De Beste Stuurlui is de wekelijkse commentaarrubriek van Vers Beton. Deze week kruisen zij het pad van een club dichters in café De Schouw, verheugen zij zich op het naderende filmfestival en met name de bijbehorende feestjes en komen zij de zachte kant van het afsteken van vuurwerk tegen.
Gun uzelf de Poetsclub
U zoekt een nieuwe maandelijkse hobby, zegt u? Een interessant antropologisch experiment in de stad? U wilt onbekommerd lachen? Een combinatie van freakshow, hoge cultuur en totale chaos? En u wilt er veel bier bij drinken? Dat komt goed uit, want Rotterdam biedt u: de Poetsclub!
Hoe gaat u te werk? Simpel. Ga op een willekeurige woensdagavond naar de Schouw op de Witte de With. Eens per maand vindt dan namelijk, uit het niets, de Poetsclub plaats. Een handvol mannen en vrouwen verzamelt zich dan om eigen gedichten voor te dragen, en de enige ingangsvoorwaarde is dat de dichter(es) minimaal één nieuw werk ten gehore brengt.
Inderdaad: a recipe for disaster natuurlijk. Neem de kroegtijgers die gewoon een stuk in de kraag willen drinken en slechte grappen willen vertellen. Wat moeten die opeens met verheven beelden en literaire uitspattingen? Inderaad: slechte grappen over maken. Er hoeft maar een halve dubbelzinnigheid voorgedragen te worden, en de inkoppers vliegen voorbij. En dat zijn óf legendarische kroeggrappen (“Nee, dan je moeder! Hahahahaha!), en anders is het altijd nog een mooi tijdverdrijf om de krampachtige reactie (variërend van dodende blikken tot een meestal niet bijster functionele poging een nog betere grap te maken) van de verstoorde dichter in kwestie te observeren.
Ook mooi: de hele en halve zwervers die somtijds binnenstrompelen en de performances verstoren. Soms zijn het alcoholisten die tussen alle a-a-b-b-rijmschema’s en postmoderne alliteraties hun woede fulmineren over ontzegging tot de tap, en op andere momenten komt de lokale manische dorpsgek langs om mee te dichten, het publiek af te leiden, en totale anarchie te prediken. Wat het ook is: chaos gegarandeerd.
(er zit trouwens een schattig meisje bij de Poetsclub die geen gedichten voordraagt, maar wel on-ge-lo-fe-lijk geïrriteerd raakt door alle landlopers, iets waar ze een avondvullende taak aan heeft en met verve uitvoert, variërend van rollende ogen en meewarig gezucht tot op vervaarlijk hoge hakken uitgevoerde charges op de boosdoeners en vermanend in de lucht gestoken vingers die van alles proberen over te dragen richting de vagebonden)
Maar het mooist, dat zijn natuurlijk de dichters, want zowel het inhoudelijke als persoonlijke spectrum is onmeetbaar breed. Zo hoor je het ene moment de nieuwe Bernlef-maar-dan-net-niet voorbijkomen, terwijl de opvolger ongegeneerd zijn Sinterklaas-eske gedichten over pijpen, spuiten, slikken en trekken over het voetlicht brengt. Ook de performance is het observeren waard. Stoere stadsvrouwen blijken opeens onzekere pubers die van tevoren, tijdens en na hun gedicht omslachtig excuses aanbieden voor hun zwakke werk, schuchtere oude mannen blijken rasentertainers, en zelfverklaarde grappenmakers zien poging na poging stikken in een totale apathie bij het publiek.
De Poetsclub dus. Wees erbij. Soms, heel soms, hoor je zelfs een mooi gedicht, maar laat dat u niet afleiden van het bier drinken, grappen maken, mensen kijken en verward raken. Vermijd de winterdip en economische malaise en gun uzelf dat plezier.
door Inge Janse
Ode
Het Filmfestival is wat mij betreft één van de hoogtepunten van het Rotterdamse jaar. De cocktail van bezoekers van het festival brengt altijd een bijzondere sfeer met zich mee. De Rotterdamse Schouwburg is vanaf vroeg in de avond het massale trefpunt waar de verschillende stromen van mensen samensmelten in een rommelige massa. Een belangrijke groep in dit geheel zijn natuurlijk de zuivere filmkenners. Dit zijn waarschijnlijk dezelfde mensen die ieder jaar weer collectief en zeer geraffineerd alle kaartjes voor de mooiste films opkopen. Daarom zit ik, met het gros van de festivalbezoekers, naar een doofstomme film van een blinde kunstenares uit Korea te kijken. Uiteraard heb ik over deze film diepgaande gesprekken terwijl we een bier bestellen aan de bar. Het onuitgesproken feit dat niemand er iets van begreep doet dan niet ter zake.
De overige bezoekers van de Schouwburg hebben helemaal geen film gezien, desalniettemin zijn dit vaak erg leuke mensen en maken ze het cirkeltje rond. De ontstane massa is een gezellige samensmelting van jonge, oude, vrolijke, diepzinnige, vrije, ontspoorde, spontane, excentrieke, filosofische en spraakgrage personages. Als de avond vordert en de temperatuur, met het temperament van de gasten, stijgt, is het tijd om de avond nog een beetje op te schalen. Een lange sliert van mensen begeeft zich langs TL-verlichte etalages naar het epische nachtcentrum van het festival. Aldaar komt voor mij alles samen. Het gevoel, de sfeer, de nostalgie en de liefde voor het festival worden voor mij belichaamd door het hoogpolige rode tapijt van Hotel Central. Langzaam zakken je schoenen weg in dit zachte kloppende hart van het excentrieke en groezelige drankgelach. Hier voelt alles nog intenser en het tapijt maakte het af.
Vorig jaar werd het bordeauxrode fundament van het Filmfestival onder mij weggeslagen. Hard en hout is nu het hart.
Nooit zal het meer hetzelfde zijn.
door Annelies Lacor
Geloekig nieuw jaar
Vanaf de zuidelijke Maasoever zag ik afgelopen oudjaarsnacht voor het eerst de vuurwerkshow op de Erasmusbrug. Professionele pijlen schoten winderige bogen in een regenachtige lucht. Van waar ik stond kon ik enkel het sier zien dat boven de hoge gebouwen voor mij uitsteeg. Na een kleumend kwartiertje draaide ik mij om en liep terug naar het pand waar ik met vrienden het nieuwe jaar aan het inluiden was.
Verscholen in de kraag van mijn jas hoor ik plotseling een ijle jongensstem achter me: “Pas op meneer, daar staat onze fles!” Bijna was ik over de half in de middenberm van de straat ingegraven olijfoliefles gestruikeld. Terwijl ik mijn passen inhoudt schiet een twaalfjarig bontkraagje met stoere pet richting de fles om te kijken of deze nog wel recht overeind staat. “Nu papa?” vraagt hij aan zijn vader, die zijn leren jas tot over de schaapswollen col van zijn trui heeft dichtgeritst. Van achter het raam van één van de rijtjeshuizen houdt een vrouw met hoofddoek het tweetal in de gaten.
De vader knikt en geeft zijn zoon de vuurpijl die al tijd in de portiek verscholen stond. Terwijl zijn zoon deze uit de verpakking haalt en voorzichtig in de olijfoliefles plaatst probeert vader een aansteeklont in brand te steken. Eerst met zijn kleine al half opgerookte sigaartje, maar als dat niet lukt haalt hij een glimmende Zippo uit zijn binnenzak. Nu brandt het witte touw meteen. Hij geeft het aan zijn zoon, die het met een vuistje dat rood is van de kou omklemt. Zachtjes zegt hij in het Turks iets tegen de jongen waarna deze plechtig knikt. “Ja papa, ik zal oppassen.”
Daarop lopen vader en zoon richting de vuurpijl. Als de jongen zich over de vuurpijl buigt houdt vader onwillekeurig zijn capuchon vast. Na enkele seconden begint het lont van de vuurpijl te vonken en springt de zoon twee stappen achteruit. Zijn vader gaat naast hem staan. Samen volgen ze de boog van de vuurpijl die tien meter boven ons in rode en groene vonken uiteen spat. Met ogen rond als schoteltjes draait de jongen zich naar zijn vader om. “Wow! Zullen we er nog één doen?!” roept hij, waarna hij wegsprint naar de portiek met de vuurwerkvoorraad. Lachend kijkt zijn vader me aan.”Geloekig nieuw jaar”, zegt hij, in gebroken Nederlands.
door Ties Joosten
