100hoog is een uitzondering op het gezegde ‘Rotterdam, van veraf groots, van dichtbij doods’. De nieuwe woontoren biedt een mooie oplossing voor een typisch Rotterdams dilemma: een uitroepteken aan de horizon of contact met de straat.
Tijdens het symposium bij de publicatie van Rotterdam herzien, in 2007, merkte schrijver Michael Speaks op dat hoe dichter je bij Rotterdam komt, hoe minder het eigenlijk een grote stad blijkt te zijn. (Zou hij op de hoogte zijn geweest van de gevleugelde uitdrukking ‘Hoe dichter bij Dordt, hoe rotter het wordt’?). Het viel hem op dat Rotterdam een indrukwekkende, Amerikaans aandoende skyline heeft. Op straatniveau viel hem de daarbij behorende activiteit en levendigheid tegen.
Tussen hemel en haven
De afgelopen maanden heb ik vanaf mijn werkplek aan de Boompjes, precies tussen de Red Apple en de Waterstadtorens door, 100hoog (Wijnhaven/Posthoornstraat) gebouwd zien worden. Deze door Klunder Architecten ontworpen woontoren, aangekondigd met quotes als ’tussen hemel en haven’, is de nieuwste aanvulling voor het Wijnhavenkwartier. Dit gebied is net als de windtunnel die Weena heet aangewezen als hoogbouw-hotspot. Met niet zozeer maximale hoogtes als richtlijn maar juist een maximaal bouwvolume, gekoppeld aan een bepaald oppervlak. Tot twintig meter hoogte mag de kavel volledig worden bebouwd. Daarboven geldt een maximum van 35 kubieke meter per vierkante meter kaveloppervlak. Wil je hoog gaan, dan moet je dus smal gaan.
Bescheiden in gebaar
100hoog is groot, maar dit heeft niet geleid tot een op het oog superhoog en topzwaar gebouw. De woontoren is bescheiden in het grote gebaar. Veel rode baksteen in de plint en de noordzijde, waarmee aansluiting wordt gezocht met de bakstenen kolossen aan de Blaak. De zuidzijde, richting de Maas, is opgebouwd uit horizontale, witte elementen die het ook van een afstand een goede schaal geven. Je kan de afzonderlijke woningen onderscheiden en verliest toch niet het geheel uit het oog. De brede plint met haar bandramen vormt een goede intermediair tussen de naast gelegen wederopbouwpanden en de toren, zonder daar al te veel op te lijken.
Rotterdams dilemma
Overijverige citybranders en urban marketeers hebben Rotterdamse hoogbouw opgezadeld met een dilemma: een uitroepteken aan de horizon zijn of iets te bieden hebben aan de mensen op straat. Dat probleem is door 100hoog handig aangepakt. De plint horizontaal, zoals de gebouwen om 100hoog heen, de parkeergarage netjes op de hogere verdiepingen weggestopt, en erop de toren die door het heldere uiterlijk niet wegvalt tussen al het gele, blauwe en rode lawaai erom heen. Het is wel te hopen dat er huurders voor de winkels op de begane grond zijn.
‘Van veraf groots’
Om terug te komen op Michael Speaks’ uitspraak (‘Rotterdam, van veraf groots, van dichtbij doods’): 100hoog is hier een prettige uitzondering op. Van veraf een duidelijk gebaar, niet te lomp maar ook niet te gezocht, en van dichtbij herkenbaar en goed aangesloten op de straat. Wat dat betreft past het gebouw beter bij zijn verre vrienden het Groothandelsgebouw en de Rotterdam, dan de naaste buren: de Coopvaert, waar de bakstenen halverwege op (b)leken te zijn, en de Red Apple, waarvan van dichtbij bekeken het roodverloop toch vooral suggereert dat de verffabrikant z’n kwaliteitscontrole maar eens moest aanscherpen.
Hoog Van De Toren Dit artikel is onderdeel van het dossier ‘Hoog van de Toren’. Hierin recenseert Vers Beton recent opgeleverde bouwprojecten in de stad. Geen sterren of ballen, wel handvatten voor een gefundeerde mening over architectonische nieuwkomers, originele invalshoeken en oog voor de impact van gebouwen op hun omgeving.
