Anniek Tijmes illustreert wekelijks het Rotterdamse nieuws. Deze week: wie had ooit gedacht dat Leefbaar saai zou worden?
Op de dag dat Pim Fortuyn twaalf jaar geleden werd vermoord, is het misschien goed zijn meest glorieuze politieke moment nog eens in herinnering te roepen: zijn entree op het Rotterdamse stadhuis op 6 maart 2002. On-Hollands werd hij door fotografen en filmploegen uit alle windstreken omgeven. Voorafgegaan door een woest zwetende Dries Mosch kwam ‘Pimmetje’ niets minder dan de Rotterdamse revolutie brengen. Enkele weken later werd na betrekkelijk open en informele onderhandelingen een college gevormd met CDA en VVD, volgens de Leefbaren nog altijd ‘het beste Rotterdamse college ooit’.
Vergelijk die entree nu eens met die van Joost Eerdmans, twaalf jaar na dato feitelijk de opvolger van Fortuyn. Vol vertrouwen besteeg hij zo’n zeven maanden geleden het Leefbaar-schild, maar na een paar waardeloze wittebroodsweken was daarvan nog maar weinig over. Geen fouten maken werd het devies – de overwinning veilig stellen. Uiteindelijk wist de partij niet eens te profiteren van het nieuwe rampjaar van de zo gehate PvdA.
En zelfs nu nog blijft het voorzichtigheid troef. De onderhandelingen vinden plaats achter gesloten deuren, Leefbaar is als de dood om toch nog op één of andere manier gepasseerd te worden. Het gebrek aan bravoure wordt nog het best geïllustreerd door de ambitie van Joost Eerdmans om wethouder Dierenwelzijn en Buitenruimte te worden, aangevuld met enkele veiligheidsdossiers. Gaap…
Behoedzaam, voorzichtig, ambitieloos, slaapverwekkend…wie had bij de entree van Fortuyn gedacht dat deze woorden ooit de beste karakterisering van Leefbaar Rotterdam zouden gaan vormen?
Tekst: Ties Joosten
Nog geen reactie — begin de discussie!