Ter ere van de opening van het nieuwe Centraal Station op 13 maart vroeg Vers Beton vijftien beeldmakers om vanuit hun expertise alle facetten van het nieuwe station te laten zien, waarna evenveel redacteuren de beelden aanvulden met hun interpretatie. Tijdens de openingsweek tonen we elke dag drie beelden en hun bijbehorende verhalen. Welkom bij ons Centraal.
Anniek Tijmes
Stations zijn vreemde plaatsen. Ingericht en ontworpen om mensen zo snel mogelijk van A naar B te verplaatsen, zijn ze tegelijk symbool voor contemplatie, naar de einder turen, eindeloos wachten op een persoon die nooit zal komen. Of wacht even – misschien juist wél. Dromen is soms ook durven.
Op een dag weet je het – in plaats van de sprinter naar Den Haag pak je de trein die je naar de verst mogelijke bestemming brengt. Daar eenmaal aangekomen zul je je hele tegoed van de bank opnemen en wéér een trein nemen naar de verst mogelijke bestemming. Pasjes en paspoort laat je achter. Zinloos gedoe. Wat je precies bewogen heeft dit te doen weet je niet, maar een ding is wel duidelijk: het is een enkele reis. Jou zien ze niet meer terug. Je zat in de tram, keek naar het gezicht van een mooi meisje en kon alleen maar denken: ‘ik heb geen idee waarvoor ik ’s ochtends opsta, en geen idee waarom ik ’s avonds weer ga slapen.’ Dat je geliefden zich zorgen zullen maken is vervelend, maar dit is een noodzakelijk offer. Dromen is soms ook aan jezelf denken.
Ergens in het buitenland begint een nieuw hoofdstuk in je biografie. Sterker – het is een heel nieuw boek. Je neemt het simpelste baantje wat je kunt vinden. Bier schenken. Surfplanken verhuren. Je trouwt de mooiste vrouw die je kunt vinden. Je verwacht niets meer van het bestaan en je sterft op je 71e aan een hartstilstand. Je stond net je huis te schilderen, in de zon. Je wordt gevonden door je dochter en op je begrafenis zingt je kleinkind een lied. Je vrouw huilt zachtjes maar weet ook: dit was geluk. Dromen is soms heel simpel.
Tja. Als het maar zo kon zijn. Leven als een personage uit een roman van Paul Auster. Helaas weet je beter, al zit er ook een bitterzoete acceptatie in je hoofd. Je ritst je jack dicht, je klemt je vast aan je kartonnen beker met koffie en stapt in de trein. Dromen is soms tevreden zijn met wat je hebt.
Tekst: Vincent Cardinaal
Menno Bouma
Hoe heerlijk is het huidje van ons nieuwe Centraal Station! Toen de eerste stukken van de bekleding zichtbaar werden, waren de meningen verdeeld. Het zou op gekreukeld aluminiumfolie lijken, of isolatiemateriaal. Sommigen konden niet geloven dat het de daadwerkelijke afwerking was.
Maar die kritiek is verstomd nu het grote geheel af is. Het is simpelweg mooi. De golfjes in het metaal doen denken aan een meertje waar een lentebriesje overheen waait. Glanzend, maar niet spiegelend. Niets in het bestaan verloopt zonder kreukels, van die illusie berooft het leven ons vanzelf. Rimpelloos spiegelend is achterhaald. Dat laat het station aan zijn buurman over.
Tekst: Fay van der Wall
Ruben Hamelink
Het is weg
Het is kwijt
Die tijd dat ik met vriendinnen van de middelbare school
Afsprak bij de Bruna in die tijdelijke blauwe keet
Ik weet nog hoe ik daar stond
Geen beltegoed dus alles hing af van die boekwinkel
We zouden naar Amsterdam gaan
Of naar het strand
Spannend
Om me heen veranderde het station, werd nieuw gebouwd
Maar ik besefte dat eigenlijk vorige week pas
Drentelend langs de toegangspoortjes van het nieuwe station
Bang dat diegene met wie ik afgesproken had langs me heen zou glippen
Het is weg
Het is kwijt
Die Bruna
Die tijd
En ik moet nodig op zoek naar een nieuw meeting point.
Tekst: Myrta Otten
Al één reactie — discussieer mee!
Even een ontboezeming van persoonlijke aard. Mijn opa zaliger, wie mij op mijn derde zei dat ik voor Feyenoord worden moest, was een amateurfotograaf. Donkere kamer, chemicaliën, dat werk.
Ergens begin jaren ’90 nam hij me mee naar Rotterdam – zijn Rotterdam. Hij hield er sowieso van moderne architectuur te fotograferen en ik weet nog hoe ik me stierlijk zat te vervelen omdat hij de spiegeling in het Nationale Nederlanden-gebouw uit een net andere hoek wilde vastleggen.
Wat ik maar zeggen wil: mooie foto Menno.