Politicus van het jaar mijmert ter abdicatie

Aanstaande woensdag is Maarten van de Donk ex-politicus van het jaar. De fractievoorzitter van VVD Rotterdam ontving de titel in 2011, en draagt deze over op Jos Verveen, Maarten Struijvenberg of Ahmed Aboutaleb. Bij het scheiden van de markt geeft hij graag een inkijkje in wat deze hoogst glorievolle positie hem heeft opgebracht.

Het hoogtepunt van het politicus van het jaar zijn zit duidelijk in het begin. Zo was het een eer genomineerd te worden. Bovendien sprak naast de jury ook de Rotterdammer zich uit. Althans, dat mocht hij doen. De winnaar van de publieksprijs (Hugo de Jonge) en de nummer twee (ondergetekende) haalden bij elkaar namelijk minder stemmen op dan pakweg een weggehoond stadsinitiatief.
Aangezien het juryoordeel klaarblijkelijk zwaarder woog dan de stem des volks werd mijn naam ingeschreven in het register van laureaten. En terecht! Het moet alleen niet onderschat worden welk een kras op de ziel dit heeft veroorzaakt bij de – voor het overige altijd moedig voorwaarts gaande – CDA-wethouder.

Dwalende geesten

De dag van mijn verkiezing was met recht de mooiste, met de ontvangst van de gedenkplaquette (opgetrokken uit geborsteld aluminium) uit handen van juryvoorzitter Frans Weisglas in de Overschiese cultuurtempel Musica, veel felicitaties, en een woonkamer waarin het huisgezin zich slechts slalommend langs de weelderige bossen bloemen kon bewegen.

De dag erna kwamen alleen de eerste signalen ter ontnuchtering. Mijzelve even checkend op Google – dat doet een beetje politicus ter narcisme ende vermaeck minstens éénmaal per week – kwam ik een artikel tegen op de site van RTV Rijnmond. Onder het journalistiek feitelijke berichtje over mijn eretitel stonden de publieksreacties [inmiddels niet meer – red]. Mensen die ik niet ken uit oorden die mij vaag bekend voorkomen uit lagere-school-topografie meldden te weten dat ik de titel gekocht heb en er knetterveel aan overhoud. Bovendien is ieder eerbetoon aan politici het resultaat van dwalende geesten.
Maar kom, ik heb de titel, en die neemt niemand me af.

Bountystranden

Wat gebeurt er vervolgens? Een jaar lang draag ik de titel. Bij een spreekbeurt wordt het af en toe vermeld bij door de inleider. Verder is het een leuke gimmick op Coolsingel 40, waar mij met “van jou zouden we toch meer mogen verwachten” meer dan eens wordt aangewreven dat ik politicus van het jaar ben (zoals mijn moeder mij als oudste zoon vroeger aansprak als mijn broertje en ik thuis de hut hadden afgebroken in haar afwezigheid). Overigens neemt dit soort sneren allengs af omdat de raadsentourage ook weet dat ik als winnaar 2011 automatisch in de jury voor 2012 zit.

Wat meteen een mooi moment in deze tekst is om te verklaren, zeker als VVD-er, dat ik altijd integer ben gebleven. Ik moet daar alleen meteen bij zeggen dat ik ook nooit in bekoring ben gebracht. Waar ik droomde van het stoer afwijzen van reizen naar bountystranden en bontjassen voor mijn vrouw, werden ze me eenvoudigweg niet aangeboden.

Existentieel drama

Bij de eerste zitting van de jury 2012 begon ik geestelijk vast wat afstand te doen. Ene heer Hoogstad, die gebombardeerd was tot juryvoorzitter omdat hij immers de spelonken van het stadhuis kende maar er niet meer over schreef, zette voorvarend de koers uit. Hij bleek alleen ook een man van principes. Toen het aantal aanmeldingen tegenviel, stelde hij terecht voor de prijs niet uit te reiken. Daarmee kwam ik in een soort van niemandsland terecht. Sloot ik de rij? Was ik tot het einde der tijden in erefunctie? En zat ik dus ook even lang vast aan de daarmee gepaard gaande voorbeeldfunctie en mocht ik nooit lekker stout worden?

Laat mij het existentiële drama niet overdrijven, maar toen het begin dit jaar abdicaties regende van de groten der aarde (ik noem een paus en een koningin) bekroop mij even het idee om ook met een joyeus gebaar afstand te doen van mijn versierselen. Ik was toen nog korter in functie dan mijn voorganger Leo de Kleijn (jaargang 2009), maar die wist dat hij wegens de verkiezingen twee jaar mocht dienen. Mijn einddatum was ongewis. Daar stond ik dan.
Met enige blijdschap las ik dan ook dat er nu in een compleet nieuwe formule naar een opvolger wordt gezocht. Begrijp mij goed: het was een eer, het was mooi. Maar het kreeg voor mij ook iets als carnaval dat na dinsdag doorgaat. Mij staat het schrikbeeld voor ogen van een politieke Nana Mouskouri die over veertig jaar nog steeds de zaaltjes afschuimt. De titel is niet voor niets Rotterdams politicus van het jaar. Tenzij herkozen ontstaat vervolgens met de tijd titelinflatie en verlies van glans. Met graagte draag ik daarom het stokje nu over.

De winnaar wordt bekendgemaakt tijdens de politieke talkshow DRAAD op woensdag 26 juni in debatcentrum Arminius. Vorige winnaars van de Rotterdamse politicus van het jaar waren Maarten van de Donk (VVD, 2011), Leo de Kleijn (SP, 2009), Leonard Geluk (CDA, 2008) en Hamit Karakus (PvdA, 2007).