Ga naar de inhoud

In de rechtbank: De camera kijkt mee

Voor Vers Beton bezoekt Anneke Kortleve om de week een rechtszaak die veel over het stadse leven onthult, maar nauwelijks persaandacht trekt. In aflevering 3: camerabewaking. Of: hoe Michelle (19) hoofdagent Wessel sloeg onder toeziend oog van de camera.

Michelle
Michelle

“Michelle, u wordt ervan verdacht op 28 januari 2012 hoofdagent Wessel te hebben mishandeld. U zou hem, volgens zijn verklaring, in de schaamstreek hebben getrapt en hem met uw handen een klap hebben gegeven tegen het hoofd en de kaak.”
Michelle zit bewegingloos voor de politierechter in Rotterdam. Ze heeft haar rechterbeen over haar linker geslagen, haar schouders zijn opgetrokken. Ze is niet oud, ze was net een half jaar meerderjarig toen ze haar vermeende strafbare feit beging. Ze reageert niet op de aanklacht die de rechter opleest. De rechter buigt zich naar voren. “Michelle, kunt u zich vinden in de beschuldiging van de officier van justitie?” Michelle schudt haar hoofd. Hij vraagt het haar nogmaals. Dwingender. “Heeft u het gedaan?” Michelle zegt zachtjes nee.
“Goed”, zegt de rechter. “U kwam uit een café op het Stadhuisplein. U had twee Bacardi-cola en een sambuca op. Uw vriendengroep kreeg ruzie met een groep studenten, waarna de politie ingreep en een van de jongens pakte. “Bij de keel”, zegt Michelle opeens hardop, “maar dat was de verkeerde. Ik riep dat hij de verkeerde had. En toen duwde de politieman mij weg.”
Hyperventilatie
“De politieman ging meteen duwen?” Michelle antwoordt niet. “Als u het niet meer weet, moet u dat zeggen”, voegt de rechter eraan toe. Plotseling begint Michelle zwaar te ademen. Haar advocate staat op en loopt naar Michelle. De enige twee bezoekers uit het publiek praten vanuit de zaal op Michelle in. “Michelle, rustig meid, het komt wel goed”, zegt een hoogblonde vrouw met een diep Rotterdams accent. De advocate van Michelle aait over haar rug en vraagt de rechter om een schorsing. Die antwoordt niet. Michelle krijgt een glaasje water, de blonde vrouw blijft op haar inpraten. “Het gaat wel weer”, zegt haar advocate.
De rechter leest verder uit het proces-verbaal. “Uw vriend trok u weg bij de politieagenten en wilde u niet loslaten. Ze sloegen met een wapenstok op uw armen.” “Hoofd”, verbetert Michelle. De rechter reageert er niet op. “En vervolgens ‘draaide u door’, volgens uw eigen verklaring.” Michelle is even stil. “Dat klopt niet.” “Er zijn camerabeelden met slaande bewegingen.” Michelle herhaalt: “Het klopt niet.”
Michelle heeft volgens de aanklacht een politieman geslagen op het Stadhuisplein. In deze omgeving is er cameratoezicht. De camera’s zijn neergezet om de plek te bewaken en in te grijpen als er iets aan de hand blijkt te zijn. Daarvoor is het politiebureau aan de Witte de With ingericht, waar politieagenten 24 uur per dag de camerabeelden in de gaten houden. Politie en justitie mogen alleen onder strikte voorwaarden gebruikmaken van de vaak schaduwachtige beelden, ter ondersteuning van de bewijsvoering bij een strafbaar feit. In deze zitting worden de beelden niet getoond, waarschijnlijk omdat de getuigenis van een agent wordt gezien als voldoende bewijs.
Laatste zin
De officier van justitie mag een vraag stellen aan Michelle. “Michelle, bij de politie heeft u gezegd dat u het erg vindt wat u gedaan heeft, omdat de man zijn werk deed.” Michelle antwoordt. “Dat is niet waar.” Haar advocate stelt hierop de vraag nogmaals aan Michelle. “Michelle, heb je dat dan niet gezegd? Het is de laatste zin van je verklaring, wat wel vreemd is voor zo’n belangrijke opmerking.” Michelle antwoordt: “Nee, ik heb dat niet gezegd. Beetje gek om zo op het einde van de verklaring zoiets opeens te zeggen.” De rechter constateert dat haar handtekening er wel onder staat.
Een getuige wordt opgeroepen, Lorrain. Hij is het vriendje van Michelle. Een jonge, blonde jongen, met een getailleerde blouse, zijn haar strak gekamd. De rechter moet zijn drievoudige Franse naam opzoeken in het dossier, om te voorkomen dat de getuige zijn volledige naam moet spellen voor de griffier. Lorrain praat snel, de rechter moet hem meerdere keren onderbreken. “Waar stond u?” “Op drie meter afstand, richting het Weena zeg maar. Ik pakte haar beet, ik mocht haar niet loslaten.” “Van wie niet?” “Van Michelle. En toen sloegen ze meteen met hun wapenstokken op ons in.” “En toen draaide Michelle door”, vult de rechter aan. “Ik weet dat ze kwaad werd, maar ik heb haar niet zien slaan.”
Het lijkt wel bloed
De rechter kijkt naar de processtukken. Het zijn foto’s van de verwondingen van Michelle die ze die avond heeft opgelopen en waarvoor ze naar de huisartsenpost is geweest. Daar zijn de foto’s gemaakt. Ze heeft een wond op haar kin en een bult op haar hoofd, rechts boven haar slaap. In het consult staat dat Michelle is ingelicht over mogelijkheden omtrent aangifte tegen de politie. Michelle heeft geen aangifte gedaan. “Het lijkt wel bloed”, zegt de rechter. “Ja”, zegt Michelle, “het is een gat in mijn kin.” “Wanneer is dat gebeurd?” “Toen ik het busje werd ingegooid, na de arrestatie.” “Dus dat was niet door een klap van de wapenstok?” “Nee.”
De rechter acht bewezen dat Michelle de agent heeft geslagen. “Een verklaring van een agent is al voldoende bewijs op zich en de camerabeelden lijken dezelfde richting op te wijzen.” “Omdat u nog jong bent, u me geen vechtersbaas lijkt en geen strafblad heeft, vind ik een voorwaardelijke boete van 400 euro voldoende. Dus als u komende twee jaar weer in aanraking komt met de politie, dan kan de rechter ertoe besluiten alsnog de boete op te eisen.” Michelle moet wel 150 euro immateriële schadevergoeding aan de agent betalen.

Gerelateerde inhoud

Steun onafhankelijke journalistiek

Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk.

Misschien vind je dit ook interessant

  • “Het is hartverscheurend om met een uitvaartbegeleider en één buurman bij een kist te staan”

    • Samenleving en zorg

    “Over de notabelen van de afgelopen eeuwen is genoeg te vinden in de stadsarchieven, maar niet over deze mensen.” Stichting Walk of Life tekent de levensverhalen op van mensen zonder familie en vrienden. “Ze hebben allemaal, zonder uitzondering, een heel bijzonder verhaal.”

  • Fotograaf Çiğdem Yüksel: “Deze vrouwen verdienen een plek in onze geschiedenis”

    • Kunst en Cultuur

    Wat begon als een persoonlijke zoektocht naar haar oma, groeide uit tot een indrukwekkend project. Met haar boek en tentoonstelling Je moest eens weten brengt fotograaf Çiğdem Yüksel een onderbelicht verhaal tot leven: dat van de eerste generatie Turkse vrouwen in Nederland. “Als ik me in hen verplaats, denk ik soms: holy shit, hoe hebben jullie dit gedaan?”

  • Hoe Rotterdam dankzij de politie volledig in dienst kwam te staan van snelheid en vervoer

    • Human interest

    Het is moeilijk voor te stellen in een stad die meer weg heeft van een snelweg, maar een eeuw geleden kende Rotterdam ontelbare levendige, publieke ruimtes. Er werd gewandeld, een praatje gemaakt en verliefd rondgefietst. Hoe konden die ruimtes veranderen in zielloze plekken, geheel in dienst van vervoer? En welke rol speelde de politie hierin? Socioloog Jim van Hagen nam een duik in de geschiedenis.

  • Alle artikelen

De Stadsagenda

  • Castle is een Amerikaans/Canadees duo dat zich bezig houdt met een fijn klinkende combinatie van doom en heavy metal.

    Venue: V11
    Datum:
  • EXTRA SPACE

    • Evenement

    Een literaire wandeling langs bruine cafés.

    Venue: Café de Schans
    Datum:
  • Het Lloydkwartier krijgt een unieke theatervoorstelling, gemaakt en gespeeld door de mensen die er wonen.

    Venue: Lloydkwartier, kop van de Lloydpier
    Datum:
  • Bekijk de agenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam