Diverse petities, aandacht in kranten en op tv, felle discussies, en heel veel stuurlui die aan wal staan: de op handen zijnde renovatie van de markante Oomspanden op het Noordereiland leidt nog vóór de start voor veel commotie. Maar hoe zit het écht in elkaar? Vers Beton sprak met de verantwoordelijke architecten van CDV en ZUS: “Niets is besloten.”
Na Forum en Het Nieuwe Stadion richten de pijlen van de stad zich nu op Maaskade 113 & 115, beter bekend als de Oomspanden. Inmiddels startten zowel ChristenUnie-SGP als Bogue petities om de sloop van Maaskade 115 tegen te gaan. Ondertussen blijft onduidelijk wat er nou werkelijk met de gebouwen zal gaan gebeuren, en hoe vergevorderd de plannen zijn. Hoog tijd dus voor een gesprek met de architecten van de verbouwing: Christopher de Vries (CDV architects) en Elma van Boxel (ZUS).
Getuige de reacties is er op dit moment veel onduidelijk over de plannen voor de Oomspanden. Waar zijn jullie nu mee bezig, en wat is de huidige status van het project?
Elma: We hebben van de ontwikkelaar de opdracht gekregen om uit te zoeken hoe Maaskade 113/115 opnieuw als gezamenlijk pand kan functioneren. Nummer 113 is een rijksmonument en in relatief goede staat. Maaskade 115, dat bijna sinds het begin van zijn bestaan intern verbonden is met het andere pand, is daarentegen bouwkundig in zo’n slechte staat dat we vanuit de ontwikkelaar meekregen dat we daar wat mee moesten. We hebben toen drie opties gedefinieerd. Twee daarvan gaan uit van behoud van de gevel van Maaskade 115, al dan niet met een vervangende opbouw op het dak, de derde van sloop en nieuwbouw.
Christopher: De drie varianten hebben alle drie voor- en nadelen. De verdiepingshoogtes van nummer 113 en 115 sluiten bijvoorbeeld niet op elkaar aan. Een van de voordelen van nieuwbouw is dat je alle verdiepingen gelijkvloers, per lift en rolstoel toegankelijk kan maken. Dat is niet per se van doorslaggevend belang, maar speelt wel mee.
We zijn de drie opties op dit moment niet alleen financieel aan het testen, maar ook functioneel, esthetisch en maatschappelijk. Op basis daarvan wordt er een kosten-batenanalyse gedaan, waarna de eigenaar een weloverwogen beslissing kan nemen.
Dus het is nog geen uitgemaakte zaak? Uit de welstandsverslagen blijkt dat jullie al twee vergaderingen enkel over de nieuwbouwvariant hebben gesproken. Is daar niet uit op te maken dat deze variant jullie voorkeur heeft?
Christopher: Nee, dat is een misverstand. Wat we nu bespreken met de welstand is een conceptaanvraag. Dit is een soort dialoog met de welstand, die pas sinds kort bestaat. Deze vindt plaats vóór de daadwerkelijke bouwaanvraag, en daarmee toets je waar de gevoeligheden van het project liggen.
Om alle varianten door te kunnen rekenen en ervan te zeggen of ze überhaupt haalbaar zijn, moet wel verkend zijn waar ze aan moeten voldoen. Aangezien sloop en nieuwbouw voor de welstand de meeste consequenties heeft, is deze tot nu toe het meest besproken. Dat is ook de extreemste variant die het beste laat zien waar de discussie ligt.
Elma: Het beeld van de maquette dat nu op internet rondzwerft is één van de beginstudies voor de nieuwbouwvariant. We hebben wel dertig van dat soort studiemaquettes gemaakt, en die zijn inmiddels ook alweer achterhaald. Maar er zijn dus nog steeds drie varianten. Niets is besloten.
Heeft de ontstane commotie invloed op jullie onderzoeksproces?
Christopher: Nee, in principe niet. Als je je daar door laat censureren, kom je nooit tot heldere inzichten, en dat maakt een onderzoek welbeschouwd overbodig.
Elma: We gaan in de ontwerpstudie die we nu doen zorgvuldig te werk, en krijgen daarvoor van de opdrachtgever ook de ruimte. We willen daarna graag het publieke debat aangaan, maar dat moet wel gebeuren op het moment dat het onderzoek afgerond is. Pas dan kun je in een open discussie het hele spectrum aan argumenten behandelen.
Hoe kijken jullie aan tegen de maatschappelijke waarde van deze panden?
Elma: Het Oomsgebouw is van grote waarde voor de stad. Het is echt een unieke plek. Ik weet nog wel dat als ik als kind in Rotterdam aan kwam rijden en al die lichtjes van het Noordereiland met de Maas ervoor zag. Daar kreeg ik gewoon kippenvel van.
Christopher: Tegelijkertijd is er een heel groot spanningsveld. Aan de ene kant maken de panden onderdeel uit van een beschermd stadsgezicht. Hierin is 113 het monument. De gevel van 115 is veel meer verwant met die van de andere gebouwen aan de Maaskade, maar daar heeft het qua gebruik niets mee te maken. Aan de andere kant functioneren beide al bijna honderd jaar als eenheid. Hierbij heeft 113 vooral een representatieve functie, terwijl 115 functioneert als noodzakelijke uitbreiding hiervan. Er zit dus een duidelijke spanning tussen wat de twee gebouwen samen moeten doen: stedenbouwkundig moet Maaskade 115 contrasteren met het monument op 113, maar functioneel kunnen ze niet zonder elkaar.
Elma: Wil je op een goede manier voor het monument zorgen, dan moet je zorgen dat het ook gewoon een functioneel gebouw is.
Dus het beste wat je voor het pand en de locatie kunt betekenen, is het zo functioneel mogelijk maken voor de toekomst?
Christopher: In dit project ligt een hele discussie besloten over hoe je met dit soort panden om wilt gaan. In hoeverre kun je je bijvoorbeeld permitteren om nooit over nieuwbouw te praten, terwijl dit juist veel inzicht geeft in wat de gevoeligheden van het project zijn? Het is een gebouw dat een grote symbolische waarde heeft, maar tegelijkertijd is het een gebruiksvoorwerp.
Elma: Op de andere hoek van het Noordereiland heb je nu een blok dat compleet op dezelfde manier als dat het was teruggebouwd wordt. Is dat dan hoe we met beschermde stadsgezichten om moeten gaan? We hebben absoluut geen vooropgezet idee, maar we zijn ook niet van mening dat je per definitie helemaal niets aan monumenten mag veranderen.
Christopher: De discussie in de monumentenzorg is altijd dat gebouwen aan de ene kant getransformeerd of gerenoveerd moeten worden, maar aan de andere kant levensvatbaar moeten blijven. Daar zit een spanningsveld, en daar kom je met zo’n onderzoek als we nu doen ook heel precies achter. In die zin kan deze opdracht een precedent zijn over hoe positie in te nemen in een heel complex debat.
Wanneer eindigt het onderzoek en valt de beslissing?
Christopher: Als we de drie varianten tot in de puntjes met elkaar hebben vergeleken gaan we in gesprek met de betrokken partijen, en dan kan er een weloverwogen keuze gemaakt worden.
Elma: Het onderzoek loopt nu in totaal acht maanden. Ik denk dat we nog drie maanden bezig zullen zijn. De discussie die op gang gekomen is, is daarom voorbarig en leidt voornamelijk tot emotionele reacties die helaas gebaseerd zijn op met weinig inhoudelijke en feitelijke argumenten. Er is ten eerste nog geen beslissing genomen, en ten tweede zijn er nog zaken die worden uitgezocht. Zodra het onderzoek afgerond is, gaan we graag in debat met de stad. Maar voor nu zeggen we: geef ons de tijd om ons werk af te ronden.
Vincent Cardinaal droeg bij aan het interview.
Gerelateerde inhoud
Steun onafhankelijke journalistiek voor Rotterdam
Word in november en december lid met flinke korting. Je leest Vers Beton een jaar lang voor slechts €50. Help jij ons naar de 1500 abonnees?
Al 15 reacties — discussieer mee!
Nou ja, laten we bij het woord ‘megalomaan’ beginnen – dat is (met alle respect) bij de Oomspanden alvast niet het geval. Het zijn waardevolle panden, maar megalomaan kun je dit project toch met de beste wil van de wereld niet noemen.
Ik vraag me ook werkelijk af waar het gigantische wantrouwen jegens architecten in onze samenleving is begonnen. Ik lees steeds vaker dat mensen vermoeden dat architecten allemaal miljonair zijn en lachend een stad naar de vaantjes helpen. Ik kan zeggen dat ik tientallen architecten persoonlijk heb ontmoet en gesproken en helaas: het zijn doorgaans hardwerkende lui met een modaal/niet al te gek bovenmodaal inkomen. Een inkomen dat bovendien gebaseerd is op zes jaar keiharde universitaire studie, onzekerheid (je zult altijd competitie aan moeten gaan voor je een opdracht binnen hebt) en werkweken van 60 − 70 uur. Van arbeidsethos kun je deze mensen alvast niet beschuldigen.
Daarnaast wordt er nogal wat door elkaar gehaald – de architect is niet degene die blijvend verdient aan een project he? Die voert een opdracht uit, soms meer autonoom dan een andere keer. Het echte ‘probleem’ bij dit soort kwesties, en nog veel grotere voorbeelden, ligt hem bij ontwikkelaars die geen baat hebben bij of binding hebben met een locatie en bij overheid die zich laat chanteren. Dat is zeer serieuze materie, die is als we niet oppassen met z’n allen echt uit de hand kan gaan lopen.
Terug naar de Oomspanden – je kunt evengoed stellen dat de eigenaar (die anoniem wenst te blijven) een lintje verdient – deze spant zich in om een gedegen toekomst voor het pand te verzorgen, dat dus bouwkundig een zeer slechte staat kent. Dus vertel mij maar wat de oplossing is. Niets doen, leeg laten staan en dat het dan vanzelf in elkaar stort op een dag?
Ik vraag me werkelijk af of je anders te werk kunt gaan dan op dit moment gedaan wordt bij dit project. Verder denk ik dat sentiment en betrokkenheid verwarren voor de meeste problemen zorgt in dit geval. Misschien moet iedereen zich eerst eens de vraag stellen waarom die Oomspanden dan zo belangrijk zijn voor hem en haar? Welke rol spelen ze in je dagelijks leven? Je kunt architecten van veel beschuldigen, maar die vragen stellen ze in ieder geval wel.
Vincent,
Correctie: De kwalificatie ‘megalomaan’ gaf ik aan ‘De Rotterdam’, die prestigieuze, gesubsidieerde kolos van Koolhaas op de Wilhelminapier.
(Lees het nog maar een keer. En de volgende keer misschien voordat u reageert.)
U weerspreekt nu dus iets wat niet gezegd is: misschien niet erg handig en al zeker niet sterk.
Ook beweer ik nergens dat architecten miljonair zijn, noch dat ze “lachend de stad naar de vaantjes helpen”. (Dat zijn anderen; planologen, urban developers, ingenieurs bij Waterstaat en dergelijke. Voorzover het al gebeurt, wat ik dus –ook hiermee– niét heb beweerd.)
Wat u omschrijft als “Het echte ‘probleem'” en een “serieuze materie” noemt, onderschrijf ik echter van harte en is ook een onderdeel van mijn eerste betoog.
Dan nog dat lintje voor de eigenaar van het pand: helemaal nergens voor nodig, want tot de inspanning die u roemt is hij rechtens verplicht, in het kader van (zelfs twee artikelen uit) de Monumentenwet ’88: hij beheert een Rijksmonument dat bovendien onderdeel is van een Beschermd Stadsgezicht. Wat hij doet is gewoon zijn plicht, en, maar, daar probeert ‘ie nu –met de optie ‘sloop’– juist onderuit te komen!
(Het niet-monumentale hoekpand heeft hij de afgelopen decennia moedwillig laten verkommeren, wellicht met als doel de slechte bouwtechnische staat uiteindelijk als als argument voor sloop te kunnen gebruiken. Deze bewering kan ik niet hard maken, maar een makelaar die zijn eigen pand laat verkommeren, dat zaakje stinkt, daar zit meer achter…)
Ten laaste, dat sentiment en die betrokkenheid: ik ben weliswaar een buurman, maar heb verder niks met Ooms, of zij met mij.
Het pand is fraai en bijzonder (met o.a. bronzen zeeleeuwen die de vlaggemasten ophouden!) en zal om die reden, door de daartoe bevoegde overheden, op de Monumenten- en stadgezichtlijst zijn geplaatst.
Dat is dus beleid gebaseerd op wetten en regels die we ‘met zijn allen’ democratisch bepaald hebben.
Waarom er nu, in dit geval, aan die wetten –feitelijk mede ‘namens mij’ in het leven geroepen en waar ik bovendien volledig achter sta– getornd moet worden is me volslagen onduidelijk en lijkt totaal willekeurig, waardoor die wet dus kennelijk een ‘dode letter’ is.
(Dát vind ik een “serieuze materie”, dat gekonkelefoes! Of bedoelde u dat wellicht ook?)
Voorts heb ik niet de illusie dat mijn opinie ook maar enig gewicht heeft in dezen en erger me juist aan dat rookgordijn van zo’n ‘inspraakronde’, zeker als de architect dan nog beweert dat ik mijn bek moet houden tot een moment dat zij wel even bepaalt. Ik signaleer slechts de gang van zaken en geef daar mijn visie op.
Zoals ik in mijn eerste bijdrage al schreef: “We weten allemaal hoe dit af gaat lopen”.
Volgens mij zijn we het helemaal niet zo oneens hoor!
FTdM
Cetero censeo ‘De Hef’ delendam esse.
Kortom, het kan nog alle kanten op en als het klaar is mogen we er over debatteren.
Dat hele stuk had dus ook in een zin gekund in plaats van als die typische architectenpraat.
Tja Jan, het artikel probeert inzicht en nuance in het proces te verschaffen.
Onder andere door de vraag op te werpen die volgens de architecten de belangrijkste is – wat doe je met een rijksmonument en wat is het beste om te doen met het oog op de toekomst? Zij missen die gedachte in het felle debat (dat zonder omwegen en argumenten voor behoud pleit) en ik persoonlijk eerlijk gezegd ook.
Tegen de tijd dat rolstoelers erbij worden gehaald als argument weet ik wel hoe laat het is. Dat ze van de sloop- en nieuwbouwvariant een maanden durend proces willen maken met een “onvermijdelijke” uitkomst, en zonder te veel gezeur aan de zijlijn maar met “nuance en debat” snap ik, maar bij ons thuis heet dat gewoon “geouwehoer op niveau” en dat is iets waar de stad nog nooit beter van is geworden. Ga nou eens gewoon wat doen met z’n allen.
Het is architecten eigen om iets nieuws te bouwen. Dat pand naast het hoekpand (Ooms) kan natuurlijk niet worden gesloopt. Dat is bepalend voor de gevel van de Maaskade. Dus komt er een modern hoekpand dat intern aansluit op op het Ooms-pand. We zitten nu op driekwart van het ritueel. Wie wil met me wedden?
Hee Elma, even iets anders: hoe zit het eigenlijk met de Luchtsingel? Al af enzo?
Wat een gotspe, en wat een meel in de monden!
Iedere discussie wordt bij voorbaat afgedaan als “voorbarig” en gereduceerd tot “emotionele reacties”.
Nee, laten we vooral slechts een kosten-baten-analyse laten maken door architecten, makelaars, project-ontwikkelaars en investeerders, dan komt alles helemaal goed. Dat hebben we in het verleden ook met allerlei andere projecten meegemaakt.
Vooral geen bredere visie ontwikkelen, maar bij voorbaat reeds het denken sterk beperken,
Dit soort mensen, Christopher en Elma, met dit soort praatjes, helpen al langere tijd onze samenleving en economie vakkundig naar de kladderatsch, ter meerdere ere en glorie van henzelf en hun portemonnee.
En dat doen ze geheel emotieloos, weten ook de gebruikers van hun voortbrengselen, want ook ‘functionaliteit’ wordt onder architecten maar gezien als ‘gezeur van domme burgers’.
“Eerst het vreten, dan de moraal.” (En nee, die quote is niet van Hitler.)
Overigens moge uit deze gang van zaken verder nog blijken dat het fenomeen ‘beschermd stadsgezicht’ zowel als de ‘rijksmonumentenlijst’ –de Monumentenwet van ’88 kortom– een wassen neus, papieren tijger en niet meer dan een vorm van bezigheidstherapie voor Wichtigmacher apparatsjiks is, welke betrokkenen kennelijk –met geld en mooie praatjes– aan hun laars kunnen lappen of anderszins de handhaving teniet kunnen doen.
Dat er in Rotterdam inmiddels meer dan 500.000 m2 –nu al bijna 14% en nog immer groeiend!– aan bedrijfsruimten en kantoren leeg staat, lat ik voor het gemak nog even buiten beschouwing, ondanks dat een feit en geen ‘emoties’ betreft.
De bouw, op een steenworp afstand van het Oomsgebouw, van de megalomane, overgesubsidieerde en toch niet vól te krijgen kolos ‘De Rotterdam’ speelt zich kennenlijk op een andere planeet af, dus dat houd ik er ook maar buiten.
Maar zo als we allemaal kunnen zien: we worden keihard gepakt, maar mogen niét piepen! So it goes.
(Bij de ondergang van het Romeinse Rijk stonden de mensen ook feestend, klappend en juichend toe te kijken aan de kant van de weg… Nóg weer een ander verhaal. Evenals overigens het feit dat (werkloze) architecten (architectes?) oververtegenwoordigd zijn als ‘sekswerker’ in de legale prostitutie. Zou dat kunnen komen omdat het ze zo makkelijk af gaat qua mentaliteit misschien, of omdat ze er al ervaring mee hebben?)
Hoe dit afloopt, dat weten we allemaal.
Laten we hopen dat het meevalt, wegens geldgebrek, of omdat er soms, héél soms nog wel incompetente non-valeurs, kwakzalvers, valse profeten en goeroes worden betrapt en van hun taken ontheven.
Maar dat is meer wensdenken dan realisme, want het lijkt er op dat Ooms niet zo zeer een architectenbureau als wel een lobbygroep, reputation manager, spin doctor of fixer heeft ingehuurd.
FTdM
(Bewoner Thorbeckestraat, een buurman van Ooms.)
Naschrift:
Laat ze er dan metéén een wolkenkrabber bouwen, en een heel hoge ook! (Dat gaat heus een keer gebeuren; men zou gek zijn als men ’t niét deed. Ik vind het nu al lang duren…)
Maar daarvoor zijn ze dan weer te kleingeestig, want je mag er van tevoren niét over nadenken, je moet doen wat het baasje zegt en je mag niet buiten de lijntjes kleuren.
Ceterum censeo ‘De Hef’ delendam esse.
‘Evenals overigens het feit dat (werkloze) architecten (architectes?) oververtegenwoordigd zijn als ‘sekswerker’ in de legale prostitutie. Zou dat kunnen komen omdat het ze zo makkelijk af gaat qua mentaliteit misschien, of omdat ze er al ervaring mee hebben’
Wat je hiermee bedoelt of probeer te zeggen is me eerlijk gezegd een beetje een raadsel Frans, evenals waar je deze wijsheid vandaan haalt.
Over de rest van je reactie – het is wel een ontzettend negatief en inkzwart wereldbeeld wat je daar schetst. Steekt het werkelijk zo in elkaar? Is alles slecht in Rotterdam? Vergeet je niet dat er talloze jonge mensen (ja, ook architecten!) voor weinig vergoeding ontzettend veel uren draaien en dat ten dele doen omdat ze die stad net zo graag zien als jij hem doet?
Iets doen zonder er van tevoren over na te denken? Zonder een plan te trekken? Zonder de consequenties van een aantal scenario’s door te rekenen? Volgens mij zijn het juist die projecten doorgaans het nieuws halen als totaal fiasco.
Ik vrees toch dat ik het met op zijn minst gedeeltelijk met Frans eens moet zijn.. die architectenboys zijn een paar rare jongens… Hetzelfde geldt uiteraard voor de vastgoedgasten en de projectontwikkelaars. Uiteraard zitten er overal goeie tussen maar ik vrees dat het percentage “megalomaan” in deze sectoren toch iets boven het landelijk gemiddelde ligt.
En het feit dat er jonge goeie ambitieuze architecten zijn die inderdaad voor noppes “werken” (werk mag je het niet noemen, want daarvoor hoort loon tegenover te staan en dat krijgen ze niet). Geeft aan wat voor smerige wereld het wel niet moet zijn.
Of dat in het geval van de Oomspanden ook speelt dat weet ik niet.
Vincent,
In antwoord op uw eerste vraag: wat ik bedoel is wat er staat en wat ik er mee wil zeggen moet duidelijk zijn, mede in samenhang met de veronderstelling die ik maak.
Het betreft trouwens een uitweiding op een terzijde, die ook nog eens tussen haakjes staat: ’t is dus beslist niet de kern van mijn betoog waar u nu op in gaat.
Deze ‘wijsheid’ (Ik zou liever zeggen “dit gegeven” of “dat feit”) is overigens terug te vinden in de Utrechtse ‘Prostitutiemonitor 2012’ en wordt bovendien onderschreven, uitgesproken en toegelicht door een prostituée/architecte in een interview in NRC-HBd van nog niet zo lang gleden.
(Ik meende geen bronnen te hoeven vermelden, aangezien niemand dat hier doet en er desondanks aan de beweringen niet wordt getwijfeld.)
Wat uw laatste alinea betreft: ten eerste schets ik geen ‘wereldbeeld’, maar heb ik het over de renovatieplannen van het Oomsgebouw. Mocht nu e.e.a. “anders in elkaar steken” dan laat ik me graag corrigeren op de punten die niet kloppen.
Verder beweer ik nergens dat “alles slecht is in Rotterdam”.
Ook ben ik welzeker op de hoogte van de inspanningen van jonge architecten en de moeite die zij zich in de huidige conjunctuur moeten getroosten, maar dat geldt echter voor zo velen (jonge) professionals en staat verder geheel los van waar ik over schreef, (te weten –nogmaals– de renovatieplannen van het Oomsgebouw en de procedures daaromheen), als reactie op bovenstaand interview, met deze architecten.
Het heeft verder niets met mijn betoog rond deze casus van doen, dus vandaar dat ik het niet noem.
Bovendien en daarnaast: dat er ‘ook goeie architecten (politie-agenten, Duitsers, Marokkanen) zijn’ doet helemaal niets af aan het feit dat sommigen zich misdragen, en het mag al zeker niet tegen elkaar weggestreept worden.
We hadden het hier dan ook niét over die talloze jongeren die onderbetaald lopen te zwoegen, maar over –twee specifieke– manipulatieve, monomane, arrogante en met de rug naar de samenleving gekeerde figuren, die desondanks een enorme en onomkeerbare beslissing voor de Stad mogen nemen.
Daar ga ik op in, dat was mijn betoog.
Ik hoop dat ik hiermee uw kwesties heb kunnen wegnemen.
FtDM
Tja.. als we deze lijn doortrekken en we er vanaf het begin van de boekdrukkunst hadden aan vast gehouden dan hadden we nu waarschijnlijk net een A4-tje vol weten te krijgen…
Hoewel ik niet de moeite heb genomen om het artikel uit te lezen en ook niet ben toegekomen aan alle reactie, geef ik tocht zelf ook een reactie.
Architecten staan zich er altijd op voor dat zij alles beter weten dan de rest (een goede eigenschap, ik weet namelijk ook alles beter), toch zouden ze af en toe ook eens in de spiegel mogen kijken. ‘Ben ik wel zo goed als ik denk dat ik ben’. Zo is het ook bij een van de laatste restjes ‘historisch huizenrijtje’ in Rotterdam. Of het van architectonische waarde is, doet er totaal niet toe. Gevoelsmatig vind ik (en zoals ik al zei, ik wet -voel- altijd alles beter, net als architecten) dat het niet gesloopt mag/kan/moet worden. Ik ben sowieso behoorlijk allergisch voor het slopen van gebouwen die zijn gebouwd voor 1940 en als ze zo in het zicht staan helemaal. Waarom zou een architect nu een beter gebouw kunnen neerzetten dan er al staat, los van de bouwkundige staat? Die staat hoeft trouwens volstrekt geen reden zijn om niet te renoveren, zie daarvoor bijvoorbeeld het BBC-programma ‘Restoration HOME’ waarin volstrekt hopeloze ruïnes worden hersteld. En dat doen Britten omdat ze een veel beter gevoel voor historie hebben dan Nederlanders. Wij wissen altijd onze sporen zo snel mogelijk uit.
Wat ik dus probeer te stellen, is dat het enkele denken over sloop van de gevel (de rest van het gebouw zal me een worst wezen) is een schande. Gewoon niet over nadenken, hoef je het ook niet met de welstand te bespreken, kan je ook niet per ongeluk onherstelbare schade aanrichten.
Hoe meer er wordt gesloopt, hoe meer de betrokken architecten verdienen. Niks mis mee, maar wel een reden om hun argumenten met gezonde argwaan tegemoet te treden.
Elma van Boxel van ZUS zegt in de laatste alinea met zoveel woorden: ‘jullie hebben er geen verstand van, dus bek houden tot wij klaar zijn’. Ik gun haar een broodnodig PR-cursusje en dat kan ze ook vast wel betalen, maar daarover straks meer.
Vincent Cardinaal is, zo blijkt uit zijn reactie, verongelijkt, zoals hij dat wel vaker is. Hij kan het ook weten, want: “…ik tientallen architecten persoonlijk heb ontmoet en gesproken…..” Dit keer is hij verbolgen over de achterdocht van een reageerder: “Vergeet je niet dat er talloze jonge mensen (ja, ook architecten!) voor weinig vergoeding ontzettend veel uren draaien en dat ten dele doen omdat ze die stad net zo graag zien als jij hem doet?”
Waarom hij het (alleen) over jonge mensen heeft, begrijp ik niet, maar dit terzijde. Hij heeft echter gelijk, die zijn er en naarmate de crisis voortduurt steeds meer. Een treurige ontwikkeling.
Maar die vlieger gaat niét op voor Elma van Boxel. Zij/ZUS heeft nog een paar miljoen! van onze belastingcenten in een oude sok zitten voor een project waarvan tot op de dag van vandaag niet duidelijk is wat ermee gebeurd is, of er wat mee gebeurd is en hoeveel dat kost, op een ontwerp en een paar plankjes na. #Luchtsingel
Ik trek mijn woorden terug zodra iemand vd incrowd (Vincent dus blijkbaar) mij gerust kan stellen, maar de stilte -ook en vooral op Vers Beton- van nu al ruim een jaar vind ik onheilspellend.
Argwaan dus, zelfs ongezonde argwaan, want slecht voor mijn hart zoals Van Boxel weer hoog op haar troon het klootjesvolk toespreekt, terwijl ik in haar geval een zak over mijn hoofd zou trekken. Maar ja, ik hoor dan ook bij de sukkels die -zonder veel vrinden bij de gemeente- zo nu en dan ”voor weinig vergoeding ontzettend veel uren draaien’
Verder sluit ik me van harte aan bij de actie van het onvolprezen Bogue: BLIJF MET JE POTEN VAN DE OOMS PANDEN AF!