Bob Smit: “Dit is een mes in de rug”
Vorige week waren alle ogen van de kunstwereld gericht op Rotterdam, dat maar liefst vier volwassen kunstbeurzen tegelijkertijd presenteerde. Tijden van weelde, maar het blijkt niet allemaal rozengeur en maneschijn achter de deuren van de loodsen op Katendrecht te zijn. Vers Beton brengt het verhaal van het getroubleerde huwelijk tussen de Raw Art Fair en Art at the Warehouse.
De kunstbeurs Art Rotterdam bestaat dertien jaar, en was lang de enige grote kunstbeurs die Rotterdam rijk is. Vorig jaar kwamen daar maar liefst twee tegenreacties op, Re:Rotterdam aan de Boompjes en Raw Art Fair op Katendrecht. Dit jaar kwam daar een derde alternatief bij: Art at the Warehouse, op zijn beurt weer een tegenreactie op Raw Art Fair. Rotterdam Festivals maakte van de gelegenheid gebruik om één en ander overkoepelend te promoten: de Art Rotterdam Week was geboren.
Misschien wel wat verwarrend, al dat Art. Een nietsvermoedende bezoekster, Karin, kwam de Fenixloods in Katendrecht uitgewandeld en zei dat Art at the Warehouse ‘gelikter was dan vorig jaar’. Dat is onmogelijk, de beurs bestond vorig jaar immers nog niet. Karin bleek in de war met Raw Art Fair, die in 2012 nog in de Fenixloods werd gehouden. Dit jaar was deze kunstbeurs 300 meter verderop, in de Santosloods.
De organisatoren van Raw Art Fair 2012, enerzijds galeriehouder Bob Smit en anderzijds evenementenorganisatie JMR, verantwoordelijk voor de creatieve exploitatie van de Fenixloods, kregen vorig jaar ruzie en hebben hun samenwerking beëindigd. De reden voor de ruzie was volgens Smit dat JMR zich teveel bemoeide met het concept, wat hij al een paar jaar geleden had ontwikkeld: ‘JMR wilde graag bevriende galeries neerzetten op de beurs, maar daarvan vond ik de kwaliteit niet goed genoeg. De kwaliteit van je beurs wordt gemeten aan de slechtste stand.’ JMR-directeur Jasper Scholte zegt op zijn beurt dat niet eenvoudig was om met Smit te werken, omdat hij volgens de directeur ‘op zijn eigen eiland zat’. Ook herkent hij zich niet in het verhaal over de bevriende galeries. ‘Dit jaar heb ik samengewerkt met Frank Taal (galerist, red.), inderdaad een vriend van mij, maar wel iemand met verstand van zaken. Ik heb heus niet zelf alle galeries aangewezen die bij mij op de beurs stonden.’
De ruzie escaleerde uiteindelijk en Smit besloot zijn Stichting Field of Dreams uit te bouwen en zonder JMR verder te gaan met Raw Art Fair. Hij had niet verwacht dat JMR dit jaar ook mee zou doen aan de Art Rotterdam Week. Hij voelde zich bedonderd en schreef in een e-mail tot zijn creatieve partners dat zijn stichting de ontstane situatie door JMR ervoer als ‘een mes in de rug’. De Stichting Field of Dreams stelt, bij monde van voorzitter Mark Slegers, dat er geen sprake is van onenigheid tussen de stichting en JMR. De e-mail van Smit was volgens hen op persoonlijke titel. Volgens Scholte was Smít juist degene die er uiteindelijk vandoor is gegaan met het concept, terwijl JMR als 50 procentaandeelhouder van Raw Art Fair er evenveel recht op had. Hij zegt dat Smit buiten zijn weten het merk ‘Raw’ heeft gedeponeerd, zonder JMR erbij te betrekken. ‘Uiteindelijk zijn wij weer vanaf de grond begonnen met een nieuw concept.’
Hoe verliepen de beide beurzen dit jaar? Smit en Scholte blijken magneten te zijn. Allebei trekken ze veel publiek, maar de twee polen kunnen niet in elkaars buurt vertoeven. Beide beurzen hebben meer dan 10.000 bezoekers ontvangen. Van die bezoekers heeft alleen lang niet iedereen een kaartje gekocht. Bij de Raw Art Fair zijn 10 procent van de kaartjes verkocht, de rest was op uitnodiging. Bij Art at the Warehouse werden volgens Scholte meer kaartjes verkocht, ongeveer 40 procent.
De twee beurzen werden allebei op een steenworp afstand van Art Rotterdam georganiseerd, aan de overzijde van het water gevestigd in de Cruise Terminal en LP2. Alle twee de beurzen vonden plaats in een oude loods op Katendrecht en ook de logo’s verschillen weinig: witte letters op een zwarte achtergrond. Bij zowel Raw Art Fair als Art at the Warehouse was het Rotterdamse collectief D-E B-E-N-D-E ingehuurd voor een gedeelte van de aankleding. De beurzen lijken dus inwisselbaar.
Zowel Smit als Scholte zeggen dat er inhoudelijk wel degelijk verschillen zijn. Smit: ‘Wij willen een kunstbeurs zijn. Het doel is om de galeries te laten verkopen. Dan kun je wel Jules Deelder op de flyer zetten, maar dat maakt het nog geen goede kunstbeurs.’ Volgens Scholte sluit het ene het andere niet uit. ‘Wij hebben gekozen om er een festival van te maken. Het gaat om de 3D-beleving. We willen dit concept uitbouwen met allerlei andere onderwerpen, fashion at the warehouse, of food, noem maar op. Art at the Warehouse is maar een begin.’
Het optisch inwisselbare karakter lijkt dat het toch weer bundelen van de krachten het beste is op de Art Rotterdam Week in 2014. Zal dat gebeuren? Bob Smit sluit een terugkeer naar de Fenixloods niet uit: ‘Maar alleen als JMR zich niet meer met de productie bemoeit en zich alleen gaat toeleggen op het faciliteren. Daar zijn ze goed in. Wij hebben ze wel benaderd, maar ze reageren niet. Dat geeft niet, want ons concept is niet plaatsgebonden. We hebben plannen om Raw Art Fair uit te bouwen naar andere steden.’ Jasper Scholte ontkent een toenaderingspoging van Bob Smit. Hij sluit een verdere samenwerking sowieso uit. ‘Je laat je toch niet besmeuren, om dan een jaar uit elkaar te gaan en het jaar erop weer te zeggen, weet je wat, ik poets me wel weer schoon en dan kunnen we weer samen verder? Wij gaan verder met ons concept en willen dit achter ons laten.’
De uitspraken van Bob Smit zijn op persoonlijke titel. Stichting Fields of Dreams, in 2011 mede-opgericht door Bob Smit, is verantwoordelijk voor Raw Art Fair 2013. Het huidige bestuur van de stichting herkent zich niet in de uitspraken en de e-mail van Bob Smit.
Al 23 reacties — discussieer mee!
Klein detail: de Re:Rotterdam vond plaats aan Blaak 16, niet aan de Boompjes…
Dat is waar, Boompjes was vorig jaar.
in de categroie huiswerk, de Re:Roterdam is inmiddels voor de 3de keer in Rotterdam,
2 x Rotterdam en er is één editie Re:Amsterdam geweest..
Sorry, inderdaad + nog een keer R’dam, een kleintje nog vóór Amsterdam, lees ik nu.
helaas 3*Re:Rotterdam, 1* Re:Amsterdam, 1 lantaarnvenster,1 boompjes, 1 blaak +1 020 = 4*Re….
Juist, dat bedoel ik.
Waardevolle discussie gevoerd over dit artikel met de heer Cardinaal, helaas op Facebook dus hier niet terug te vinden. Het verbaast me niet dat er achter de schermen gerommel is, ik vond dat hele ‘Art Week’ verhaal sowieso al ongeloofwaardig. Wáárom opeens een 2e RAW Art Fair (wat het toch gewoon was, dat vond ik al en dat is nu bevestigd)? Waarbij iedereen vrolijk en gezellig samenwerkt, elkaar aanvult maar eigenlijk elkaar vooral in de weg zit? 100 meter van elkaar verwijderd.
Het bewijst maar weer eens hoe sterk Rotterdam Festivals en Rotterdam Marketing zijn als persmachine, want we hadden een Art Week. Daar kun je cynisch over doen en er last van hebben dat het in werkelijkheid helemaal niet zo’n gezellige boel is. Maar ach, we hadden een Art Week, mensen hebben ervan genoten (al dan niet via de gastenlijst, 90% bij RAW?!) en voor de meeste bezoekers valt dat gerommel achter de schermen niet op.
Het is natuurlijk wél zorgelijk voor de kunstwereld zelf, gezonde concurrentie is één ding maar dit soort persoonlijke vetes, daar wordt niemand beter van. Ik vraag me af welk effect dit gedoe gehad heeft op galeriehouders, werden ze gedwongen te kiezen? En als je voor het ene kamp gekozen hebt, hoef je bij de ander dan in de toekomst niet meer aan te komen kloppen?
Dit verhaal doet me overigens denken aan de hiphopscene en de onderlinge verhoudingen aldaar, zij kunnen er ook wat van.
Ik vind die bob maar een boefje..
Heb je als galeriehouder überhaupt de capaciteiten om tegelijkertijd op twee beurzen te staan?
Wie met Bob Smit heeft samen gewerkt weet inmiddels dat daar problemen gekomen. Zelden iemand met een dergelijke bijzondere combinatie van eigenschappen ontmoet.
‘Problemen van komen’
Ja! Ja! Ja! Anonieme verdenkmakingen! Eindelijk!
(kom op, Deskundige. Dit is te makkelijk. Of onder eigen naam schrijven, of met verifieerbare feiten komen.)
Nou zeg. Reageer ’s niet zo..zo..zo..
Maar ik zal uitleggen hoe het gaat. Je doet ‘iets met kunst’, ontmoet Bob en denkt, wat een leuke, enthousiaste gozer en wat doet ‘ie toffe dingen!
De volgende keer dat je ‘m tegenkomt vertelt ‘ie dat hij een fantastisch plan heeft en met je samen wil werken. Jullie gaan in volle vaart aan de slag. Goeie ideeën worden op papier gezet, mensen worden gecontacteerd, er worden biertjes gedronken na het werk en gelachen. Na een tijdje zie je niet alleen wat minder leuke eigenschappen van je partner, maar begint het ook op te vallen dat je flink bezig bent met het project, maar dat je nieuwe partner in de tussentijd al weer 10 andere fantastische ideeën heeft, stichtingen aan het oprichten is met persoon A, galeries aan het realiseren met persoon B, een kunstbeurs met persoon C, nieuwe mensen inschakelt die eraan meewerken, die enthousiast aan de slag gaan met het op paper zetten van goeie ideeën, het benaderen van derden om mee te werken enzovoorts enzovoorts.
Ik laat ’t hier ff bij, maar vind het wel goed dat Anneke hier in gedoken is. En ik wil haar best vertellen wat ik in de afgelopen jaren zoal heb zien gebeuren.
Ha, bedankt voor de uitleg!
We doen er alles aan om qua reacties geen kopie te worden van rijnmond.nl, vandaar mijn vraag 🙂
Beste Deskundige, dank voor het compliment omtrent het induiken.
Ik sluit mij aan bij Inge. Voorts wil ik graag opmerken dat het artikel niet dient om Scholten of Smit (ongefundeerd of gefundeerd) zwart te maken. Doel is om achtergrond en een vooruitblik te schetsen. Hopelijk gaat de discussie daar dan verder ook weer over.
Hartelijke groet!
Lijkt me onmogelijk, tenzij je kunstposters verkoopt 😉
Het is dus zaak voor beide partijen om meer onderscheidend te worden, zodat het geen toevalstreffer wordt voor een galerie op welke van de twee beurzen hij wordt toegelaten.
Ik kwam via via op je website en ik vindt je posts erg interessant.
Erg fijne blog layout! Hoe lang blog je al?
Dank! Ik schrijf voor Vers Beton sinds een jaar. Leuk om te zien dat het Rotterdamse nieuws ook buiten de Randstad komt. De lay out is inderdaad mooi. Dat is Florian Schroiff zijn verdienste. Volgende week wordt de lay out nog mooier, dan wordt de website vernieuwd.
Sja een het is weer zo kunst discussie heb ie overal in NL daarom doe ik lekker mijn eigending en ben niet welkom in de clubjes de eilandjes en met eigen belangen dus gewoon doorgaan iets mooi neer te zetten. vriendelijke gr oet Zwolle
Maar, ‘Deskundige’, de galerie Bob Smit is er nu toch? De Raw Art Fair stond er vorig jaar toch? En diezelfde beurs stond er dit jaar, ondanks alle tegenwind toch mooi maar weer een keer? Wat daar voor nodig is is volgens mij inderdaad lijntjes uitgooien en brainstormen met persoon A t/m Z, en derden vragen om te helpen. Ik zie daar echt geen probleem in. Het enige probleem dat ik uit je reactie haal is dat jij andere verwachtingen had. Get over it, zou ik zeggen, en val vervolgens Bob niet zo af. Want díe zet de evenementen neer en niet jij. En mij als bezoeker zal het mijn reet roesten wie het doet. Ik heb genoten van dat wat de Raw Art Fair bijdraagt aan de Art Week en met mij vele anderen. Aan het einde van de rit is dát wat telt.
Bedankt voor deze inhoudelijk zeer waardevolle reactie, Advocatenkantoor Deventer.
Beste Anneke, Ik was de Karin uit jouw column. Doe nu zelf mee met Raw Art 2015, dat geen Raw Art meer mag heten, maar nu Rotterdam Contemporary genoemd gaat worden. Wel in Cruise Terminal. Kom alsjeblieft kijken en post weer een nieuw mooi verhaal. Want kunst, of het nu raw is of anders, blijft
vermeldingswaard. Vriendelijke groet, Karin (stand 19)