Echte verhalen van echte mensen vind je in echte cafés. Daarom schrijven Ties Joosten en Iren van Oosterom eens in de twee weken op donderdag een verhaal op een bierviltje in buurtkroeg De Koperen Toog. De waarheid van het heelal is immers te vatten in één goede cafégrap.
Schaterlachend staat barvrouw Wendy hem aan te kijken. ‘De aarde is toch niet mijn moeder, gek!’ proest ze. ‘Ik ben toch geen sperzieboon?’
Een beetje bedremmeld kijkt Dref om zich heen. De vrolijkheid van Wendy werkt ontwapenend, maar toch had hij op een andere reactie gehoopt toen hij in zeer, zéér gebrekkig Nederlands aan haar vertelde hoeveel moeders ze heeft. ‘Drie. Eva, moeder aarde en je eigen moeder.’
Dref komt uit Marokko maar is geen Berber, zo benadrukt hij. Hij woonde in Casablanca, waar hij jarenlang een baan had ‘met computers’. Anderhalf jaar geleden kwam hij naar Rotterdam om het schilderbedrijfje van zijn ernstig zieke broer overeind te houden. Het werk is leuk, zegt hij, maar ook eenzaam. Zo nu en dan wandelt hij daarom De Koperen Toog binnen voor een gesprek.
Als Wendy is uitgelachen bestelt hij bij haar een biertje en komt naast me zitten. Een tijdlang kijkt hij peinzend voor zich uit, woorden proevend, zinnen zoekend. Ik zie hem in gedachten afdwalen naar de filosofische shishagesprekken uit zijn geboorteland. Maar hoe doe je dat in het Nederlands? ‘Weet je’, zegt hij plotseling. ‘Allah goed, Jezus goed, maar Boedha ook goed.’ Heftig knikkend probeer ik mijn instemming met deze oecumenische gedachte over te brengen, maar onze taalkloof staat een verder gesprek in de weg.
Dan vraagt hij plotseling: ‘Hoeveel vaders jij denk jij heb?’ ‘Drie’, gok ik. ‘Adam, mijn eigen vader, en vadertje tijd.’ Een brede lach breekt door op zijn gezicht, zijn hand slaat op mijn schouder. ‘Precies!’ zegt hij terwijl hij me in de ogen kijkt. ‘Precies.’ Vervolgens draait hij zich naar de bar toe en roept Wendy. ‘Mag ik nog twee biertjes, alsjeblieft? Voor mij en mijn vriend.’
Nog geen reactie — begin de discussie!