Het is weer vrijdag en dat betekent een nieuwe editie van De Beste Stuurlui. Deze week laten zij zich niet onbetuigd over troep op straat, een sigaar uit eigen doos en vals sentiment op Zuid.
Een teringzooi
Meeuwen rijten rondzwervende vuilniszakken aan gort, containers puilen uit. De Lijnbaan op een zaterdagmiddag oogt als het onlangs gesloten Jardim Gramacho in Rio de Janeiro. Een wandeling door de Zwartjanstraat is hordelopen voor gevorderden.
Rotterdammers, we maken er een teringzooi van.
Mevrouw van Huffelen, zo’n half jaar geleden, na het schrappen van 350 banen binnen ons Rotterdams, ondernemend, trots, effectief en betrouwbaar (Roteb) reinigingsbedrijf: “We kiezen ervoor om wat meer machines in te zetten en met minder mensen te werken. Dan kunnen we met lagere kosten, zo’n tien miljoen op jaarbasis, de stad toch heel goed schoonhouden. Daarvoor hebben we ook de hulp van burgers nodig die hun vuil niet op straat gooien, maar in de container stoppen.”
Wellicht omdat het zomer was en wij collectief aan het barbecueën waren in één van onze parken, maar volgens mij, mevrouw van Huffelen, heeft niemand naar u geluisterd. Op zich niet erg. Wethouders en stadswachten zijn er voor om af en toe wat te roepen zodat je vervolgens vrolijk verder kunt met zaken die er wél toe doen. Persoonlijk favoriet: verkeerslichten negeren. De fiets is immers sneller dan de Segway.
Echter, ons gezamenlijk afval is een zaak die er toe doet. Het CDA zou zeggen: “Rentmeester van onze troep zijn wij allemaal.”
Een voetnoot na 27 jaar leven: iedere stad waar ik voet op aarde heb gezet, is schoner dan Rotterdam. Ligt dat aan het lokale vuilophaalsysteem of aan de “pleur maar op straat, dan doe je al gek genoeg”-mentaliteit? Waarom is het hier altijd zo’n bende?
Struikelend over blikjes Dr Pepper en glijdend over pindasaus moge het duidelijk zijn: 350 oud-Roteb dames en heren, jullie worden gemist.
Indien jullie verveeld thuis zitten, hier een bezigheidstherapeutische oplossing: is het een idee workshops, masterclasses, inspiratiebijeenkomsten, Opzoomer-dagen, cursussen of enig ander rendez-vous te organiseren waarin jullie de stad vertellen hoe het moet? Niet vrijblijvend, maar met absentielijsten en boetes.
Mocht dit plan geen weerklank vinden, dan stel ik voor enkele werkeloze Brazilianen hierheen te halen met ervaring in het vuilstortleven.
Dore van Duivenbode
De sigaar van Henk Kamp
Het CDA wil een feest organiseren voor de inhuldiging van Willem-Alexander. Rutte heeft ons gemaand tot soberheid, maar daar wil fractielid Wubbo Tempel niets van weten. We moeten dit nieuwsfeit groots vieren, volgens de Christen Democraten. Een feest in het Zuiderpark is reeds geopperd.
Goed idee. Mits we het niet zelf hoeven te betalen. Dat hoeft ook niet. Minister Henk Kamp heeft gezegd dat we ‘niet veel geld hebben’. Dat betekent dus dat er geld ís. Er staat een halfvol glas op ons te wachten, dat moeten we nu meteen opdrinken. Het volledige budget kan natuurlijk niet worden opgeschranst in Amsterdam. Daar gaat al genoeg geld heen voor de beveiliging. Zij Willem-Alexander, wij het feest.
En ook al ben je niet koningsgezind, als er een feestje is moet je er voor gaan. Lekker uit je panty met een oranjebittertje van de staat.
Aan alle fervent-republikeinen onder ons: steek die sigaar op uit eigen doos. Als je hem aangeboden krijgt, moet je hem oproken ook.
Anneke Kortleve
‘Ze’ hebben helemaal niets kapot gemaakt, Ronald.
Vorige week publiceerde Ronald Buijt (gemeenteraadslid voor Leefbaar Rotterdam) een stuk op opiniesite Joop. In zijn artikel geeft Buijt de PvdA de schuld van het verkwanselen van Zuid in het algemeen en de Afrikaanderwijk in het bijzonder. Tot zover niets nieuws.
Buijt hangt zijn betoog op aan de mening van zijn vader, die verzuchtend sprak na een bezoek aan ‘zijn’ Afrikaanderwijk (waar hij opgroeide): ‘Ze hebben Rotterdam kapotgemaakt, Ronald’.
Ik zal Ronald uit de droom helpen: ‘ze’ hebben helemaal niets kapotgemaakt. De Afrikaanderwijk is van oudsher een plaats van arbeiders, van lage inkomens: ‘ik herinnerde mij de prachtige verhalen die hij mij als kleine jongen over ‘zijn’ Afrikaanderwijk vertelde (…) Over de vrouwen van Katendrecht. Over zijn schooltijd. Over het familieleven van zeven mensen in een klein huis in een volkswijk.’.
Zo memoreert Buijt zélf de Afrikaanderwijk van de jaren zestig. Goed, de raamprostitutie (hier lekker selectief eufemistisch ‘vrouwen van Katendrecht’ genoemd) is verdwenen maar er gaan nog altijd duizenden kinderen naar school en het stikt er van de kleine huisjes vol met grote arbeidersgezinnen. Alleen zijn ze niet meer louter van Nederlandse afkomst. De ‘autochtonen’ trokken er tenslotte in de jaren zestig weg om elders (in het geval van de familie Buijt de Alexanderpolder) uit te groeien tot een solide middenklasse. Zoals vader Buijt maken zij eens in de tijd een trip down memory lane om al snel hoofdschuddend te constateren dat het allemaal verloren is.
Populisten als Buijt gebruiken sentiment (in dit geval van een oudere generatie) om de frustratie te botvieren dat de wereld niet hetzelfde wenst te blijven als hij eens was. Of zoals zij hem graag zien.
Ja, Zuid kent grote problemen en daar moet ook zeker niet kinderachtig over gedaan worden. En op de rol van de PvdA (in verleden en heden) is ook volgens steller dezes veel af te dingen. Maar de oplossing (of een begin daarvan) kan niet liggen in sentiment en populisme. Het ontkent de realiteit van de grote stad: een smeltkroes, een plaats waar altijd grote sociale verschillen zullen zijn. Om orde in die chaos te scheppen zal er naar iedereen geluisterd moeten worden. Dus ook naar ‘ze’, wie dat dan ook zijn.
Het sentiment van Buijt schotelt kiezers en burgers een vals beeld voor: de belofte dat een Rotterdam-dat-eens-was (als het al bestaan heeft) weer terug zou kunnen keren. Toen was geluk nog heel gewoon, nietwaar?
Vincent Cardinaal
