De Beste Stuurlui: Fleecesterie op Centraal, Rotterdamse trots en een vuilniszak

Net voordat we en masse de Schouw induiken voor de lancering van onze nieuwe website én app vertellen De Beste Stuurlui waar we het vanavond met elkaar over kunnen hebben. Zo is stadsallochtoon Ties trots op zijn nieuwe woonplaats, wil Vincent niet buigen voor de gemeente, terwijl eindbaas Eeva de fleecesterie van het centraal station wil stoppen. Ook presenteren we vandaag een nieuwe illustratie voor De Beste Stuurlui, ontworpen door Koen Harmsma.

Beste CDA: HET IS WINTER

Heeft u ooit wel eens gedacht: brrr wat is het koud, kom we gaan ons verwarmen in het Centraal Station van Rotterdam, een terminal voor zo’n 110.000 dagelijkse reizigers en pendelaars? Nee? Het CDA Rotterdam kennelijk wél.
En dat viel ze tegen: de saucijzenbroodjes van de CDA-fractie koelen er te snel af. Hun analyse van de situatie: “De nieuwe stationshal is nu nogal guur en tochtig, onder meer omdat de hal nog niet overal is dichtgemaakt.” Beste CDA Rotterdam, ik kan jullie de échte, onthutsende, onderliggende oorzaak vertellen van deze voor jullie onvoorziene temperatuurdaling op het station: HET IS WINTER. Dan wil het wel eens wat kouder zijn. En vriezen, sneeuwen, en tochten. Maar, geen paniek, zoals mijn vrienden uit Noord-Europa altijd zeggen: There’s no such thing as bad weather, only bad clothing.
In plaats van een goede winterjas aan te trekken, of even te wachten tot de terminal af is, stelt het CDA Rotterdam voor om warmtepalen te installeren. Het gaat om van die opstaande shoarmagrillpalen waar maximaal plaats is voor drie reizigers om zich tegenaan te warmen alsof het clochards zijn die zich verschansen op de ventilatieschachten van de metro in New York. Dit soort warmtepalen doen in feite niets anders dan de buitenlucht verwarmen, zonder resultaat. Nouja, behalve dan een beetje broeikaseffect. Het is het toonbeeld van je reinste energieverspilling.
We zijn de laatste jaren opeens helemaal vergeten wat het betekent om buiten te zijn. Sinds het rookverbod eist iedereen het recht op om ook in hartje winter op het terras te zitten, onder een heater en een enorme berg fleecedekens. Deze fleecesterie van straten als de Meent begint nu zelfs het Centraal Station binnen te dringen. Graag wil ik daar een stokje voor steken. Behalve dat warmtepalen een symbool van energieverspilling zijn, zou het de reizigers naar Rotterdam ook niet goed voorbereiden op de stad die ze bezoeken. De overgang van een station als warm bad naar het altijd tochtige Weena zou toch veel te groot zijn? We zijn namelijk ’s lands windy city en dat willen we graag zo houden.
door Eeva Liukku

Rotterdamse trots

Afgelopen november vond het Buma Rotterdam Beats-festival plaats. Grote namen als Shaggy en Hudson Mohawke speelden probleemloos dure zalen vol. Maar ook op het Eendrachtsplein kon je terecht, en dan zelfs gratis. Hier had de organisatie namelijk een kleine container stage gebouwd, alwaar kleumende bontkraagjes in dampende wietwalmen een paar acts konden bekijken. Zo hield Hoogvliets eigen Hef er een meet & greet, terwijl rapper Sjaak een optreden gaf.
Een paar weken later: in het Park bij de Euromast werd ‘s werelds grootste lampionnenfestival buiten China georganiseerd. Als onderdeel daarvan verschenen op de Westersingel  ineens een paar fantastisch kleurrijke zwanen. Naast het standbeeld van de Reus van Rotterdam dook een goudgele slang op, terwijl voor De Unie enorme paarse lotusbloemen in het water dreven. Wie de afgelopen weken een winteravondwandeling maakte, waande zich in onze stad in een prachtig lichtgevend sprookjesbos.
Enkele weken later hult de hele stad zich ineens in Bretonse streep. Van de Euromast tot aan Kabouter Buttplug, en van de bomen voor het Erasmus-ziekenhuis tot aan de pilaren van het Centraal Station: de Kunsthal trekt de hele stad een nieuwe trui aan ter verwelkoming van modekoning Jean-Paul Gaultier.
Wat is dat toch met evenementen in Rotterdam? Wie in Ahoy een groot tennistoernooi organiseert, legt een enorm racket midden op het Hofplein, en ter ere van een groot jazzfestival hangt de stad tot aan de Kralingse Plas vol met vlaggen. Nergens waar ik ooit woonde identificeerden evenementen zich zo zichtbaar met de stad als in Rotterdam. Het is alsof de organisatoren die kenmerkende Rotterdamse trots delen en de stad iets terug willen geven. Ik vind het prachtig.
door Ties Joosten

Ik buig niet langer voor de pygmeeën

Om met Doutzen Kroes te spreken: ik ben boos. Heel boos. Ik zal u uitleggen waarom.
Het begint een paar maanden geleden: post van de gemeente. Zelden goed nieuws. Terwijl ik de mintgroene envelop uit de bus haal wrijf ik me alvast in de handen. Welke draconische belasting zou ik nu weer mogen betalen? Na lezen van de brief is het duidelijk: ik heb een boete gekregen. Blijkbaar heb ik een vuilniszak ‘verkeerd’ aangeboden in één van de onmogelijke vuilcontainers. Of ik daarom €115 wil aftikken – en rap een beetje.
Er is ook de mogelijkheid tot beroep: een bureaucratisch hindernissenparcours dat alleen de meest perverse leden van deze samenleving kunnen overzien. Toch maar gedaan. Want zoals gezegd: ik ben boos. Toen ook al.
Mijn boosheid richt zich allereerst op de feeërieke buurt waar dit alles zich afspeelt en waar ik thans een jaar of zes woon: de Agniesebuurt. Een buurt waar mensen en masse vuilniszakken van driehoog naar beneden laten vallen, waar kinderen spelen temidden van kapotte speeltoestellen en uitgespuugde zonnepitten en waar het meestal tot de Krokusvakantie duurt vooraleer alle vuurwerkrestanten weg zijn. Dagelijks lopen er mannetjes van de ROTEB door de straat. Meer dan her en der een leeg blikje energiedrank oppikken doen zij echter niet – verder zitten ze vrij vaak te relaxen op de bankjes rondom het Grafisch Lyceum.
Met mijn bezwaarschrift is maanden na versturen nog niets gedaan. Ik heb er nooit een reactie op gekregen. Wel mocht ik eergisteren een sommatie ontvangen – betalen, anders gaat de zaak naar een deurwaarder. Hoe vriendelijk. Het telefoonnummer dat in de brief staat opgegeven om opheldering te vragen is al twee dagen in gesprek. U leest het goed: in gesprek.
Als je iets mispeutert hebt moet je een boete betalen, simpel. Maar de laksheid van de Roteb, de NSB-praktijken van de Stadswachten en de totale incompetentie van de gemeente om een burger te woord te staan (en dus serieus te nemen) als hij of zij bezwaar maakt gaat mij te ver.
Om met wijlen Theo van Gogh te spreken: een mens krijgt spit van het buigen voor de pygmeeën. Ik doe er niet meer aan mee. Naar het geld kan de gemeente ouderwets fluiten.
door Vincent Cardinaal