Lof der Zoetheid: "Dit is wat we doen, we kunnen niet anders"

Vers Beton maakt in samenwerking met Rotterdamse Nieuwe een interviewreeks met jonge beeldbepalende ondernemers in Rotterdam. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom kozen ze voor Rotterdam? In deel elf: Anneke Kortleve ontmoet Elena en Anastasia, eigenaars van Lof der Zoetheid.

“Kom maar op een maandag, want dan zijn we wel aan het bakken, maar heerst er nog geen Waaah, bakken!-sfeer hier.” Anastasia de Ruyter, samen met haar moeder Elena mede-eigenaar van Lof der Zoetheid, plant een interview efficiënt in. Niet op dinsdag, want dan is het heel druk met bakken, en niet op een andere dag, want dan is het heel druk omdat de zaak open is. Een gesprek over een bijna altruïstische vorm van koekenbakken.
Waarom heten jullie Lof der Zoetheid?
Anastasia: “De naam verwijst natuurlijk naar Erasmus’ boek, Lof der Zotheid. We zijn een Rotterdams bedrijf en wilden graag iets Rotterdams. We dachten eerst, er is vast iemand die hem al heeft voor wat wij doen. Maar dat bleek niet zo te zijn. Ja, dacht ik, dit is hem.”
Wat doen jullie?
Anastasia: “Soms grap ik wel eens dat ik koekenbakker ben, dat klopt ergens wel natuurlijk. Ik denk dat je ons lunchroom kan noemen. Of cateraar misschien.” Elena valt haar in de rede. Elena: “Ik denk niet dat je dit in een categorie kan plaatsen. Wat wij doen, is lekker eten maken en dat delen. Dat is onze manier van leven. Soms zeggen mensen dat we van onze hobby ons werk gemaakt hebben. Dat is het niet. Dit is wat we zijn, dit is wat we doen. We kunnen niet anders.”

Elena, hoe is het om met je dochter te werken?
Elena: “Het is mooi, maar soms ook wel pittig. Je werkt 70/80 uur per week, zit constant op elkaars nek. En we lijken zo erg op elkaar, je zit telkens met een spiegel op schoot. Aan de andere kant kan ik alleen maar kritiek van Anastasia verdragen. Als ik van iemand anders kritiek krijg, denk ik ‘ja ja’. Maar van haar niet. Ik kan dit met niemand anders.”
Anastasia, zou jij met iemand anders een bedrijf kunnen hebben?
Anastasia: “Oef. Lastig. Ik denk het niet.” Elena maakt een afwijzend gebaar. Anastasia [lacht]: “Zij zegt dat ik het gewoon zou kunnen, dat ik zelfs Lof der Zoetheid in mijn eentje zou kunnen runnen. Ik weet niet of dat zou lukken. Maar als ik het niet met mijn moeder zou doen, dan zou ik het denk ik liever alleen doen. Ik ben te eigenwijs voor iemand anders. En met mijn moeder heb ik een gedeelde filosofie. Als het niet goed voelt, dan moet je het niet doen. Van de kleur van de vloer tot aan uitbreidingen van de zaak. Alles moet goed voelen. En wat ik ook heb geleerd is dat ruzie het nooit waard is.”
Elena en Anastasia lijken op elkaar. En als de ene praat, knikt de ander vaak instemmend, en soms herhalen ze de laatste woorden van elkaar. Elena: “Het is het nooit waard.”
Hoe komen jullie hier terecht?
Elena: “Ik kwam op mijn 23e vanuit Moskou naar Nederland. Daar was kok één van de slechtste banen die je kan hebben. Dus heb ik metrobouw gestudeerd en kookte ik thuis. Wat ik nu doe, was altijd mijn droom.” Anastasia: “Toen ik klaar was met mijn opleiding grafisch ontwerpen, zijn wij samen begonnen. Ik kan veel van mijn creativiteit kwijt in koken. En alle grafische uitingen hier zijn van mij. Zo heb ik het raam beschilderd en ontwerp ik al het servies zelf.”
Hoe Rotterdams zijn jullie?
Elena: “Wij zijn Rotterdams in onze laagdrempeligheid. Iedereen komt hier. Marokkaanse vrouwen met hoofddoek zitten tussen de hiphopjongens. We willen toegankelijk blijven voor iedereen die hier komt. Dat is gewoon heel belangrijk voor ons, voor de buurt.”
Anastasia: “En we gebruiken veel Rotterdamse producten, zoals brood van Jordy en de Rotterdamse oude kaas. Leuk, als een Amsterdammer langskomt en hij verspreekt zich, Old Amsterdam. Ha, zeg ik dan, wij hebben lekker Old Rotterdam.”
Wat is jullie strategie?
Anastasia: “Kan je alles op gevoel doen een strategie noemen?” Elena: “Wij delen. Dat is wat we doen, hoe wij zijn. Wij doen niet aan marketing, behalve om kleine initiatieven te steunen. We serveren goede producten, met heel veel liefde.” Anastasia: “Soms krijg je van zo’n meisje van een tijdschrift de vraag wat voor concept wij hebben. Concept? Dat is alsof we iets hips bedacht hebben om te cashen. Onzin. We wilden iets dat bij ons past, en bij onze producten.”
Elena: “Onze inrichting is geïnspireerd op Rotterdamse scholen, dat vinden we mooi en straalt rust uit. We zijn ervoor naar het Schoolmuseum geweest.” Anastasia: “De kleur groen van onze bar heeft mijn moeder gevonden. Ze reed onder de Hef door. Van een afstandje lijkt hij heel donker, maar van dichtbij is dat helemaal niet zo. ‘Ik heb het gevonden. Het is de kleur van de Hef’, zei ze aan de telefoon.”
Wat was je slimste zet tot nu toe?
Elena: “Om in Noord te gaan zitten. Hier horen we, ik kan me niet voorstellen ergens anders te zitten. Mensen kennen ons en komen naar ons terug.” Anastasia: “Zelfs als het sneeuwt. Dan zie ik iemand in de vrieskou over de Noorderbrug al aankomen, en die maakt dan door de verse sneeuw een spoor naar onze voordeur. Dat vind ik te gek.”
Wat was je grootste fout?
Anastasia “We hebben niet echt een grootste fout. Overal leer je van. Soms iets doen wat niet goed voelt, met catering bijvoorbeeld. Of een verkeerd keukenapparaat bijvoorbeeld, dat niet goed werkt.” [Elena bromt ondertussen een paar keer Boretti, een keukenmerk].

Wat is af en toe frustrerend?
Elena: “Vroeger dacht ik, als je geen vergunning hebt, dan heb je de regels niet goed gelezen. Nu weet ik wel beter. De bureaucratie is ontzettend sterk. Ambtenaren volgen de wet, dus eigenlijk werkt de wet tegen je. Ik snap niet waarom. Zo vroeg een partij van de deelgemeente of we een terras wilden openen, omdat dat de buurt zou opfleuren. Dan ga je daarmee aan de slag, want het is een goed idee, en dan duurt dat twee jaar! Twee jaar! Hiermee (wijst op haar handen) moet ik het doen, we hebben geen investeerder, het is alleen wij.”
Elena: “Toen wij twee jaar open waren, moesten ze opeens ons pand renoveren. We moesten twee maanden dicht, de zaak opnieuw schilderen. Sommige meubels, die opgeslagen werden in een container buiten, waren verloren gegaan. Als dat een jaar eerder was geweest, hadden we het niet gered.”
Buiten wordt een kano neergezet naast de deur. De peddelaars zijn op zoek naar een kopje koffie, maar lijken bot te vangen omdat Lof der Zoetheid nog dicht is en in de buurt er niets anders te vinden is op maandagochtend. Als de eigenaren de kano weer komen verslepen naar het water, rent Anastasia naar ze toe met twee bekers koffie met een stukje brownie. Elena verklaart de spontane actie: “Ze gaan varen hier, met een kano, dat is fantastisch. Er moet meer gevaren worden in dit water.”
En hoe verder?
Anastasia: “We gaan de zaak uitbreiden, er komt een afhaalplek, ook met veel hartige bakproducten. Of we ooit een tweede Lof der Zoetheid gaan openen? Nee, dat kan ik me niet voorstellen. Dit kunnen we niet met een ander doen.”
Over deze serie Deze interviewreeks met jonge beeldbepalende ondernemers in Rotterdam is tot stand gekomen in samenwerking met Rotterdamse Nieuwe. (Wat betekent dit?) R’damse Nieuwe is een community van ondernemende Rotterdammers tussen de 18 en 35 jaar die zich inzetten om de stad bruisend en aantrekkelijk te maken. Rotterdamse Nieuwe adviseert de Economic Development Board Rotterdam en het college van B&W. Wil je op de hoogte blijven van de activiteiten van Rotterdamse Nieuwe, meld je dan hier aan.
Rotterdamse Nieuwe en Vers Beton zijn altijd op zoek naar inspirerende jonge ondernemers en initiatieven om over te publiceren. Ben of ken jij een interessante Rotterdamse ondernemer die aandacht verdient? Mail dan naar: [email protected].