Echte verhalen van echte mensen vind je in echte cafés. Daarom schrijven Ties Joosten en Iren van Oosterom eens in de twee weken op donderdag een verhaal op een bierviltje in buurtkroeg De Koperen Toog. De waarheid van het heelal is immers te vatten in één goede cafégrap.
Het glimmend groene trainingsjasje spant strak om de dikke buik. Als hij zich naar de bar toedraait om een nieuwe dubbele borrel – met twee blokjes ijs – te bestellen, kraakt het jasje zachtjes. Boven de iets openstaande ritssluiting krult grijs borsthaar rond een dun gouden kettinkje. De in hetzelfde glimmend-groen gehulde benen bungelen vlak boven een apathische hond.
Kovaç, na veertig jaar havenarbeid verbastert tot Koos.
In 1968 kwam hij naar Rotterdam om bij Sparta te voetballen; een verhaal dat hij nog altijd graag aan geïnteresseerde nieuwkomers in het café vertelt. “Ik heb nog met Thijs Libregts gevoetbald, en met Theo, hoe heet hij? De tank.” Veel nieuwkomers zijn er echter niet, en de vaste gasten draaien zich liever naar de zwijgende toog dan dat ze zijn verhalen voor de zoveelste keer aanhoren.
Ik ben echter nieuw, journalist en verhalenverzamelaar en stel vragen. Waarom bent u vertrokken uit uw geboorteland? Was u op zoek naar avontuur? Twee glimmende ogen kijken me aan. “Zo zou je dat kunnen zeggen, ja.” Amper 20 jaar was Kovaç toen hij Joegoslavië verliet. Nog geen jaar later liep hij met een machinegeweer als soldaat van het Franse vreemdelingenlegioen in de Algerijnse woestijn. “Ik heb mensen dood geschoten”, bekent hij als ik er naar vraag.
Dan staat hij op. Ineens valt het me op hoeveel moeite dat kost. Moe legt hij zijn hand op mijn schouder. “Ik heb een goed leven gehad, jongen. Een goed leven.” Een zacht fluitje en zijn hond staat op. Samen lopen ze naar buiten, de Rotterdamse regen in.
Nog geen reactie — begin de discussie!