Gino duikt op: bij de Anonieme Alcoholisten

Gino van Weenen heeft een fascinatie voor mensen. In alle lagen van de bevolking zijn er groepen en beroepen, maar ook plekken waar je grenzeloos nieuwsgierig naar kunt zijn. Nina Fernande maakt illustraties bij zijn verslag. Deze week brengt hij tijd door bij een ontmoeting van de Rotterdamse Anonieme Alcoholisten.

Iedereen kent de Anonieme Alcoholisten, kortweg de AA. Van horen zeggen, van televisie en film. Zelfhulpgroepen waar mensen elkaar helpen om verslaving te overwinnen. Maar kloppen de clichés ook? Ik ging op de open avond van één van de vier groepen in Rotterdam langs om dat te testen.
Bij binnenkomst word ik ontvangen door een duo dat al langere tijd bij de groep hoort. Naast mij is er nog iemand anders voor het eerst. Het heeft deze man veel moeite gekost naar hier te komen. Voor veel alcoholisten is deze eerste stap dan ook de moeilijkste: toegeven dat je een probleem hebt en actie ondernemen. Het ontvangstcomité voorspelt dat ik verhalen ga horen die mij zullen doen twijfelen over mijn eigen alcoholgebruik.
De ruimte waar de meeting is oogt vrij standaard: een vergaderopstelling in een U-vorm. Er zijn elf andere mensen, van uiteenlopende leeftijden. Geen jongeren. Er is een voorzitter maar de setting is informeel, als vrienden onder elkaar. Er wordt koek uitgedeeld, een van de leden viert een verjaardag. Niet qua leeftijd, maar omdat hij een jaar ‘droog’ is. Droog betekent niet drinken, nuchter zijn is weer een stap verder. Dan denk je er ook niet meer aan. Een groot verschil. Het nuchter worden duurt volgens de groep soms jaren. Op een bord prijkt de leus “nuchter leven is een feest”. Precies het tegenovergestelde van wat ik denk als ik weer eens dronken op straat waggel.
Het verhaal dat mensen vertellen begint steevast met de bekende woorden, “hallo, ik ben {vul maar in} en ik ben alcoholist”. Als observator hoef ik de woorden niet uit te spreken, ik was vrij om te delen wat ik er van vind. Ik kon niet anders dan bewondering uitspreken over dat wat ik gehoord had. De verhalen zijn open, eerlijk en worden in een beschermde omgeving vertelt zonder oordeel. Meerdere malen werd er kritiek geuit op de Boumankliniek, waar veel verslaafden naar worden doorverwezen. Voor deze groep mensen werkte hun methode niet. Het contact met gelijken, die precies weten wat ze doormaken, is essentieel.
Ook mij wil de groep helpen. Of ik een daadwerkelijk probleem heb, weet ik niet. Zo voelt het in ieder geval niet. Toch heeft de avond effect gehad – ik had beduidend minder zin in alcohol dan normaal.