In het ‘geweld’ van de bombardementsherdenkingen is het lot van de zwaarst getroffen groep, de joodse Rotterdammers, een voetnoot geworden.
Gerelateerde inhoud
Steun onafhankelijke journalistiek
Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk.
Al 2 reacties — discussieer mee!
Ongetwijfeld een gevoelig citaat uit een interessant essay. Het essay ging overigens over veel meer dan dit citaat doet vermoeden. Namelijk over de verandering van de tweede wereldoorlog van een gedeelde herinnering naar een historisch feit. Voor mij is het een merkwaardige mengeling van beide: van historische bespiegelingen, literatuur, de herinneringen van mijn moeder aan de Ghetto in Budapest en aan mijn grootvader en anderen die nooit zijn terug gekomen, en de bejaarde dames die tijdens mijn kinderjaren mij er aan herinnerden hoe veel ik leek op mijn grootvader, tot aan het gefluister over die periode dat steeds luider werd naarmate ik en vooral zij ouder werden.
Terwijl ik dit schrijf staat de ingelijste foto van mijn grootvader op mijn bureau. Zijn Jahrzeit weet ik niet, maar op 4 mei leg ik een kiezelsteen bij het gedenkteken van het Joodse ziekenhuis, een gedenkteken in een ander land en een andere ghetto; lees ik thuis, zonder minjan, een Kaddisj voor de rouwenden en vier ik mijn eigen agnostische crypto-Marxistische Joodse ik,
Mooi dat je deze herinnering hier deelt Miki