Susan Bijl: ‘Wereldberoemd in Rotterdam’

Vers Beton maakt in samenwerking met Rotterdamse Nieuwe een interviewreeks met jonge beeldbepalende ondernemers in Rotterdam. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom kozen ze voor Rotterdam? In deel tien: Dore van Duivenbode ontmoet Vincent van Duin en Susan Bijl van lifestylemerk ‘Susan Bijl’.
Ze bestaan sinds 2003 en zijn tegen de veertig. Ze zijn beeldbepalend. Zeker in Rotterdam, waar je hen veelvuldig tegenkomt; de gekleurde nylontassen van Susan Bijl. Met schuine streep als vlaggenschip.

Hun werkruimte bevindt zich op de bovenste verdieping van een voormalig schoolgebouw in het Oude Noorden. De studio is gevuld met dozen, welke weer gevuld zijn met tassen. Aan de tafel in het midden Susan, Vincent en hun stagiair. Aan de tafel bij het raam de naaimachinereparateur. Het was tijd voor een onderhoudsbeurt. De nieuwe prototypes moeten immers worden gemaakt. Iedere dag zit Susan even achter het apparaat. ‘Maar, ik ben er veel te ongeduldig voor. Het is te priegelig werk voor mij.’ Susan Bijl van Susan Bijl houdt niet van getut.
Wiens ingeving was het Susans naam te gebruiken?
Susan: ‘Die van Vincent. Ik weet nog dat ik dacht: wat een slecht idee. Maar goed, toch maar gedaan. Het plan was na de eerste productie iets anders te gaan doen. Ik zag die tas als een tijdelijk project.’
Waarom een slecht idee?
Susan: ‘Ik wilde mijzelf niet perse aan deze tas koppelen. Het is zo definitief. En mocht het bedrijf ooit overgenomen worden, dan kleeft mijn naam er nog steeds aan. We zijn onlosmakelijk verbonden. Die tas, dat ben ik en ik ben die tas. Maar, het is ook één van onze slimste zetten geweest. De naam maakt het bedrijf persoonlijk.’
Vincent: ‘Ik probeer de originele naam van de tas, The New Shoppingbag, er in te houden, maar dat lukt matig. Hij is ook veel te lang, dat werkt niet. Mensen willen Susan Bijl of Suus-tas zeggen.’
Wat doen jullie?
Susan: ‘Wij maken producten. Met de tas, The New Shoppingbag, als bekendste product.’
Altijd al tassen willen maken?
Susan: ‘Nee, helemaal niet. Ik maakte deze tas in eerste instantie voor mijzelf en voor vriendinnen. Ik naaide ze zelf. Alle tweehonderd. Die verkocht ik binnen mijn eigen netwerk. Dat ging snel. Dus een paar duizend búiten mijn netwerk zou ook wel lukken. Ik leende geld binnen de familie en ging aan de slag. Daarna zou ik iets anders gaan doen. Ik wilde productontwerper worden, geen tassenontwerper.’

Inmiddels ben je niet alleen tassenontwerper, maar ook ontwerpster van deze ene tas…
Susan: ‘Soms denk ik: jezus, heb je die tas weer. Daar kon ik vroeger wel eens van balen. Inmiddels zien we in dat deze tas meer is dan dat. Het is een tas, maar ook een merk. Eer wij dat door hadden waren we tien jaar verder. Terwijl we al in 2004 andere producten ontwierpen zoals rugzakjes. Die halffabricaten liggen nog steeds in de kast. We vonden ze niet goed genoeg. We wilden van alles, maar waren er nog niet aan toe.’
Vincent: ‘Nu zitten we in de vervolgfase. Na tien jaar zijn wij ons ook gaan afvragen wat ons doel eigenlijk is. We zijn niet ontzettend commercieel. Maar ja, als dat je doel niet is, wat dan wel? Het gaat ons niet om het verkopen van zoveel mogelijk tassen, wel willen we de grens over.’
Susan: ‘Nu zijn we toch een beetje wereldberoemd in Rotterdam. De meeste tassen verkopen wij hier. Een goeie tweede is Tokyo. We willen uitbreiden, maar op onze manier; met bedrijven die dezelfde visie hebben. Ik heb niet zoveel met de H&M’s van deze wereld. Liever een paar goede tassen, dan honderd plastic tasjes. Ondanks dat ik spullen maak, wil ik consuminderen.’
Waarom kopen zoveel mensen deze ene tas?
Vincent: ‘Ik denk omdat hij plezier uitstraalt en je er een statement mee kunt maken. Ook als je een saaie kantoorman bent.’
Susan: ‘En er zit een praktische kant aan. Hij zit je niet in de weg, is licht en kan veel volume hebben. Het is de Rolls Royce onder de eco-bags.’
Hoe Rotterdams is jullie bedrijf?
Susan: ‘We zijn hier begonnen. We kenden de winkeliers, onze afnemers waren familie en vrienden. Dat sociale aspect hoort bij ons en bij het merk. Het is er ook de tijd naar. Consumenten hebben geen zin meer in onwijze marketing. Je wilt dat iets echt is. De keuzes die wij voor het merk maken, maken wij privé ook. In ons werk zijn wij onszelf. In die zin is het merk net zoals de stad; authentiek.’
Geen dikke marketingsaus, wel een strategie?
Susan: ‘In het begin was alles aan het merk persoonlijk en stonden wij op iedere foto. Daar willen we vanaf. De website is nu commerciëler. Toch twijfel ik vervolgens weer of het niet té is. Dat persoonlijke tintje past bij het merk.’
Hadden jullie vanaf het begin af aan een businessplan?
Susan: ‘Nee. Eigenlijk zijn we achterstevoren begonnen. Ik maakte wat van die tassen en ben ze op grote schaal in China gaan produceren bij een fabriek die voor ons goed voelde. Daarna zijn we op zoek gegaan naar verkooppunten. Ik was net bevallen van ons eerste kind en dacht dat het handig was om met hem door Nederland te rijden en langs winkeliers te gaan. Dat bleek lastiger. Toch lukte het. Binnen anderhalf jaar lagen alle dertienduizend tassen in winkels. Je moet je niet teveel inkaderen, daarmee beperk je jezelf.’
Slimste zet, grootste fout?
Vincent: ‘Die naam dus, die werkt twee kanten op. Waarmee ik bedoel dat het persoonlijke, en dat wij altijd onszelf willen blijven, ook een zwakte kan zijn. Want hoe houd je dat vast als je de grens over wilt? Onze kracht is dat de lijntjes kort zijn, maar als je in Japan verkoopt lukt dat niet meer, dan moet je dingen uit handen geven. Het merk en de ambitie om te groeien moeten zich aan elkaar aanpassen.’
Wat is af en toe frustrerend?
Susan: ‘We zitten nu tien jaar in dit pand en ieder jaar is er spanning of we kunnen blijven, en dus de zoektocht naar een andere plek. Wat we merken is dat de gemeente creatieven het liefst bij elkaar wegstopt, zoals onder de Hofbogen. Dat ziet er immers een stuk leuker uit dan een rij belhuizen. Tót een gebied loopt, dan gaan de huren omhoog en moeten we er weer uit. Zo worden creatieven een beetje misbruikt. Ik geloof juist in de kracht van het mixen. Biedt als gemeente ook de mogelijkheid om in het centrum te zitten.’
Susan Bijl, wat gaat het ons brengen?
Susan staat op en pakt een prototype. Ze trekt hem over haar hoofd. ‘Een poncho. Als je hem terugvouwt zit hij in zo’n zelfde tasje.’ Ze loopt naar de naaimachine. ‘En deze, een laptophoes.’’Inclusief schuine streep. Daarnaast een zelfde, kleinere hoes. ‘Voor de Ipad./ Susan lacht. ‘Susan Bijl 2.0 worden producten voor dagelijks gebruik. Zo ben ik tóch geworden wat ik altijd al wilde; productontwerper.’
Over deze serie Deze interviewreeks met jonge beeldbepalende ondernemers in Rotterdam is tot stand gekomen in samenwerking met Rotterdamse Nieuwe. (Wat betekent dit?) R’damse Nieuwe is een community van ondernemende Rotterdammers tussen de 18 en 35 jaar die zich inzetten om de stad bruisend en aantrekkelijk te maken. Rotterdamse Nieuwe adviseert de Economic Development Board Rotterdam en het college van B&W. Wil je op de hoogte blijven van de activiteiten van Rotterdamse Nieuwe, meld je dan hier aan.
Rotterdamse Nieuwe en Vers Beton zijn altijd op zoek naar inspirerende jonge ondernemers en initiatieven om over te publiceren. Ben of ken jij een interessante Rotterdamse ondernemer die aandacht verdiend? Mail dan naar: [email protected].