De Beste Stuurlui hadden er zin aan deze week – geen drie, maar víer bijdrages. De renaissance van Rotterdams grootste volkszanger wordt bejubeld, evenals de slowdatingtrend onder senioren en verder wordt de Rotterdammer aangemoedigd om Motel Mozaique niet te vergeten en de ambtenaar om toch vooral z’n hoofd te blijven gebruiken.
De renaissance van Leen
Tijdens het IFFR van 2013 ging de film ‘Lee Towers, the voice of Rotterdam‘ in première. Hoewel Leen zelf de wintermaanden altijd op Curaçao doorbrengt, vloog hij speciaal voor de gelegenheid terug, om op te treden bij de vertoning in het Oude Luxortheater. De maker van de documentaire, Hans Heijnen, maakte eerder portretten van schlagerzanger Rex Gildo en Johnny Hoes en heeft dus een scherpe blik voor dit onderwerp. Dat zie je terug in de film, die op sommige momenten tegen het gênante en pijnlijke aanschuurt, maar uiteindelijk een liefdevol en waarachtig portret is van de man die het zingen van You’ll Never Walk Alone tot een ware kunstvorm heeft verheven. Al houd je niet van Leens muziek, na het zien van deze film moet je wel een beetje van Leen houden.
Een kleine blik in de geschiedenis van de muziekfilm (fictie of documentaire) toont aan dat zo’n film wel eens kan zorgen voor een ware renaissance van de geportretteerde artiest. Want voor ‘Searching for Sugar Man’ hadden wij toch nooit van Sixto Rodriguez gehoord? ‘Ray’ en ‘Walk the line’ lieten postuum de verkoopcijfers van Ray Charles en Johnny Cash de pan uit rijzen. Het ultieme voorbeeld uit de lage landen: na ‘Zij gelooft in mij’ was het zelfs voor de grootste intellectueel bon ton om zich als liefhebber van Andre Hazes te outen.
Het was dus een kwestie van wachten tot Leen ons ging verrassen met een spectaculaire terugkeer aan de top van de poldershowbizz. En deze week is het zo ver: ‘Lee Towers ’adopteert’ LA The Voices!’ kopt de Telegraaf. Het door Gordon verlaten herengroepje vindt een veilige thuishaven bij onze Leen. En voor Leen liggen er direct veel optredens en publiciteit in het verschiet. Volgende halte: De Toppers? Maar hoe groot het succes van Leen ook zal worden, bij de Rotterdamse marathon zal hij aan de startlijn staan en You’ll Never Walk Alone zingen. Want zo is Leen.
Fay van der Wall
Slowdating
Ouderen in Rotterdam zoeken naarstig naar de liefde. Slowdaten voor zestigplussers is de nieuwe trend. Het gaat deze groep meer om gezellig samen op vakantie gaan en leuke dingen ondernemen dan vluchtige seksdates. Op sfeervolle locaties komen ze samen om de laatste trends op het gebied van Nordic Walking en Urban Knitting te bespreken.
De meeste bezoekers willen geen bedpartner maar juist wat meer aanspraak in de avonduren. De kou van de laatste tijd drijft de mensen naar binnen en zorgt voor een compleet isolement. Een verhoogde pensioenleeftijd is het extra duwtje in de rug voor mensen om volstrekt alleen achter te blijven. Dit is misschien wel de laatste mogelijkheid om iemand te vinden waarmee ze het laatste deel van hun leven kunnen slijten. Volgens het CBS groeit het aantal alleenstaanden tot 2030 met een miljoen, vooral in de middelbare en hogere leeftijden.
Dat in Rotterdam er een tegenbeweging start vind ik dan ook niet vreemd, gemiddeld de jongste stad van Nederland. Ik zie een mooi stadsinitiatief voor me, ouderen hang-outs compleet met rollatorparking en gesponsord door Ketel 1 of Zwarte Kip? Het feit dat juist ouderen nu een keuze maken voor traagheid komt niet geheel uit de lucht vallen, ze hebben zeeën van tijd en money to burn.
De term slowdating is een mooi teruggrijpen naar oude tijden. Alles moet tegenwoordig een stuk langzamer om het hip te maken. Slow coffee, slow food en ook deze website gebruikt de term slow journalism. Ten tijden van een crisis en hoge werkloosheid besteden mensen waarschijnlijk net iets meer tijd aan zaken die er echt toe doen. Ook ik als freelancer deel graag mijn tijd zo ruim mogelijk in. Voor sommige dingen moet je namelijk gewoon de tijd nemen. Dankzij de vele jaren levenservaring hebben ouderen dat gewoon al veel langer door.
Gino van Weenen
Vergeet Motel Mozaique niet!
Dit jaar lijkt tropenjaar van de festivals te worden. Er zal pijn worden gevoeld en bloed zal vloeien. En dat allemaal door de crisis. De economische crisis natuurlijk, maar vlak ook niet de rol van onze gemeenschappelijke existentiële crisis uit. Want samengevat komt het hier op neer: gesubsidieerde festivals moeten het doen met minder geld en de muziekconsument is op hol geslagen. We trokken niet eerder onze portemonnee zo snel om ons te verzekeren van aanwezigheid op een terrein waar het nog maar de vraag is welke artiesten ons daar zullen vergezellen. We zijn hevig op zoek naar NIEUW, ANDERS, BIJZONDER en EXCLUSIEF. Een wereld die voor even de onze is, of dat nou een eiland is, of een bungalowpark.
Zoals met veel veranderingen, is de kans is groot dat Rotterdam ook deze verschuiving als eerste gaat merken. Sinds 2001 is Motel Mozaique het festival voor nieuwe muziek met een arty randje en de stad als podium. Eigenlijk precies dat waar het bij Into The Great Wide Open (en in bepaalde mate Where The Wild Things Are) ook om draait: de omgeving speelt een onmisbare rol. Maar waar het eilandfestival in 3 seconden uitverkoopt, heeft MoMo het zichtbaar moeilijk. Er staat dit jaar geen echte headliner zoals vorig jaar Patrick Watson, de MoMo-supportsjaal zien we niet terug in het straatbeeld en hoewel eerst alleen passe-partouts werden verkocht (voor de optimale beleving van het festival!), zijn nu toch ook dagkaarten te koop. Dat besluit komt natuurlijk niet uit de lucht vallen.
De concurrentie van nieuwe en relatief jonge festivals is enorm toegenomen en het zijn op hun beurt allemaal spannende, bijzondere en exclusief-voor-een-kleine-meute-festivals zoals Best Kept Secret, Le Guess Who en ITGWO. Maar door al die mooie glimmende nieuwigheden, zou je bijna vergeten wat er bij je om de hoek gebeurt. En ja, ik maak me er in mijn eigen existentiële zoektocht ook schuldig aan. Gelukkig werd ik door de parels op het programma, zoals SX, Inc, SOHN en AlunaGeorge, en de altijd prikkelende, onmisbare gidstochten teruggefloten. Dus ik zie je daar!
Fiona Fortuin
Herbestemmen met het hoofd
Twee weken geleden berichtte de gemeente opgetogen dat er in Rotterdam de afgelopen anderhalf jaar 150.000 m2 leegstaande kantoorruimte weggewerkt is, een kwart van het totale overaanbod van 600.000 m2. 100.000 m2 werd permanent getransformeerd tot onder meer hotel, woning of school, de resterende 50.000 m2 kreeg een tijdelijke bestemming. Hoewel ik naast een persbericht ook graag een onderbouwing in cijfers had gezien, is dit in principe heel goed nieuws.
Er zijn echter ook risico’s. Op 7 maart meldde het AD dat de Rotterdamse hotelsector steeds onrustiger begint te worden. Aanleiding is de komst van een budgethotel (Holiday Inn Express) in het Weenahuis, jawel, een voormalig kantoorpand. Samen met de bouw van een aantal andere hotels zullen er volgens het stuk in 2013 1600 hotelkamers bijkomen, waar eigenlijk maar capaciteit is voor ruim 300. Holiday Inn Express maakt zich ondertussen geen enkele zorgen, aangezien volgens hen alleen de kleine en onbekendere hotels het moeilijk zullen krijgen. Tja. Het ene overschot inwisselen voor het andere lijkt me ook niet helemaal de bedoeling, zeker als de tot hotel verbouwde kantoorpanden de kleinere hotels wegconcurreren.
Wellicht kan het groeiende leger zzp’ers enig soelaas bieden. Afgelopen week maakte de Kamer van Koophandel bekend dat er sprake is van een ‘mismatch’ tussen lege kantoren in Rotterdam en zzp’ers in de zakelijke dienstverlening. Het reguliere kantooraanbod sluit onvoldoende aan op hun wensen: flexibele werkplekken in het stadscentrum. Vermoedelijk een druppel op een gloeiende plaat, maar toch leuk dat er in deze barre tijden toch nog érgens vraag naar is, wat kantoorruimte betreft.
Dat de stad in het herbestemmen van incourante kantoorruimte minstens net zo’n optimisme en daadkracht aan de dag lijkt te leggen als het faciliteren van de bouw van dubieuze bouwprojecten, inclusief kantoorruimte is lovenswaardig. Één en ander lijkt echter nog niet helemaal goed te gaan. Ik zou zeggen, transformatieteam, herbestem vrolijk verder, maar houd alstublieft wel uw hoofd erbij.
Sereh Mandias
Nog geen reactie — begin de discussie!