Ter ere van de opening van het nieuwe Centraal Station op 13 maart vroeg Vers Beton vijftien beeldmakers om vanuit hun expertise alle facetten van het nieuwe station te laten zien, waarna evenveel redacteuren de beelden aanvulden met hun interpretatie. Tijdens de openingsweek tonen we elke dag drie beelden en hun bijbehorende verhalen. Welkom bij ons Centraal.
Menno van der Meer
Ik ben in mijn korte leven nogal honkvast gebleken. Het idee van Rotterdam verlaten, zelfs voor eventjes, veroorzaakt bij mij steevast een onbehaaglijk gevoel. De stad voelt als een warme betonnen deken, troostend en vertrouwd. Misschien is het de hoogbouw, waardoor je altijd het gevoel hebt beschermd te worden door reuzen.
Zo nu en dan voel ik me avontuurlijk en stap ik op de trein. Ik voel me dan een heuse globetrotter, met mijn chai latte in de hand, krant onder de arm. Het fijnste aan zo’n avontuur is wat mij betreft de terugreis. Dat moment dat je het station ziet opdoemen in de verte. Het Nationale Nederlanden gebouw dat glinstert in de zon. De conducteur die met een stevig accent roept: “Rrrrotterdam Centraal.” Zo modern als het nieuwe station is, zo oud is mijn gevoel van thuiskomen.
Tekst: Tara Lewis
Rachel Sender
Ik vond het altijd een koddig idee
Rotterdam een metropool.
Zeker omdat we een skyline hebben?
Dat is gewoon toeval.
Een combinatie van bouwlustige ambtenaren en een arbeidersethos.
Rotterdam een metropool. Wat een gelul.
Ben je wel eens in Crooswijk geweest?
En toen was het Centraal af en toen snapte ik het.
Wat groots en weids en werelds is het hier, in Rotterdam.
Overal zijn er mensen in deze hal en toch is het niet druk.
Zijn het eigenlijk wel mensen, of vallen kosmopolieten in een andere categorie?
Tekst: Anneke Kortleve
Rosanne Dubbeld
Het is de duif die roept
Ik vertrek van hier om te blijven
Geen reis meer verder dan de tunnel
Dit plein is mijn geplaveide spiegel
Hij pikt een pasta, patatje, pinda
Schuilt wat voor de regen en roekoet
Nooit echt weg, geen chipkaart, nooit saldo
Slechts een lamme vleugel en half pootje
Als je er dan toch bent fluistert hij
Schrijf dan over mij en het dak
De schuifdeuren die piepen van nieuw
Het went wel, geef het even
Schoon is het er nog wel
Maar dat duurt niet lang meer
Je trekt graag sporen
Niet alleen van 2a naar 14b maar verder
Dit is voor de stad het begin
Soms het einde, voor mij een constante
Zie mij hier en zwaai naar me
Roekoe
Tekst: Gino van Weenen
Nog geen reactie — begin de discussie!