Rechtbankverslag: Rinussiaanse codetaal

Vers Beton breekt de week met een portie gerechtigheid. Aflevering 2 van deze nieuwe rechtbankserie: Toen was cocaïneinvoer heel gewoon.
“Zo praat hij nou eenmaal. Rinussiaans noemen we dat.” Nico verklaart de meervoudige kamer in plat Rotterdams waarom het Openbaar Ministerie zijn collega Marinus beschuldigt van het voeren van ‘gesluierde gesprekken’: gesprekken in codetaal, zodat anderen (afluisteraars) niet begrijpen waar het over gaat. “Beetje paranoia is ie, Big Brother, denkt ie dan. Waarom ie paranoia is? Ja, nou, hij denkt gewoon dat de overheid altijd alles wil afluisteren, van iedereen. Dat ze zendertjes onder de auto doen en zo.”
Nico zit naast Jayant, daarnaast zit Marinus, door zijn medeverdachten ‘Rinus’ genoemd. Jayant is de enige dissonant in een scène die in een minder onschuldige variant van Toen Was Geluk Heel Gewoon niet zou misstaan. Marinus lijkt op de dikke in die spencer uit de serie, Piet, en praat ook zo. Nico zou met zijn Rotterdamse accent en zijn kleine postuur voor Simon door kunnen gaan, als hij wat geslepener was. Nico en Marinus werken allebei los-vast voor een groente- en fruitteler in Spaanse Polder, maar staan niet op de loonlijst. Jayant is een stuk jonger dan de twee. Hij heeft de onderkant van zijn haargrens weggeschoren en draagt de rest van zijn zwarte haar in een korte staart. Zijn ogen zijn opvallend rond. Hij heeft een exportbedrijf in Paramaribo, en is vaak “voor zaken in Rotterdam.”

Op 11 maart 2013 arriveert een schip met een lading van 4,3 kilo cocaïne vanuit Paramaribo in de Rotterdamse haven. Het schip is besteld door Marinus en in Suriname geladen door het bedrijf van Jayant. De cocaïne is verstopt in een lading cassave en pomtayer in dozen. De cassave is vergaan en dat maakt de douane achterdochtig. Een drugshond onderzoekt de lading en slaat aan op drie dozen. De douane haalt deze drie uit het schip en legt er dummy’s voor in de plaats.
Het aantal cocaïnevangsten in de Rotterdamse haven stijgt. In 2013 werd ruim 9.800 kilo cocaïne gevonden in 113 vangsten, bijna een verdubbeling ten opzichte van 2012. Vandaag meldt de Volkskrant dat de Rotterdamse haven een steeds belangrijker draaipunt wordt voor smokkel naar andere Europese landen. De onderschepte lading van Marinus en Jayant is onderdeel van een trend, namelijk dat criminelen minder vaak grote partijen in één keer smokkelen, maar kleinere partijen ‘bijpakken’ bij standaardladingen.
Als de boot aankomt in de haven, komt Jayant de lading afhalen bij Marinus en Nico. Hij haalt de helft van de dozen uit de boot en doorzoekt ze. De politie houdt hem in de gaten en tapt zijn telefoon af. Tijdens zijn doorzoeking belt Marinus hem. Jayant vertelt hem dat hij “de onderdelen nog niet heeft gevonden.” De politie staat zonder dat Jayant het weet op een afstandje te kijken. De volgende dag snijdt Jayant de rest van de dozen met cassave open. Marinus belt hem weer, ditmaal of hij zijn cadeautjes voor zijn verjaardag al heeft gehad. Jayant antwoordt ontkennend. Met de opengemaakte dozen rijdt Jayant richting de milieudienst om ze weg te gooien.
“Totaal niets”, antwoordt Marinus op de vraag wat hij met de zaak te maken heeft. Waarom hij vroeg of Jayant zijn cadeautjes had gevonden, verklaart hij: “Zijn zoon was bijna jarig, ik wilde hem een cadeautje geven. Ik zat te denken aan een skelter.” In de aanloop naar de verzending hebben de twee mannen ook een paar keer getelefoneerd, onder andere over kippen en eieren schilderen. “Dat is mannen onder mekaar mevrouw, mannen onder mekaar. Het was zo rond Pasen, dus dan doe je dat soort leuke dingen, met Pasen”, verklaart Marinus.
Jayant zegt dat hij voor zaken Rotterdam was. “En toen werd ik opeens opgepakt.” Zijn vrouw woont nog steeds in Paramaribo, Jayant verklaart dat ze momenteel worden onderhouden door familie. “Het is wel pittig nu.” Zijn vrouw is voor de zitting overgekomen naar Rotterdam. Een vlucht van Paramaribo naar Amsterdam kost rond de 2000 euro.
Ook Nico verklaart onschuldig te zijn. Nico zat volgens zijn advocaat bij het bedrijf in Spaanse Polder voor het opdoen van knowhow. Zijn rol in deze zaak was de administratieve afhandeling. “Weet je”, vertaalt Nico zijn advocaat, “ik kom er vaak, en dan neem ik even de telefoon op en dan help ik even. Leer ik van, bouw ik ook weer een kring van op. Want zij twee”, hij wijst naar Jayant en Marinus rechts van hem, “wisten dat eigenlijk nog niet, maar ik was bezig met het opstarten van mijn eigen bedrijf. Import en export, vanuit Oost-Europa. Ik stond helemaal in de startblokken, tot dit opeens gebeurde.” Als Nico praat, stroopt hij keer op keer zijn sokken onder zijn pantalon op. Zijn sokken zijn niet afgezakt.
De rechter vraagt Nico waarom de heren nog geen eindafnemer hadden toen ze de lading hadden besteld in Suriname. “Ik ben blij dat je het vraagt, want dat is niet zo gek als het lijkt”, zegt Nico. “Dat spul kan je blijven importeren, dat zet je zo weer weg. Al die Surinamers eten dat.”
Jayant zijn strafblad is leeg. Marinus’ strafblad telt twaalf pagina’s, hij heeft vaker “binnen gezeten” – zoals hij een hechtenis duidt – voor opiumdelicten. Nico heeft ook een strafblad, voornamelijk vanwege overtredingen van de Wegenverkeerswet, zoals te hard en door rood rijden.
De Officier van Justitie legt de verklaringen van de drie terzijde. “Wij zien vaker dat er een bedrijf wordt opgezet als dekmantel voor deze praktijken, met iemand uit het land van herkomst die de zaak regelt.” De heren mogen nog wat zeggen. Nico leest een briefje op waarin hij, in contrast met zijn Rotterdamse accent, in chique bewoordingen zijn beklag doet over de rechtsstaat.
Nico wordt vrijgesproken. Er is volgens de rechtbank onvoldoende bewijs dat hij weet had van de verboden lading. Marinus en Jayant worden door de rechtbank veroordeeld tot 30 maanden celstraf.