Karin gaat elke twee weken op zoek naar de gezichten en verhalen van Rotterdam. Deze week: het Naaicafé op de Hoogstraat. “Het is onwijs leuk om iets te dragen dat je helemaal zelf gemaakt hebt.” Met foto’s van Geertje van Achterberg.
De winkelbel rinkelt bij het opengaan van de deur. In het Naaicafé van Caroline Vogel heerst een gezellige bedrijvigheid. De gearriveerde cursisten zitten al aan de koffie en Caroline treft de laatste voorbereidingen voor de ochtend. Modellen van jurkjes hangen aan de muur en dienen, evenals de modebladen op tafel, als voorbeeld en ter inspiratie. In het midden van de ruimte staan hoge verrijdbare kniptafels. Naai- en lockmachines staan langs de wand opgesteld. Lappen en rollen stof, fournituren en potjes met knopen, kantjes en bandjes maken de entourage compleet.
Van plicht naar hobby
Zelf kleding maken was ooit de normaalste zaak van de wereld, en voor veel gezinnen financieel noodzakelijk. Goedkope kleding was simpelweg niet voorhanden. Door economische vooruitgang en technische innovaties nam deze noodzaak rond de jaren 60 en 70 af. Sinds die tijd is handwerken geen plicht meer, maar een hobby. Een steeds populairder wordende hobby, zo blijkt. Caroline: “Nu zijn er heel veel naaicafés in Nederland, maar toen ik dit zeven jaar geleden opende was ik de allereerste in het land.” Caroline, van huis uit kostuumontwerpster, gaf daarvoor al naailessen aan huis. Ruimtegebrek en opgroeiende kinderen voor wie ze niet meer elk moment thuis hoefde te zijn, deden haar besluiten haar grenzen te verleggen. “Ik had gehoord over een vrouw die haar naaiatelier met een busje naar Berlijn reed en daar een naaicafé opzette. Dat was het eerste naaicafé ter wereld. Dat is het, dacht ik meteen.”
Raad en draad
Het concept van het Naaicafé is even eenvoudig als ingenieus. Caroline: “Ik zeg altijd, vergelijk het maar met een internetcafé, maar dan met naaimachines.” Wie even een losse zoom wil vastzetten, gordijnen moet inkorten of een broek wil innemen, kan hier terecht. De koffie staat altijd klaar. Daarnaast worden er cursussen gegeven. Of je nu een beginner bent en geen idee hebt hoe een naaimachine werkt, of juist over meer kennis en ervaring beschikt: iedereen loopt na een tijdje met een eigen creatie de deur uit.
Caroline en compagnon Marie Louise staan de naaisters vandaag met raad en draad bij. Alleen vrouwen? Vandaag wel. Hoewel er ook heus wel mannen komen, zo verzekert Caroline. Stagiair Behzad, student van de opleiding Mode aan het Albeda College, vormt het levende bewijs. Ook hij ondersteunt de cursisten en laat ondertussen vol trots een door hem gemaakt rompertje zien.
Niet goedkoop, wel leuk
Kleding maken is niet goedkoper dan kleding kopen. “Wij kunnen de stoffen nooit goedkoper inkopen dan bijvoorbeeld Primark”, aldus Caroline. Wat zijn anno 2014 de drijfveren om zelf achter de naaimachine te kruipen?
Cursist Marloes denkt even na over die vraag. “Ik vind het gewoon ontzettend leuk om iets te maken dat in je hoofd zit, en dat je in de winkels niet kunt vinden.” Ze legt de laatste hand aan haar blauwe kokerrokje. Een kantje om de split maakt het helemaal af. Marloes: “Het jurkje dat ik nu aan heb is ook zelfgemaakt. Het is onwijs leuk om iets te dragen dat je zelf gemaakt hebt. Helemaal uniek.”
Iraya combineert het aangename met het nuttige. “Het is moeilijk om leuke kleding in mijn maat (34) te vinden. Dus toen besloot ik op een dag om zelf kleding te gaan maken.” Ze lacht om de herinnering. “Maar ik kon het helemaal niet! Tijdens het naaien van een jeans raakte ik zo gefrustreerd, ik smeet bijna de spullen door de woonkamer. Toen heeft mijn vriend me aangemeld voor deze cursus, als cadeau.” Inmiddels werkt Iraya aan een kort gevoerd winterjasje. Het ziet er ingewikkeld uit.
Creatieve uitlaatklep
Dee Dee is één van de beginners in de groep. Ze is werkzaam als consulent bij de Gemeente Rotterdam, maar momenteel ijverig bezig een grijze wikkelrok in elkaar te zetten. “Ik zocht een manier om mijn creativiteit kwijt te kunnen”, vertelt ze. “Ik heb een heel leuke baan, maar kreeg meer en meer de behoefte om iets met mijn handen te doen.” Marie Louise helpt haar met het opzetten van de draad en wacht geduldig tot de draad door het oog van de naald zit.
Monique, druk doende met een halve spijkerbroek en een naaimachine, heeft een bijzonder doel voor ogen. Tijdens een vakantie in Venetië raakte ze gefascineerd door de kostuums van het Carnavalsfeest. “Met die mooie maskers en gewaden. Het idee ontstond om zelf zo’n kostuum te maken, en daarmee naar het Carnaval te gaan. Dat werd dus een uitdaging!” Of het er ooit nog van komt, who knows, maar leuk is het wel. “Naaien is ook ontstressend”, meent Monique. Net op dat moment ontstaat er een probleem. (lacht) “Tenminste, als het goed gaat dan!”
Voor Saskia staat er veel op het spel. Ze komt later binnen en buigt zich samen met Caroline over een ingewikkeld patroon voor een zomerjurkje. Ze hoopt op een dag haar geld te verdienen met ontwerpen en naaien. “Ik heb alle cursussen die er zijn in moordend tempo doorlopen. Ik ga er echt helemaal voor!” Saskia, werkzaam in de zakenwereld, volgt nu haar hart. “Daar moest ik wel eerst 36 voor worden (lacht). Ik heb altijd een passie voor tekenen gehad, maar ik wist nooit wat ik daar mee kon. Nu dus wel. Het gaat er om dat je weet wat je wilt en dat je daar helemaal voor gaat.”
Moestuin
Of je nu op zoek bent naar een creatieve uitlaatklep, een exclusief kledingstuk of het verwezenlijken van een droom, over één ding zijn de vrouwen het eens: naaien is leuk! Caroline begrijpt waarom. “Het is hetzelfde idee als het zelf telen van groenten en fruit in een moestuin. Mensen vinden het tegenwoordig leuk om iets van a tot z te maken en bij het hele productieproces betrokken te zijn. We willen duurzame producten, en weten waar producten vandaan komen.” Een tegengeluid tegen het dwangmatig en veelvuldig consumeren en de arbeidsomstandigheden in lagelonenlanden? “Dat geloof ik wel. Vaak koop je slechte kwaliteit omdat het allemaal zo goedkoop mogelijk moet. Door kleding zelf te maken weet je van top tot teen wat je aan hebt en van welke kwaliteit het is.”
Nog geen reactie — begin de discussie!