…elf?
Spoor tien blijkt pardoes niet te bestaan! Vergeten, waarschijnlijk, door diezelfde stagiaire die de platen had verknoeid. Met de kleine bebrilde tovenaar in mijn achterhoofd rende ik dan maar met een drafje tegen een houten trapstellage aan, in de hoop dat wellicht de Zweinstein Express mij naar mijn bestemming kon brengen. Helaas bleek ik toch een Dreuzel, en het hout gaf niet mee. Ik kreeg slechts een meewarige blik van Julia, die stug basilicum over haar roomsaus drapeerde.
De volgende dag hangt er een excuserende sticker met ‘spoor 10B’ over het bord van spoor elf, maar spoor 10A is nog steeds pleite. Snel met de Fyra naar Amsterdam blijkt voorlopig toch een sprookje.