Dit is ons Centraal #1

Ter ere van de opening van het nieuwe Centraal Station op 13 maart vroeg Vers Beton vijftien beeldmakers om vanuit hun expertise alle facetten van het nieuwe station te laten zien, waarna evenveel redacteuren de beelden aanvulden met hun interpretatie. Tijdens de openingsweek tonen we elke dag drie beelden en hun bijbehorende verhalen. Welkom bij ons Centraal.

Florian Braakman

‘Rotterdam Centraal’. Het is dat het er wit op blauw staat, maar geloven doe ik het niet wanneer ik hier tijdens een koude novembernacht in 2012 de trein uitstap.
Het ruikt hier naar nieuwigheid. Afzetlint voor een nog niet werkende lift. Een ongenummerd perron. Een net in de verf gezette trap, waaronder met grote letters ‘NAT’ staat geschreven. De officieuze heropening van het station overvalt me. Ik voel me ontheemd.
Dit station is nog even van de bouwvakkers die hier jarenlang de dienst hebben uitgemaakt. Kijk ze lopen met hun gele helmen, in groepjes door de stationshal. Straks moeten ze het weer aan de NS overlaten. Reizigers nemen de perrons weer in.
De stapels tegels en loshangende kabels zijn de laatste strohalmen waaraan de mannen hun macht ontlenen. Laat het nog maar even zo. Zolang ik nog ergens een natte T ontwaar, weet ik tenminste dat ik op het juiste station bent uitgestapt.
Tekst: Iris van der Spoel

Victor Wollaert

De marketingmachine van Rotterdam draait op volle toeren. Niet voor niks… Een nieuw ‘pareltje’ is ontsproten in de Maasstad. Hét Centraal. Het werd ook wel tijd dat het op de schop ging. Het was wat aggenebbis, op z’n zachts gezegd.
En nu komen alle toeristen aan in – jawel, Rotterdam staat op het punt ‘ontdekt’ te worden – een architectonisch hoogtepuntje.
Hoewel, niet iedereen is zo lyrisch over dat nieuwe Centraal. Die haaienbek? Steriel, tochtig, niet gezellig… Maar voor gezelligheid komen we niet naar Rotterdam. Hier is alles groot, groter, groots.
Gelukkig wordt er voornamelijk aan de liefhebbers gedacht. Die kunnen na de opening linea recta naar de VVV om het nieuwe station zelf thuis na te bouwen. Tegenwoordig zijn we gewoon tróts op de Maasstad. En voor dat eeuwige Rotterdamse gezeik? Daar is op dit nieuwe Centraal geen plek meer voor…
Tekst: Celeste Boddaert

Edwin van de Velde

Ik wist eigenlijk nooit waarom de Amerikaanse kunstenaar Andy Warhol een canvas maakte met afbeeldingen van tweeëndertig blikjes Campbell-soep. Ik dacht namelijk altijd dat het een kritische uitvergroting was van de beeldmerken waarmee we omringd worden sinds het industriële tijdperk de voedingsindustrie bepaalt, maar dat blijkt dus niet waar te zijn.
Laten we even naar de tekening kijken. Hij is gemaakt door Edwin van de Velde. Hij gaf hem de titel ‘Vreetstraat Rdam CS’, als verwijzing naar de doorloophal met al zijn boodschappen-, koffie- en snacktentjes.
Een leeg, plat getrapt blikje Coca Cola: dat is wel het eerste waar je aan denkt als je het beeld even in je opneemt. Vanwege de dominante kleur rood, denk ik. Maar ja, dat is nu juist het rare. Zo’n verkreukeld colablikje staat er helemaal niet bij. Wel zien we een goedkope, kartonnen milkshakebeker van de Burger King, een broodzakje van de HEMA en een rijstkubusje van YamYam. Dat zijn allemaal verwijzingen naar etenswaren van ketens die geproduceerd zijn voor massale consumptie. Je kunt ze op elk groot treinstation kopen.
Tegenwoordig kun je ook chocola kopen in de vorm van de haaiebek, of de kapsalon, zoals het nieuwe Centraal Station genoemd wordt. De massaproductie slaat dus ook al toe in de architectuur.
Als Warhol nog geleefd had, had hij dat vast mooi gevonden. En als hij hier nu zou wonen, zou hij vast een schilderij à la Campbell’s Soup Cans maken, maar dan van tweeëndertig haaienbekken.
Waarom?
Daar ben ik net achtergekomen via de website van het MOMA in New York. Dit is wat hij dan gezegd zou kunnen hebben, ter verklaring: “I used to go to Rotterdam Central Station every day to take the train, for 20 years, I guess, the same thing over and over again. Someone said my life has dominated me; I liked that idea.” Hij vond het dus juist wel goed, die massaproductie. Lekker veel van hetzelfde.
Tekst: Lucette Mascini