Gino van Weenen heeft een fascinatie voor mensen. In alle lagen van de bevolking zijn er groepen, subculturen, beroepen maar ook plekken waar je grenzeloos nieuwsgierig naar kunt zijn. Elke twee weken gaat Gino voor Vers Beton ‘undercover’ in een ander deel van Rotterdam. Nina Fernande maakt illustraties bij zijn verslag. Vandaag bezocht hij het ziekenhuis Erasmus Medisch Centrum.
Een ziekenhuis is zoals Henri Lefebvre, een Franse socioloog dit noemt, een non-plaats. Overal ter wereld kun je dezelfde plekken tegenkomen, een vliegveld, hotellobby of winkelcentrum. In het Erasmus MC is het niet anders en met de komst van de franchises globaliseert dit Rotterdams instituut.
“Gaat u hier vaker komen?” Met een vanzelfsprekende routine vraagt ze of ik vaker kom eten in het restaurant van het Erasmus MC. Met als beloning een stempelkaart waar ik bij elke 5 euro een stempel krijg. Het absurde van de situatie grijpt mij bij de keel en ik zeg ja, neem het hele zooitje mee. Slechte koffie en klamme muffins vallen Nina en mij ten deel.
Beiden worden wij overrompeld door een vreemd soort misplaatstheid. Wij zijn niet ziek en toch zitten wij hier aan een tafel waar constant mensen langs schuiven die niet helemaal of zelfs helemaal niet in orde zijn. Gips, infusen en nek-braces in een fastfood variant van wat een rustplaats zou moeten zijn in het grote genezingscomplex. Ik verbaas mij over de grote hoeveelheid kroketten en bakken patat die op plastic cremekleurige trays wordt langs gedragen. De discussie over gezond eten begint duidelijk niet op de plek waar geld wordt verdiend aan ziek zijn.
We besluiten de snackroom te verlaten en gaan verder op pad. Opvallend is de vrijheid die wij hier beleven, niemand houdt ons tegen. In een stille rondgang door de gangen van het immense ziekenhuis raken wij verdwaald in een eindeloze stroom van deuren.
Wat wij willen zien is de grote collectie kunst waar het Erasmus MC over beschikt. Maar waar? De kunstwerken zijn niet goed te vinden en er is voor de bezoeker geen informatie verkrijgbaar. Verloren in de enorme ziektefabriek volgen wij wat lijnen op de vloer die ons de weg moeten wijzen en belanden in een troosteloze stilteruimte. Hier zou je een god kunnen vinden. Want als de dood je in de ogen kijkt is de grijze vloer een goede plek om te bidden.
Terug in de bewoonde wereld van het MC lopen wij in een stoffige tocht door de verbouwing. We komen langs de commercie die zich bevindt in de grote open entreehallen. Je hebt natuurlijk de welbekende mini-shop met troostkaarten en weggooilectuur maar ook de grote merken staan hier paraat. Als je liever verdrinkt in de koffie kun je tegenwoordig naar de Starbucks voor een Venti-beker. Het meest opvallend is nog de shop-in-shop van Rituals die yoga-kleding, scrubs en handgel biedt. Als je goed verzorgd langs de kille railing schuifelt ruik je tenminste lekker.
Het schrikbeeld om hier ook verplicht tijd uit te moeten zitten overvalt mij. De Starbucks gaat mij geen echt bakkie troost bieden. Ik voel me eenzaam en ziek worden, ik moet naar een echt huis.
Gerelateerde inhoud
Steun onafhankelijke journalistiek
Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk. Je bent al lid vanaf € 7,50 per maand, de eerste maand lees je gratis.
Al 4 reacties — discussieer mee!
“Gaat u hier vaker komen?” Met een vanzelfsprekende routine vraagt ze of ik vaker kom eten in het restaurant van het Erasmus MC. Met als beloning een stempelkaart waar ik bij elke 5 euro een stempel krijg. Het absurde van de situatie grijpt mij bij de keel en ik zeg ja, ”
Ik weet niet hoor, maar het kan ook zijn dat je in het ziekenhuis werkt of dat je vaker op ziekenbezoek gaat bij bijvoorbeeld familie en daarom dus vaker eet in het ziekenhuis. Om verder in te gaan over je klacht aan gebrek aan kunst. Ik snap dat je ziekenhuizen er wat troosteloos uit vind zien maar wat verwacht je? Lekker cultureel een dagje uit? Ik zou zeggen, zet zelf een initiatief op voor meer kleur en vrolijkheid in het ziekenhuis. Ik vind je column daarom erg oppervlakkig. Mensen in het ziekenhuis werken keihard voor de gezondheid van mensen en staan dag en nacht voor je klaar.
Neem bij het cafetaria de lift en ga twee verdiepingen omlaag, dan kom je bij radiologie ofwel bestraling. Ik mocht er dit voorjaar 5 weken dagelijks heen. Ga er een half uurtje zitten, dan weet je dat troosteloosheid ook echt vorm kan krijgen.
Dat het cafetaria zulke ongezonde rotzooi verkoopt, komt doordat het EMC nog niet gelooft dat voeding iets met bijvoorbeeld kanker te maken kan hebben. Dat staat in hun folders en ze lopen wat dat betreft dus nog pakweg een halve eeuw achter.
Waar geloven ze wel in? Chemie, radioactiviteit, beton, staal, glas en ‘brave new world’-gezichten op kleurige folders. Ze doen er hun best, maar ze weten niet beter.
Ja, wat dat betreft loopt het Gelderse Vallei ziekenhuis voorop
De kunst bevindt zich met name in de niet-openbare gedeeltes zoals de kantoren. Anders is de kunst namelijk zó uit het ziekenhuis verdwenen. De meeste werknemers van het ziekenhuis eten ook niet in de cafetaria maar in één van de personeelsrestaurants. Die willen namelijk ook niet de hele tijd (of helemaal niet) tegen infuuspalen aankijken.
Zoals bij elke openbare instelling (museum, stadhuis, politiebureau, etc.) is het grootste deel helemaal niet openbaar en dus niet zichtbaar voor het publiek. Dus Gino, regel gewoon eens een rondleiding en laat je informeren over de fascinerende wereld van het MC (en sla een bezoekje aan de hartkleppenbank dan zeker niet over).