De Beste Stuurlui: Terras. Het ken vriezen of dooien

De Beste Stuurlui helpt u met prikkelende gespreksstof het weekend in. Vandaag windt stuurvrouwe Anneke Kortleve zich op over het tergende gebrek aan terrassen.

Ervaren Rotterdammers kennen de regels. Schijnt de zon, laat dan alles uit je handen vallen. Trek gemakkelijke kleding aan, zorg dat je diverse items van je outfit kunt lozen, pak schoenen die lekker lopen en neem een extra stoeltje mee dat gemakkelijk in te klappen is – de Coleman Quad Chair is hier bijvoorbeeld heel geschikt voor. Vul een grote veldfles met water en ga zo snel mogelijk naar buiten, op zoek naar een plek op een terras in de zon.
En nou ken het vriezen of dooien. Als het vriest (beeldspraak natuurlijk, in werkelijkheid is het 25 graden of meer), loop je naar het eerste terras in de buurt en ga je lekker zitten. De Coleman Quad Chair pak je erbij voor het geval dat een verlate vriend aan wil schuiven en op het hele terras geen stoel meer te vinden is. Je ziet er wel een beetje belachelijk uit in die gemakkelijke kleding en je bergschoenen en die grote waterfles naast je – en wat doet in vredesnaam die vriend op die kampeerstoel naast je? – maar dat deert niet. Mensen kijken nog steeds afgunstig naar je. Of eerder, naar jouw stoeltje.
Zo afgunstig dat als je opstaat, je angstvallig roept naar je meest alerte vriend dat hij op je stoeltje moet letten. Je bent zo snel mogelijk terug. Kies hier het liefst een zwanger persoon voor, want die tikt (a) geen witbiertjes naar binnen alsof het een hamburgerwedstrijd is in Japan en is (b) wat nesteldrangeriger en beschermender over de omgeving. Anders heb je grote kans dat je stoel in een onbewaakt ogenblik wordt weggekaapt, wat betekent dat je daarna naast je vrienden moet staan alsof je hen over het lekkere weer aan het interviewen bent voor Radio Rijnmond. Indien er geen zwanger persoon in de groep is, zou je kunnen overwegen om de vriend die op de Coleman is geplaatst op jouw stoel te zetten, zodat je de Coleman kan inklappen en mee kan nemen naar de wc.
Als het dooit (wederom: beeldspraak), loop je zwetend door de stad te zoeken naar een plekje in de zon. Daarvoor dient de rest van de outfit. Bij het passeren van lunchroom nummer zeven rits je beschaamd maar opgelucht de pijpjes van je afritsbroek, bedenkend dat die slippers met leuke schelpjes erop mooi zijn, maar inderdaad meer wat voor in Den Haag of zo, met die enorme pleinen met dito terrassen. Die bergschoenen bewijzen beter dienst. Op een gegeven moment, als je voor de tweede keer uitkomt bij het restaurantje waar je bent begonnen, besluit je de meegenomen Coleman uit te klappen náást het terras, wachtend tot er een plekje vrij is, of een persoon in een onbewaakt ogenblik zonder zwangere vrienden naar het toilet gaat, zodat je zijn stoeltje kan jatten en eindelijk kan zitten en vervolgens kunt doen alsof je neus bloedt. Hallo hemel.
Het is oprecht het enige dat ik misschien niet zo leuk vind aan de Rotterdamse zomer: het tekort aan terras. Het probleem (ja, dit is een probleem) lijkt te zijn doorgedrongen in de nieuwe coalitie. In hun plannen vind ik drie keer het woord terras. Zoals: “Ruim baan voor terrassen en het weghalen van parkeerplekken waar het kan.” Yes please. Ik wil geen bergschoenen aan met 25 graden.