Vers Beton schrijft elke maand een column in de Uitagenda Rotterdam, het gratis culturele uitgaansmagazine. In het novembernummer schrijft Dore over Museum Rotterdam: de stad als muze.
Kapsalon, bal gehakt, zak patat, kousenband en koeientiet.
Housebroek, bomberjack, kale kop, Feyenoordsjaal en Spartavlag.
Alles is museum.
‘Museum’ is afgeleid van het Griekse ‘mouseion’, een plaats of tempel gewijd aan de muzen; de Griekse godinnen van de kunst en wetenschap. Deze negen vrouwen zaten op een berg en werden naar beneden geroepen als kunstenaars inspiratie zochten. Tegenwoordig hebben de dames concurrentie. Want ook de stád is een muze. Het is de muze van Museum Rotterdam, het museum dat het stedelijk erfgoed bewaart. Vorig jaar sloot het zijn tempels de Dubbele Palmboom en het Schielandshuis. Museum Rotterdam werd dakloos.
Zo’n jaar na sluiting loop ik door het Oude Westen. De herfst vliegt mij om de oren. Evenals posters met leuzen als ‘Pleurt op!’ en ‘Geen woorden, maar daden, niet lullen, maar poetsen.’ Gele vlaggen wapperen blijmoedig in windkracht tien. Een ogenblik denk ik dat de Dolle Dwaze Dagen zijn begonnen. Maar nee, de wapperende vlaggen zijn de vlaggen van Museum Rotterdam. Er is een straatexpositie gaande.
De sluiting heeft Museum Rotterdam goed gedaan. Nog nooit was het zo alom aanwezig. In plaats van in de vaste collectie, wordt de energie nu in straatexposities gestoken. En in de tentoonstelling Echte Rotterdammers, die tot maart 2014 in Las Palmas te bezichtigen is. Echte Rotterdammers is een tentoonstelling over wie wij, jullie, zij denken te zijn. Een tentoonstelling over (niet schrikken!): identiteit. Met als hoofdvraag: wat maakt Rotterdam en de Rotterdammers nu zo ontzettend Rotterdams?
In het Oude Westen blijkt de identiteit op straat te liggen. Ik probeer door de ogen van een museumbezoeker te kijken en zie in álles museum. Een vensterbank met voetbalshirts, de etalage van Halk, de klapperende deuren van Duimdrop, de Rotterdamse speelgoeduitleen, die al zo’n twintig jaar speelgoed uitleent. Een oudere vrouw met regenkapje houdt er de wacht. Niemand wipwapt. Ze pakt een krukje en de nieuwste Ditjes en Datjes. Cameron Diaz wil een dikkere kont. Het regenkapje knikt instemmend. Cam heeft inderdaad weinig junk in haar trunk.
Een museumbezoek blijkt heel simpel. Ga de deur uit en kijk om je heen. Zo wordt deze maand op de West-Kruiskade een gevelgrote theepot onthuld van kunstenares Anne-Mercedes Langhorst. Of, als je écht lui bent, blijf thuis. Er ligt vast nog ergens een Feyenoordsjaal of Spartavlag. Maar kíjk. Kijk om je heen, zo zie je nog eens wat.
Deze column verscheen eerder in de Uitagenda Rotterdam.
Nog geen reactie — begin de discussie!