Verhalen uit De Koperen Toog: Dohan

Echte verhalen van echte mensen vind je in echte cafés. Daarom schrijven Ties Joosten en Iren van Oosterom eens in de twee weken op donderdag een verhaal op een bierviltje in buurtkroeg De Koperen Toog. De waarheid van het heelal is immers te vatten in één goede cafégrap.

Hij doet me altijd aan iemand uit Sesamstraat denken, al lijkt hij op niemand van de hoofdpersonen. Met zijn grijs krullende ring haar, dat ergens halverwege zijn schedel een staakt-het-vuren met de kaalslag lijkt te hebben getekend, zijn warme wollen truien, in bordeauxrood of mosgroen, en zijn altijd licht toegeknepen pretoogjes, lijkt hij immer voorbereid om een stel neefjes en nichtjes op schoot te nemen om ze een verhaaltje voor het slapengaan voor te lezen. Zelfs de prominente wrat iets rechts van het midden van zijn kin draagt bij aan zijn uitstraling als vriendelijke voorleesoom.
Maar Dohan is geen voorleesoom, hij is de eigenaar van café De Koperen Toog. De kroeg is het verlengstuk van zijn huiskamer, de materialisatie van zijn gezelligheid. En dus loopt hij snel de keuken in als je aan de bar komt zitten: even wat olijven en blokjes kaas op een schoteltje leggen. Of heb je liever een bakje chips? Op zaterdagmiddag loopt hij het café uit om een uur later terug te komen met grote schalen avondeten. Döner of shoarma, brood, salade – en altijd veel te veel. “Neem! Eet!” zegt hij terwijl je met weidse armgebaren richting de schalen wordt gevoerd,  een aansporing die hij tot de schalen leeg zijn zal volhouden.
“Jullie mogen wel een plaatje aanvragen hoor”, zei Dohan, toen ik laatst met vijf dronken vrienden diep in de nacht een afzakkertje in mijn stamkroeg kwam halen. Het was Hollandse Zaterdag, maar bij gebrek aan klandizie had Dohan er maar weer een Gewone Zaterdag van gemaakt. Drie bier en twee Hazes-platen, allen vergezeld van een gratis Flügel, beginnen mijn vrienden een jolige polonaise en loopt Dohan de keuken in. Een paar minuten later komt hij naar buiten, een dampende schaal döner in de hand. “Jullie hebben vast wel honger, dacht ik zo.”