Gino van Weenen heeft een fascinatie voor mensen. In alle lagen van de bevolking zijn er groepen, subculturen, beroepen maar ook plekken waar je grenzeloos nieuwsgierig over kunt zijn. Elke twee weken gaat Gino voor Vers Beton undercover in een andere deel van Rotterdam. Nina Fernande maakt illustraties bij zijn verslag. Hij bijt de spits af in het Kasteel.
Ik woon al enkele jaren in West en was al enige tijd voornemens een wedstrijd van Sparta te bezoeken, nagenoeg op loopafstand. Het stadion met zijn bakstenen torens ken ik nog uit mijn jeugd. In mijn ogen verwelkomt het alle supporters met een glimlach.
Voorzien van voldoende vooroordelen ga ik naar de seizoensopener tegen Jong PSV. Ik ga mij wagen tussen de fanatieke supporters op de Dennis Neville tribune, vergezeld van twee vrienden.
Ik verbaas mij over de afwezigheid van dranghekken en agenten in blauw. Is dit dan het gevreesde hooliganpubliek dat ik voor ogen had? Ik zie gezinnen en ouderen gezellig keuvelen onder het genot van een zak friet of broodje frikadel. Meer nog dan de beloofde strijd op leven en dood observeer ik een gezellig dagje uit. De fanshop staat vol met mensen die nog even het nieuwste shirt of sjaal kopen samen met een slabbetje voor de nieuwgeborene. Met een nieuw seizoen voor de deur is het oude tenue in de aanbieding en ook dit vindt gretig aftrek.
Eenmaal op de tribune bevind ik me tussen een gemêleerd publiek dat er zin in heeft. De bekende Sparta Marsch rolt meer dan eens over de stoelen en ook de spelers worden toegezongen. Scheldpartijen blijven merendeels achterwege. Fatsoenlijk en welbespraakt, zo beleef ik de supporters op de tribune. Er wordt een keer luidkeels gevloekt, maar wel met reden: de dame voor mij ontvangt een goedgeplaatste bal in het gezicht.
Dat de eindstand te wensen over laat stemt het publiek enigszins teleur, zo blijkt in het supportershome waar achteraf nog eens fel wordt gediscussieerd. De eerste divisie blijkt echter vooral een gezellig uitje, een middagje genieten zonder clubcards of buscombi’s. Hoogstaand voetbal komt later wel, de Spartanen zijn de laatste tijd niet heel gelukkig in het spel. Toch zingt men in het Kasteel nog steeds luidkeels.
Voor het eerst sinds tijden was ik weer deel van een supportersgroep. Het voelde alsof ik op de banken zat bij mijn jeugdvereniging, vv ONA in Gouda maar dan met wat meer flair. Vanaf nu kijk ik wekelijks naar de standen en zit ook binnenkort weer op de tribune. Er bloeit wat op tussen ons, Sparta en Gino.
Al 2 reacties — discussieer mee!
Beste Gino,
Ooit geboren achter het stadion, lang gelee dus. herinner ik me Ome Piet van de fietsenstalling.
Mocht je nog eens zo’n ervaring willen op doen ga eens naar Excelsior.
Een grote kinder speeltuin.
Hi Astrid,
Ik ben enige tijd geleden eens naar Excelsior geweest.
Daar voelt het inderdaad nog meer als de voetbalclub uit de wijk.
Het houten hutje met frituur en de oude mannen op de tribune, het was leuk maar het beste was er wel een beetje van af…