Bericht van een anonieme cokeverslaafde

Naar aanleiding van het artikel over de Anonieme Alcoholisten in Rotterdam, kreeg Vers Beton een inzending binnen van een anonieme ex-cokeverslaafde. Hij vertelt wat er vooraf gaat aan het uitspreken van de zin “Mijn naam is.. en ik ben verslaafd.” Over hoe het hemelse Rotterdam in een hel kan veranderen.

“Ik ben geboren en getogen in Rotterdam. Ik hou van deze stad. Maar de stad herinnert mij ook aan mijn slechte dagen. De pinautomaten waar ik radeloos mijn rekening leegtrok, de plekken waar ik stiekem met mijn dealer afsprak. De stad waar ik zoveel van hou, draagt de littekens van mijn verslaving.
Mijn verslavingsgevoeligheid kwam al tot uiting op het schoolplein. Ik hoorde bij de rokers en al snel bij degenen die ook af en toe een jointje opstak. ‘Pretsigaretten’, noemden we dat. In mijn studententijd stond de drank centraal. Dat hoort erbij, dacht ik, want mijn studiegenoten zopen net zo hard mee. Maar waar mijn vrienden het bij één stapnacht per week hielden, was mijn week een aaneenschakeling van zuip- en blowpartijen. Zo blauw als een aap struinde ik van kroeg naar kroeg.
Het laatste jaar van mijn studie kwam de kabouterpost. Zo noemden we de kleine envelopjes waarin dealers hun coke verkochten. Tot dan toe was ik pertinent tegen harddrugs, maar de drank had mijn eigen wil aan de kant gezet. Ik liet me meevoeren in de euforie van reeds gebruikende vrienden. Bulls-eye. Bingo. Hatsiekiedee. De eerste snuif was een voltreffer van jewelste, ik was direct verliefd op deze substantie. Gelukkig hield ik het nog wat in toom omdat mijn financiële middelen niet toereikend voor grootverbruik waren.
Dat veranderde toen ik een goede baan kreeg in Rotterdam. Mijn recreatieve gebruik begon zich te ontwikkelen tot routinematig gesnuif. Met coke lukte het me ook langer door te drinken. Ik kocht mijn spul niet meer in de kroeg, maar bij een vaste dealer die het op een scooter vanuit Zuid kwam brengen. De ontkenning dat ik een probleem had, was net zo sterk als mijn obsessie voor kabouterpost.
Het hek ging van de dam toen ik in 2005 een betere baan kreeg en nog meer ging verdienen. Als ik niet gebruikte, dacht ik aan het halen van coke en als ik aan het gebruiken was, had ik meer nodig. Ik gebruikte allang niet meer in een sociale context, het gebruik zonderde mij juist af van vrienden en familie.
Ik bleef doorwerken. Maar na een snuif kwam er niets tastbaars meer uit mijn handen en werd ik argwanend naar mijn collega’s, bang dat ze mijn gebruik door zouden hebben. Ik ontwikkelde ook de gewoonte om met grote pupillen bestemmingsloos door het land te toeren in mijn auto. Het liefst reed ik over landweggetjes in de Hoeksche Waard. Relaxt was dat niet – voortdurend keek ik in mijn achteruitkijkspiegel, bang om gesnapt te worden door de politie.
Diverse stoppogingen heb ik op eigen houtje ondernomen, maar telkens faalde ik. Begin 2010 zat ik emotioneel en financieel aan de grond. Ik was zo bang om alles te verliezen en de enige manier om dit gevoel te verdoven, was het gebruik van coke. Ik probeerde de schijn nog op te houden, maar mijn smoezenboek was uit. Het kon niet meer. Ten einde raad heb ik mijn vrouw verteld waar al het geld heen ging. Daarna volgden familie en vrienden.
Ik besloot met professionele hulp af te kicken. Ik koos voor een kliniek in het Groothandelsgebouw. Tien weken lang, twee avonden in de week. Ik mocht ook niet meer drinken. Dat viel me misschien nog wel zwaarder. Maar het kon niet anders, want alcohol opende de deur naar mijn cokegebruik.
Inmiddels ben ik vier jaar clean. Elke week ga ik naar de Coke Anomynous, de CA, in Rotterdam. Vroeger dacht ik dat mijn verhaal uniek was, maar door het programma van CA heb ik veel mensen met soortgelijke ervaringen leren kennen.
CA is een zusterorganisatie van de Anonieme Alcoholisten (AA) en werkt ook volgens het AA Big Book. ‘Mijn naam is … en ik ben verslaafd’, zo begon dus ook ik op de CA-meeting. Voor anderen gedoodverfd, er wordt lacherig over gedaan. Maar het zijn juist deze woorden die je op de feiten drukken. Het bezoek aan CA-meetings is voor mij nu een rustpunt in de week, en een moment van reflectie: waar ik vandaan kom. En een waarschuwing voor de hel waar ik weer in terecht kan komen.
Samen met andere verslaafden kan ik nu mijn gevoelens, angsten en problemen bespreken zonder veroordeeld te worden. Hier is iedereen gelijk. Jong of oud, man of vrouw, uit de goot of succesvol ondernemer, snuiver of drinker, het maakt niet uit. Herstellen doe je niet in je eentje. Het grootste respect heb ik voor jonge mensen die schuchter hun eerste stappen in de meetings zetten. Ik hoop dan altijd vurig dat hun die lijdensweg van extra jaren actieve verslaving bespaard blijft.
Geheelonthouding houdt mij op het rechte pad. Ik moet waakzaam blijven, want mijn verslaving blijft op de loer liggen. Voortaan snuif ik geen lijnen, maar blijf ik erbinnen. Als nuchter mens is Rotterdam weer de hemel voor mij en zie ik al het moois dat het leven te bieden heeft.”