Echte verhalen van echte mensen vind je in echte cafés. Daarom schrijven Ties Joosten en Iren van Oosterom eens in de twee weken op donderdag een verhaal op een bierviltje in buurtkroeg De Koperen Toog. De waarheid van het heelal is immers te vatten in één goede cafégrap.
Het is zaterdag en dus feest in het café. De Rotterdamse zanger Johnny rijgt stervende clowns aan vrolijke kosters, schalen met gevulde eieren en leverworst gaan in het rond en om mijn nek hangt Ruud. De zonnebankbruine grijsaard en ik zijn vanavond beste vrienden en we schreeuwen een gesprek in elkaars oor. “Hoe oud ben jij eigenlijk?!” schreeuwt Ruud voor de tweede keer. En nog voordat ik antwoord heb gegeven: “Ik heb een dochter die net zo oud is! Een topmokkeltje!” Verder komt ons gesprek er op neer dar ik een topgozer ben (“jij hebt normen en waarden! Jatochnietdan?!”) en dat Feyenoord morgen gaat winnen.
Als de goede vriend met wie ik vanavond naar het café ben gekomen met een gezet meisje begint te schuifelen – zijn handen op haar heupen – grijpt Ruud een vrouw in zebraprint vast en plaatst zijn handen op haar kont. Beide geven me vette knipogen als hun partner even de andere kant op kijkt.
Dan vraagt Johnny of er nog verzoekjes zijn. “Leentje” roept iemand van achter uit de kroeg. Als de eerste klanken van ‘You’ll never walk alone’ een ogenblik later door de kroeg schallen duwt Ruud snel de zebraprint van zich af en valt mij weer om de hals. Uit volle borst zingen we met Lee Towers en Johnny mee. Een fles bier in de hand en een sigaret op de lip: “With hoooooooop! In your haaaaaaart!” Het blijkt het laatste nummer van de avond. Als het geroezemoes in het café terugkeert kijkt Ruud me lodderig aan. “Hoe oud ben je eigenlijk?”
Nog geen reactie — begin de discussie!