Nadat podium Corso afgelopen week aankondigde zijn deuren te moeten sluiten wegens geluidsoverlast, is de discussie over het Rotterdamse popklimaat weer in alle hevigheid losgebarsten. Maar hoe zit het nou écht in elkaar? jongRRKC, de jong Rotterdamse Raad voor Kunst & Cultuur, bekijkt de feiten en concludeert dat Rotterdam nog helemaal niet klaar is voor een groot podium.
De sluiting van Corso staat niet op zichzelf. Eerder werden Rotterdammers teleurgesteld door de sluiting van Watt, Heidegger, Exit, Waterfront, Dizzy, De Unie en Nighttown. Daarmee is het Rotterdamse podiumaanbod de afgelopen jaren verschraald, en dat biedt goede reden voor discussie in de stad over haar popsector en uitgaansklimaat.
De vraag die daarbij altijd terugkeert: waarom heeft Rotterdam geen groot poppodium? Verwoede Twitteraars en verhitte bloggers zoeken de oorzaak in het stadhuis, terwijl anderen juist menen dat Rotterdammers niet meer weten wat ondernemen is. Als jongRRKC vinden we dat het Rotterdams popklimaat alle aandacht en discussie verdient, maar wel vanuit een solide en feitelijke achtergrond. Daarom zetten we graag alle feiten op een rij om op basis daarvan verder te discussiëren.
Van nul tot nu
Rotterdam kent een rijke geschiedenis als voorloper in de muzikale avantgarde, en ook jazz en rock & roll zetten in Nederland als eerste voet aan wal in havenstad Rotterdam. Daarnaast bleken de Rotterdamse punk en gabber trendsettend voor de rest van Nederland, terwijl Rotterdam in de jaren ’90 de bakermat vormde van de hiphopcultuur in Nederland.
Elk tijdperk heeft daarbij zijn kenmerkende podia. In de jaren ’80 was dat het roemruchte podium Eksit, en Nighttown was in de jaren ’90 het epicentrum van de Rotterdamse muziekcultuur. Bands druppelden in die jaren van kleine zalen beetje bij beetje door naar grotere podia in Rotterdam, om daarna landelijke bekendheid te verwerven.
Geen aanbod
Hoe anders is dat anno 2013, waarin het vooral de kleine zalen zijn die overeind blijven. Zo staat er wekelijks een programmering op de podia van Rotown, Bird, Baroeg, Grounds en Worm. Ook initiatieven van onderaf krijgen de ruimte die zij verdienen, zoals de herplaatsing van Roodkapje en het initiatief Koffie5Euro laten zien. De smaak zit er in en de sound klinkt naar meer, en zo hebben deze zaaltjes en sfeer een aanzuigende werking op nieuwe popliefhebbers.
Schematisch ziet de situatie van het zaalaanbod er in Rotterdam als volgt uit:
- Tot 350 personen: Koffie5Euro, Worm, Rotown, Baroeg, Bird, Roodkapje
- Tot 750 personen: geen aanbod
- Tot 2000 personen: geen aanbod
- Tot 6000 personen: geen aanbod
- Tot 15000 personen: Ahoy
- Tot 75000 personen: De Kuip
Een popklimaat, wat is dat?
Het terugkerende thema in de discussie over het Rotterdams popklimaat is de afwezigheid van een groot poppodium. Maar een popklimaat is veel meer dan dat. Het is de infrastructuur van partijen en faciliteiten die ervoor zorgen dat zowel beginnende als professionele muzikanten optimaal kunnen presteren en presenteren. Het podium als presentatieplek of zaal vormt daarvan slechts één component.
In het segment van de kleinere podia gebeurt de laatste tijd veel. Sterker nog: nergens in Nederland is er zo’n opkomst van kleine podia als in Rotterdam. Dit juichen we toe, want zo ontstaat in Rotterdam weer een stevige basis voor een popklimaat. Zo vindt het publiek weer langzaam zijn plek en treft het elkaar in deze kleine zalen.
Een poppodium van formaat
Essentieel hierbij is een goede samenwerking tussen enerzijds creatieve ondernemers met lef en goede ideeën en anderzijds een gemeente die geen obstakel vormt voor de ondernemende Rotterdammer, maar kijkt naar de mogelijkheden om de popcultuur nog mooier te maken. Zo investeren de Rotterdammers eerst in de basis. Pas als die gelegd is, is de stad misschien klaar voor een poppodium van formaat.
Meer weten? Lees dan het onderzoek ‘Popbeleid Rotterdam’ van Rens de Haij.
