Gino van Weenen heeft een fascinatie voor mensen. In alle lagen van de bevolking zijn er groepen, subculturen, beroepen maar ook plekken waar je grenzeloos nieuwsgierig naar kunt zijn. Elke twee weken gaat Gino voor Vers Beton ‘undercover’ in een ander deel van Rotterdam. Nina Fernande maakt illustraties bij zijn verslag. Vandaag deel twee van zijn zoektocht naar de Rotterdamse daklozen.
Na een eerdere zoektocht in het centrum van Rotterdam vingen Nina en ik bot. Het lijkt alsof de daklozen zijn verdwenen in de Maasstad. Na advies van bekende mensen van de straat zoals Hans Worst en vriendelijke taxichaffeurs gingen wij naar de ‘s-Gravendijkwal want dat is waar Rotterdam West begint, de scheidslijn tussen het centrum en het Wilde Westen. Volgens de verhalen lopen hier de hoeren, drugsdealers en daklozen.
Wij reden langs de straat: geen spoor van daklozen of aanverwante types. Toevallig passeren wij de mannen van Stadstoezicht, misschien hebben zij een antwoord? “Als wij mensen ’s nachts op straat vinden sturen wij ze altijd naar De Ontmoeting, daar kunnen ze verder”.
Iets verderop vinden wij de Ontmoeting, ooit gesticht door een aantal predikanten uit christelijke kerken om dak- en thuislozen te helpen. Een dagopvang die veel mensen helpt om de zaken weer op orde te krijgen. In de korte tijd dat ik hier sta te wachten lopen ze de deur plat. Daarbij vertrappen ze ook mijn vooroordelen, geen baarden, versleten kleding of sterke geur.
In het voorbijgaan zie ik mannen van middelbare leeftijd zonder duidelijk profiel. Allemaal kennen ze hun eigen probleem en zoeken ze naar een uitweg, bij de een duurt het langer dan bij de ander. Zo ontmoeten wij bij de voordeur Popeye, naar eigen zeggen de bekendste dakloze van Nederland. Een voorbijganger en mede-dakloze zegt dat hij de dag ervoor nog in Man Bijt Hond te zien was. Tevens beweert hij een hoofdrol te hebben in een documentaire. Ik heb flink gezocht maar kon de beelden niet vinden; voor mij blijft dit in elk geval een raadsel. Deze man is in ieder opzicht wel een opvallende verschijning en daardoor nog het meest de vagebond die ik voor ogen had.
“Ik heb nu een eigen huisje en ben van de straat, veel beter joh, je moet oppassen in zo’n opvang, gek zijn ze”, spreekt hij met veel ervaring.
Koos, een andere bezoeker heeft ook niet zo veel op met de hulpverlenende instanties. “Ze zijn alleen maar uit op je geld, ze pakken alles af”. Hij is onderweg naar het stadhuis om een nieuwe id-kaart te laten maken. Of hij daar snel komt is de vraag, hij heeft een kapotte heup. “Zo kan ik ook niet werken en zonder geld kommie nergens”, zegt hij schouderophalend. Op zijn geschoren hoofd prijken afbeeldingen van Ernie en een bulldog. Waarom hij de Ernie tattoo ooit heeft laten zetten weet hij niet meer. Hij zou graag nog een hele dag verder praten maar moet nu echt weg. Wij besluiten ook eens verder te gaan.
Het duurde lang voor dat ik de daklozen van Rotterdam vond. Dakloos zijn kan niet in het Rotterdamse centrum omdat je daar niet kan wonen voor weinig. Ik zocht naar mensen die er zo uitzagen zoals ik al jarenlang voor ogen had, dit is echter geen reëel beeld meer. De centra zitten vol met mensen die zich door omstandigheden genoodzaakt voelen om tijdelijk op straat te leven, daarmee verworden ze niet meteen tot alcoholisten en junks.
Nog geen reactie — begin de discussie!