Verhalen uit De Koperen Toog: Arie

Echte verhalen van echte mensen vind je in echte cafés. Daarom schrijven Ties Joosten en Iren van Oosterom eens in de twee weken op donderdag een verhaal op een bierviltje in buurtkroeg De Koperen Toog. De waarheid van het heelal is immers te vatten in één goede cafégrap.
De schuifpuien die het rookhok van De Koperen Toog van de Middellandstraat scheiden zijn zo wijd mogelijk open geschoven. Ook in de kroeg is de zomer begonnen. Stoelen en tafels zijn in de deuropening gezet, met de zon in het gezicht drinken de vaste gasten een kop koffie of een flesje bier en loom worden zowel het nieuws in de krant als de gebeurtenissen op straat van commentaar voorzien.
Behalve de barvrouw is er één iemand die zich aan de Rotterdamse zomer onttrekt: Arie. Met de kraag van zijn vale leren jas opgezet staat hij kettingrokend achter de gokkast. Iedere paar minuten vermengt de muziek uit het café zich met het geluid van vallende euro’s, die vaker aan de bovenzijde in-, dan aan de onderzijde uitgeworpen worden. Arie drinkt glazen koffie verkeerd met veel suiker, die hij pas bestelt als hij toch naar de bar moet om een vers briefje van twintig euro te wisselen voor nieuwe muntstukken. Zijn bloedsuikerspiegel is daarmee omgekeerd evenredig aan zijn winst-en-verliesrekening.
Plots begint de gokkast heftig te knipperen en muntstukken te braken. Vanaf de straatkant feliciteren we Arie met zijn winst. Zonder zich van de machine af te wenden mompelt hij een dankjewel, waarna hij verstrooit de laatste kleverige muntstukken in zijn hand bij die in de geldlade legt. Zonder op of om te kijken speelt hij door, tot ik hem een half uur later de lade zie bevoelen op zoek naar de allerlaatste vergeten euro’s. Leeg. Dan zet hij de kraag van zijn jas weer omhoog en loopt langs ons de straat op. Dat het de eerste zomerse dag van het jaar is, lijkt hij niet op te merken.